A Dare To Remember

Q U I N Q U E

When it came up to the point, my world freeze for a moment and oh! not just for an hour but for a lifetime.

"Gaano ka pala katagal nanirahan dito?"

Humigop muna ako ng mainit na kape bago ko sagutin ang tanong ni Mae.

"Noon yon. 9 years old palang ako, nagsimula nakong magbakasyon dito. Halos ayaw ko ng umuwi saamin non."

Totoo iyon. Mas refreshing yung feeling kapag nasa province ka. Gaya nung mga napapanuod kong anime or manga na nakatira malayo sa siyudad.

Yung walang maiingay na sasakyan at hindi crowded ang lugar at tao.

This how I love La Consas, because it has resemblance of those anime movies I've been always watching.

"Hmm. Guys, mukhang mag eenjoy tayo dito!"
It seems that Ronj impress how La Consas is perfect for vacation talaga.

Tumango-tango naman ang iba.

"Mga anak, pagpasenyahan nyo muna ang higaan na meron kami sa probinsya." Sabi ni Tiya Isabel habang nakasilip mula doon sa maliit na kwarto na meron lang ang bahay nya.

"Naku Tita. Ayos na ayos lang po yon samin." Sabi naman ni Cass. Pinuntahan nya si Tita sa kwarto at tinulungan mag ayos.

"Yes, tita that's true. We can deal with it. Atsaka po this so much fun. Iiwan muna namin ang mga gawain namin sa siyudad."
Sabi naman ni Mae.

Napangiti ako na buti nalang hindi nag inarte ang mga kasama ko. Lalo na't di madali para sakanila ang pinasok nila, lalo pa't laking may magagarang buhay ang mga ito.

"Cass, tulungan kana namin dyan." Binuhat na ni Ronj ang mga bagahe namin papasok sa kwarto kung saan sina Tiya Isabel.

Sumunod narin sina Mae at Cathy.

****

*Cringggg!!*

"Oh shit! Ugh ang ingay!" Narinig kong sabi ni Ronj.

Naalimpungatan ako sa ingay ng alarm clock.

And as far as I remember bago kami matulog kagabi, walang nag set saamin ng alarm para magising ng ganitong kaaga.

I turn off the alarm clock.

6:00 am

Ang aga pa. Haay.

"Oh shit my head hurts. What time is it? Damn, this is not my morning body clock." Naalimpungatan din si Mae.

"Mga anak! Tara, kumain kayo!" Maligayang bati ni Tiya na sya naman nagpagising saamin.

Kailangan talagang maagang magising lalo pa't nasa province kami. For sure, Maraming pagagawa saamin si tiya.

*****

"Ako na po dito tita bel." Sabi ni Cath. Kinuha nya ang walis tingting kay tiya. Binigay naman ni tiya iyon sakanya.

Si Ronj nagbubungkal naman ng lupa sa bakuran. Nahirapan pa ngang tinuran ni tiya ito dahil masyadong sensitive ang kamay ni Ronj. Parang konting tight grip lang, nasasaktan na ito.

Pero masaya si tiya na kahit pinapatigil at nag aalok nalang ng iba si tiya ng ibang magagawa ni Ronj,  pinilit parin ng aking kaibigan na matuto sa gaanong gawain.

Sina Mae at Cass naman ang nagbenta ng mga suman at kakanin ni Tiya sa plaza ng La Consas.

Nabigla nga ako nung nalaman kong sya pang nag volunteer para don.

Kasi kilalang maarte tong si Mae. At hindi ko talaga expect na sasama sila sa province na aware naman sila na malayo iyon sa pamumuhay nila sa siyudad.

Ako naman ang naglilinis dito sa loob ng bahay.

"Minho."

"Ano po iyon tiya?"

"Talaga bang di nakakahiya sa mga kasama mo ang ganitong klaseng pamumuhay? Kasi alam kong di sila sanay sa ganito."

Natawa ako sa pag aalanganin ni Tiya sa sakanila.

Umupo din ako sa may sala at tinabihan si tita.

"Silang may trip nyan tiya. Paninindigan lang nila."

Natawa si tiya sa sagot ko.

Pero unti-unting nawawala ang ngiti nya.

Napalitan ito ng lungkot.

"Naalala ko lang si Gio. Kay tagal kong nag aantay sakanya. Ilang buwan narin, di pa rin sya umuuwi."

Si Gio ang kaisa-isang anak ni Tiya. Sila na ang magkasama hanggang sa pagbinata ni Gio. Namatay kasi sa sakit sa puso ang asawa ni Tiya. Kung kaya't maagang naulila sa ama si Gio.

Actually si Gio ang naging childhood bestfriend ko dito sa province. Lalo na't yung mga years na palagi akong nakabakasyon dito.

2 taon ang agwat nya saakin. 18 nako ngayon,  sya naman ay 20. Nasa first year college palang ito dahil mas inuna nya munang mag trabaho para makatulong kay tiya.

May katandaan narin si tiya.

"Nakausap mo na ba sya?" Tanong ni tiya. Narinig kong suminghot ito. Marahil ito'y naiyak para sa anak nya.

Ang totoo nyan.... matagal na nung huling usap namin ni Gio sa cellphone. Eto yung time na we both congratulate each other. Dahil graduate nakami ng high school. 3 years later, wala na.

"Hindi pa po tiya."

"Naalala ko sakanya si Ronj. Sana nandito din sya. Matagal kana nyang gustong makita. Pero syempre wala kaming sapat na pamasahe papuntang siyudad."

Nakaramdam ako ng lungkot sa sinabi nyang iyon.

Matagal ko na din gustong makita si Gio.