• NİLÜFER •

Sonunda 'Ölüm' var

Tam herşeyi yoluna koydum, umutlar yeniden doğdu , hayatı yeniden seviyorum derken öyle bir şey oluyor ki, nefesiniz kesiliyor. Boğuluyorsunuz.

Ciğerinizi yakıyor o acı .

Bu dünya da ölüm diye bir gerçek var ki, bazen aşklarınız, dostlarınız , kardeşleriniz .. hepsi avucunuzdan kayıp gidiyor.

O gün herşey yolunda gibiydi, eve yeni bir köpek getirmiştim , tek derdim köpeğin sürekli eve tuvaletini yapmasaydı. Akşama doğru telefonda gezinirken bir mesajı atladığımı farkettim.

Üç gün önce yazılmıştı.

'' Beni acil ara''

Mesajı atan onüç senelik bir arkadaşımdı, ne olmuş olabilir ki lan dedim kendi kendime.

Hiç beklemeden aradım neler olduğunu sordum, bazen diyorum ki keşke o mesajı hiç görmeseydim hep orada bir köşede kalsaydı.

Duyduğum şey bir kaza haberiydi, kardeşim diye bildiğim , uğruna dünyaları yakacağım kadın yaklaşık 1 haftadır hastanede yatıyormuş. En fazla ne olabilir ki ?

Ona bir şey olmaz diye kendimi avuttum , ertesi gün hastaneye gittim ..

Gittim de nasıl gittim be.

Durumu çok ağırdı ve yaşaması sadece bir mucizeye bağlıydı, yinede umudumu kesmedim, kesmedik. Tam onyedi gün komada kaldı, ha uyandı ha uyanacak diye beklerken ..

17.günün sonunda 29 eylül gecesi saat 04.30 da telefonum çaldı ,

''Kaybettik '' dediler.

- Nasıl yani? neyi kaybettik lan ?

''Başımız sağolsun ''

..

İşte o andan sonrasının tarifi yok, böyle bir acıyı anlatacak kelime yok.

Yataktan fırlayıp üzerimi giymeye çalışıyorum, içime içime ağlıyorum. Ciğerlerim sökülüyor lan , kimse ağlamama uyanmasın diye yastığa gömülüyorum.

Üzerimi giyindim dışarı attım kendimi, hastaneye gitmek için yola çıktım .. Bir tane bile araba olmaz mı? yoktu lan, tek bir araba yoktu sokakta. O amınakoduğumun sokağında tek bir araba yoktu.

Yürüdüm .. Beynim uyuşana kadar yürüdüm.

En sonunda bir araba bulup bindim hastaneye gittim, o umutla beklediğimiz hastanenin bahçesinde, kimse yoktu. Çöktüm dizlerimin üzerine, gücüm kalmamıştı hiç. Hani filmlerde olurya böyle, adam bir haber alır dizlerinin üzerine düşer birden , ağlamaya başlar. Çok saçma bulurdum bu sahneleri, yaşayana dek.

Kafamdan Ahmet Kaya türküleri geçmeye başladı sırayla, hepsini tek tek okudum içimden.

'Çok severdi Ahmet Kaya'yı '

Hala inanamıyordum, sanki kabus gibi .. Birazdan babannem gelip 'yine yataktan kalkmıyorsun, kalk uyan artık ' diye uyandıracak beni. Gözlerim kapalı bekledim, gözlerimi açtığımda hala o hastane köşesindeydim.

Allahım nolur uyanayım şu rüyadan ! Dayanamıyorum , uyanayım artık.

Uyanamadım, oda uyanmadı.

'Yarın öğlen Karşıyaka Mezarlığı'nda olacağız' diyorlar, anlam veremiyorum hala.

Nasıl yani?

Hayır hayır kabus bu .. Lan insanın kardeşi ölür mü!

Cenazeye katılana kadar hala inanmıyordum, camii'de bir köşeye tabutunu koymuşlar, üzerinde fotoğrafı var ama boş bunlar boş, ben uyanacağım birazdan. Tabutu aldılar arabaya götürüyorlar ..

Boş bir arazide durdu araba, yanyana açılmış 5-6 civarı mezar var. Herkes başına toplanmış tabutun , insanların aralarından geçe geçe en öne kadar geldim.

İşte tam orada duruyor, bir sarılma mesafesi uzağımda .. Beyazlar içinde sıkışıp kalmış sanki , hiç kıpırdamıyor .. Yerinde duramayan kız öylece yatıyor.

İçimden 'Kalk hadi kalk uzadı bu şaka bak ölüyorum kalk lan ! ' diye konuşmaya çalışıyorum.

Yavaşca tabutun içinden alıp boş mezarlardan birine .. Lan ..

Gözlerim kararıyor, gidiyorum galiba ..

Üzerine taşları döşüyorlar , Lan napıyorsunuz!

''Abi kapama abi , abi kapatma nolur kapatma ''

...

Bir tokatla kendime geldim, kollarımdan tutup mezarın başından kaldırlar. Neye yarar ki ?

Ben bütün umutlarımı , bütün hayallerimi o mezara gömdüm. Ben bütün hislerimi , aşklarımı , duygularımı, o mezarın başında bıraktım ..

Omuzlarım düştü artık, umudum kalmadı .

Söz vermiştim, uyandığında onu güldüreceğime söz vermiştim .. Tutamadım.

Ben artık hiçbir sözü tutamam, beni kimse gitmeyeceğine inandıramaz artık .

Ben öldüm, gömüleceğim günü bekliyorum sadece.

''Az az ölüyoruz her gün,havadan sudan bahseder gibi.''