YANIMDA KAL LGBT

1.BÖLÜM : KARDEŞİ MİSİN? PART 1

1. BÖLÜM : KARDEŞİ MİSİN ? PART 1

Sabah uyandığımda alarmın çalmasına beş dakika vardı. Birazdan Alçin beni uyandırmaya gelirdi. Her gün yaptığı gibi ... Oturup düşünmeye başladım. O gün beni nasıl bulduğunu ? Neden tanımadığı birini - beni - evine aldığını ? Neden beni herkesten sakındığını ve hiç gözünün önünden ayırmadığını ? Bir yıldır ! Tam bir yıldır yani tanıştığımız ilk andan beri bunu soruyordum cevap bulamıyor aynı zaman da ona sormaya da çekiniyordum.

Kapı hafifçe açıldığında beni uyandırmaya geldiği halde neden bu kadar nazik olduğunu yine ve yine anlamaya çalışıyordum. Kapıyı tamamen açıp içeri girdi. Uyanık olduğunu görünce kapının eşiğinden konuşmaya başladı.

"Uyandın mı? Uyuyan cadı !"

"O uyuyan güzel değil miydi ?"

"Bilmem o aptal masalları hiç okumadım. Hem anca zillik yapan birini sana niye yakıştırayım. "

Bu sözlerine sadece güldüm. Aslında haklıydı da. İşte Alçin böyleydi. Belli sınırları ve doğruları vardı. Herşeyi belli sınırlardaydı. Asla dışarı çıkmaz kendisini çıkarmaya çalışana da düşman olurdu. Aynı zaman da kendi doğru ve yanlışları vardı. Tüm dünya birşeye yanlış diyorsa ama kendisine doğru hissettiriyor ise tüm dünyayı karşısına alır yine kendi doğrusuna tutunurdu. Aynı zaman ona göre yanlış olan birşeyi herkes doğru olarak görse de o asla kabul etmezdi. Onu bir yılda herşeyi ile tanışmıştım zaten dedim ya sınırları belliydi. Üzgün olduğu durumlar hariç hislerini asla saklamaz yüz ifadesinden anlaşılırdı. Hele de sinirli ise birilerini kırmaya çekinmezdi.
Düşüncelerimi bölüp yüzüne baktım yine her zamanki gibi rimelini sürmüş uzun olan kirpiklerini nerdeyse kaşlarına değdirmişti. Kirpiklerine acayip derecede önem verirdi. Birlikte hazırlanmaya başlardık ben tamamen giydiğimde o hala kirpikleri ile uğraşıyor olurdu.

"Hadi artık akşama kadar kalkmanı bekleyemeyiz okul var. "

Yüzünü buruşturup odadan çıktı okuldan harbi iğreniyordu.

Okul formasını giyip odadan çıktım. O çoktan giyinmişti.

"Okulda simit falan yeriz. " Onu onayladım.  Ve okula doğru yürümeye başladık.

Sınıftan ve okuldan birkaç kişide yanımıza geldi. Beş altı kişi okula yürümeye başladık.  Alçin kolunu omzuna atmıştı. Çünkü etrafımızda insanlar vardı. Onu anlamak çok zordu kapalı simsiyah bir kutu gibiydi. O arkadaşları ile muhabbet ederken ben sadece önüme bakıyordum. Nihayet okuldan geldiğimiz de bizimle aynı sınıfta olmayanlar​ kendi sınıflarına girmek için ayrılmıştı. Bizde kantine ilerledik. İçeri girer girmez Alçin'in eski sevgilisini gördük. Ve onların oturduğu masaya yanaştık. Ben oturdum ve Alçin de simit almaya gitti. Melih hala Alçin'i seviyordu. Kimse neden ayrıldıklarını anlamamıştı. Kendisi de dahil...

Onlar yani Alçin ile Melih ve arkadaşları çok yakındı asla birbirlerinin yanlarından ayrılmıyorlardı. Çok büyük kavga etselerde hep yan yana olurlardı.

Bi an aklıma Melih ile ayrıldıkları gün geldi. Aynı zamanda o gün Alçin'in beni bulduğu akşamın sabahıydı.