Το Κορίτσι Του Ήλιου

6. Κύριος Ρέϊ.

6 Μαΐου 2006

Το πρωί έφτασε, έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς διότι φοβόμουν πως η μητέρα μου με κάποιο τρόπο θα ανακάλυπτε πως κρύβω την Κλερ στη σοφίτα.

Σηκώθηκα και ειδα πως κοιμόταν. Πήγα στη σοφίτα και αντίκρισα ότι η Κλαρίσσα δε κοιμόταν, έψαχνε τα βιβλία του πατέρα μου. "Ειναι όλα αστυνομικά;" ρώτησε χαμογελώντας.

"Ναι, λάτρευε τα αστυνομικά μυθιστορήματα".
"Θα τα διαβάσω, ακομα κι σκοπεύουν να μου αυξήσουν το άγχος" απάντησε.

Ακουσα τη μητέρα μου να σηκώνεται, όποτε πήγα κάτω αμεσως.

"Πώς και τόσο νωρίς το πρωινό; Τελευταία φορά που σε ειδα ξύπνιο στις επτά το πρωί ήταν όταν ήθελες αλλαγή πάνας στα δύο σου".

"Κάνω μια νέα αρχη, μητέρα."
Ξαφνιάστηκε. "Κάνε και μια νέα αρχη με το σχολείο, γιατι ετσι όπως πας δε θα περάσεις την τάξη ποτέ".
Κλασσικό.

Οταν ήρθε η ώρα να φύγω πήγα και άφησα στη Κλερ ενα γράμμα που έλεγε πως εάν ακουσει το οτιδήποτε, έπρεπε να κρυφτεί στη ντουλάπα, αν και όπως εχω αναφέρει, η μητέρα μου δεν ανεβαίνει στη σοφίτα.

Έφτασα στο σχολείο και μπήκα απευθείας στη τάξη για να αποφύγω τις ερωτήσεις τύπου
"έμαθες τι εγινε;" ή "ειδες τίποτα;"

Ο Χουάν έλειπε. Αναρωτιόμουν αν τελικά πήγε στο νοσοκομείο να δει. Όμως το βασικό μου αγχος δεν προερχόταν απο αυτό.

Ξαφνικά, το μάθημα σταμάτησε λόγω της εισόδου της υποδιευθύντριας στη τάξη.
Ηταν χλωμή.

"Εχω να κανω μια ανακοίνωση. Όπως όλοι ή οι περισσότεροι ξέρετε, το Sunville αντιμετωπίζει ενα μεγάλο πρόβλημα, μιλάω για την εξαφάνιση της δεκαεπτάχρονης Κλαρίσσα Ρέϊ."

Σχεδόν όλοι το ήξεραν, αλλα κάποια παιδιά φάνηκαν σοκαρισμένα, λογικά το έμαθαν εκεινη τη στιγμή, δε θα το είχαν ακούσει.

"Θα παρακαλούσα όλους τους μαθητές του σχολείου να μας ενημερώσουν το γραφείο εάν μάθουν ή δουν κάτι, ετσι ώστε να βρούμε την κοπέλα ή να τουλάχιστον μα προσπαθήσουμε, ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας". είπε και εφυγε απο την τάξη, αφού έφερε τη σιωπή.

Όχι μόνο τη σιωπή, αλλα και το κλάμα της Σαμάνθα. Μπορεί να είχαν σταματήσει να κάνουν παρέα, αλλά εκείνη την πείραξε πολύ η απουσία της, περιέργως.

Όταν σχολάσαμε, έφυγα σχεδόν τρέχοντας για το σπίτι, αποφεύγοντας τα παιδιά. Δεν μπορουσα να κοιτάξω κανεναν στα μάτια. Ένιωθα ένοχος, όσο περπατούσα και έβλεπα τις αγγελίες σκορπισμένες στους δρόμους καθε γειτονιάς.