Rollercoaster (voltooid)

Hoofdstuk 23

Ik ben hier nu al een paar dagen. Martin laat me steeds allemaal simulaties doen, waar ik de ergste verwondingen oploop. Elke vrije tijd die ik heb probeer ik een uitweg te vinden, ik heb het idee dat als het zo verder gaat, Martin de pijngrens maar blijft verhogen, ik hier niet levend vandaan kom. Ik heb het idee dat het met Eric ook niet goed gaat, als ze hetzelfde bij hem doen. Zoals ik na mijn eerste simulatie heb gehoord, gaat het herstellen een stuk trager bij hem. Martin houd ons uit elkaar, ik heb geen idee waar Eric is en hoe het met hem gaat. Ik denk de hele tijd aan hem en zelfs in mijn dromen blijft hij niet weg. Sommige momenten mis ik hem zo erg dat mijn hoofd het niet mee aankan, het enige wat ik dan nog kan doen ik doelloos voor me uit kijken. Ik ben deze dagen veel te weten gekomen; Martin en Barend reisden rond om mij te zoeken, toen ze hier aankwamen hebben ze dit pretpark geopend als dekmantel voor hun ondergrondse lab. Mijn moeder en de moeder van Eric blijken mee te hebben gedaan met dit experiment naar de onsterfelijke mens. Mijn moeder bedacht zich en is toen met mij gevlucht. De rede dat ik dacht dat Martin mijn vader was, is omdat ik vroeger dus altijd allemaal tests moest doen bij Martin en ik bracht dus veel tijd met hem door. Toen de moeder van Eric ook wou vertrekken met haar zoon heeft Barend haar vermoord! Ik kan me niet voorstellen hoe erg dit moet zijn geweest voor Eric!!

Mijn deur slaat open. Nee niet weer een simulatie! Barend trekt me mee en brengt me naar een spierwitte kamer, letterlijk alles is wit en er zijn geen meubels. Hij sluit de deur achter zich dicht, hier ben ik nog nooit geweest... na een paar minuten slaat de deur weer open en Eric word de kamer ingegooid, de deur valt met een knal dicht. "Eric..." is het enige wat ik uit kan brengen. Hij kijkt me aan:"Charlotte..." zegt hij uiteindelijk. Mijn ogen vullen zich met tranen en Eric trekt me in een knuffel. "Ik heb je zo gemist," mompel ik tegen zijn nu natte shirt aan. Hij aait me over mijn hoofd. "Ik jou ook,". "Eric, waarom voel ik me zo raar als ik bij jou ben.." zeg ik nadat hij me heeft losgelaten. "Weet je dat nog niet? Toen wij, een soortvan, werden gemaakt. Heeft Martin er een soort stofje bij gedaan waardoor, als de een op sterven ligt en de kracht niet sterk genoeg is, de ander een deel van zijn kracht kan opgeven en de ander zo van de dood kan redden. Dat zelfde stofje heeft dus ook voor een soort 'mate' band gezorgd.''

Sorry sorry sorry, ik heb al heel lang niet geüpdatet.... het is vakantie en ik ben een beetje druk maar ik beloof dat ik na de vakantie hoofdstuk 24 er op zet! Hopelijk heb je van dit hoofdstuk genoten!