• NİLÜFER •

'Öpüyorum gülüşünün kıyılarından'

Hayat seni yerle bir etse, tutunacak tek bir dalın kalmasa , ruhun vücudunun içinden sıyrılıp aksa bile hergün yeniden başlıyorsun , yeniden kalkıyorsun ayağa.

Çünkü hayat yarım kalmıyor, sen yarım kalsan da bir şekilde devam ediyor. Tam herşey bitti derken .. Umut ışığı oluyor bir kadın. İmkansız görünen herşeyin düğümleri bir bir çözülüyor. Sen kadın, sen benim düğümlerimi çözdün. Sen benim boynumdaki ilmeği çıkarıp ayaklarımın altından kayan tabureyi düzelttin.

Bir gülüşle hayata tutundum ben, bir ses tonu ayağa kaldırdı. Omuzlarından aşşağı doğru süzülen saçların hayatıma dolandı. Gözlerinle , gözlerimin içinden içime sızdın, kanıma karıştın, atamam artık.

Birine tekrar alışacağımı düşünmek bile istemezdim, alışamazdım da zaten. Ama .. ama işte.

..

Sen çok başka geldin bana , klasik bir cümle gibi geliyor ilk okuyuşta hatta belki ikinci okuyuşta bile çok klasik duruyor lakin başka bir cümleyle ifade etmem mümkün değil. Hatta seni kelimelere sığdırmamın olanağı yok zira ürkekçe avuçlarımda sakladığım, birazcık araladığımda ise gökyüzüne uzanacak olan duamsın. Sen benim sığınağımsın. Bu kadar siyah içinde maviye boyanmışsın, pencerene çiçekler ekilmiş , inzivaya çekildğim limansın sen benim. Dumanaltı yüreğimde solmaya yüz tutmuş çiçeklerin umudusun.

Sen o çiçekli penceresin sevgilim.

Gülüşünden ayırma beni, çiçeklerinden uzaklaştırma. Uzaklaşma, dikenleri batar başka güllerin. Başkasının dikenlerinden kanamasın ellerim ..

Pimi çekilmiş bomba gibiyim , ateşleme fitilimi .. Bir kıvılcımda sen çıkarma bırak sönsün içim. Bırak bir gece de olsa güzel olalım. Bu gece gel kollarıma gitme , gitme .. Dudak kenarlarımda hissedeyim seni. Öpeyim yüzünün her bir çizgisinden , saçların örtsün üzerimi.

Benim gülüşü cennet sevgilim ,

''Öpüyorum gülüşünün kıyılarından ''