Gün ışıkları odaya girerken ilk uyanan Güney olmuştu.
Güney: Belim ağrıdı koltukta yatmaktan..!
Songül henüz uyanmamıştı Güney sessizce kalkıp yatağın ucuna oturdu.
Güney: Kıvırcık kalk hadi
Güney Songül'ü uyanması için dürtüyordu fakat Songül bir türlü uyanmıyordu.
Güney: Öldünmü kızım.
Songül gözlerini hafifçe gözlerini araladı. Ve gözü yanında duran saate kaydı.
Songül: Okul.! Geç kaldım Güney.
Güney gülümseyerek Songül'ün telaşlı hallerini izlerken Songül eline aldığı yastığı Güney'e fırlattı.
Songül: Ne bakıyosun ya..?
Güney: Bugün Cumartesi.
Songül: Of Güney ya neden baştan söylemiyosun.
Güney: Ya onu bunu boşver de ben seninle bişey konuşmak istiyorum.
Songül: Konuş tabi.
Güney: Kahvaltı ederken konuşabiliriz bunu bence.
Songül Güney'e bakarak uzunca gülümsedi. Ona karşı hissettiklerinin bir adı bir tanımı yoktu aslında. Seviyordu onu fakat bir dost gibi hatta bir kardeş gibi ama neden Güney'e bakınca heyecanlanıyordu. Her cümlesinde hatta her kelimesinde neden anlamsızca gülümsüyordu ? Aşıktı belkide ama imkansız olarak görüyordu.
Güney elini Songül'ün gözlerinin önünde salladı.
Güney: Buradamısın kıvırcık ?
Songül: Ha..burdayım dalmışım da.
Güney: Ben duşa giriyorum sende o sırada üstünü giyin.
Songül: Tamam. 😊
Güney duştan çıkmış Songül ise hazırlanmış Güney'i bekliyordu
Songül 👇👇
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güney komidinin üzerinden arabanın anahtarını alıp Songül'e doğru yavaşça fırlattı.
Güney: Sen arabada bekle ben giyinip gelicem.
Songül: Tamam.
Songül otelden çıkıp otoparka gitti ve arabaya bindi. O sırada torpidonun açık kaldığını farketti ve ister istemez içine baktı. Bir defter vardı eski olduğu belliydi bakmak ve bakmamak arasında kaldı. Tam bakacakken Güney'i gördü ve hızla yerine koydu. Güney arabaya bindi ve hiç konuşmadan sahile sürdü.
