ภาพหญิงสาวที่นอนเสื้อผ้าหลุดลุ่ยอยู่บนโซฟาตัวยาวทำให้ลายเมฆเบือนหน้าหนีอย่างมีมารยาทก่อนก้าวยาวๆตัดผ่านห้องโถงแคบๆไปในส่วนที่เป็นห้องครัวในใจรู้สึกโกรธเจ้าของบ้านขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุที่ไม่แม้จะปิดหรือล๊อกประตูต่อให้เป็นกลางวันแต่ผู้คนเดี่ยวนี้มันไว้ใจกันได้เสียที่ไหน
"ครับพี่มินแล้วพรุ่งนี้ผมจัดเตรียมไว้ให้...มารับของตอนก่อนเที่ยงนะครับ...."เสียงคุยโทรศัพท์เงียบลงขณะดวงตายาวรีมองผู้มาใหม่ที่เดินเข้ามาจนถึงในห้องครัวซึ่งเป็นห้องทำงานของเขาด้วยสายตาสงสัย
"ฉันจะมาบอกว่า....เฮียไช้ ให้เอาขนมปังไปส่งเร็วหน่อยพรุ่งนี้แล้วก็ขอเพิ่มขนมอีกสัก50ชิ้นเพราะญาติๆของเขานัดเปียแชร์กันที่ร้าน...."เสียงห้วนๆและอาการมึนตึงราวกับโกรธใครมาของคนตรงหน้าทำให้พายุถอนใจเบาๆก่อนตอบกลับไปเรียบๆ
"พรุ่งนี้ฉันมีออเดอร์ขนม......."
"แล้วไง??...จะไม่รับ!...จะไม่รีบ!.....ว่างั้นใช่ไหมฉันจะได้กลับไปบอกเฮียไช้ถูก...."อาการถามกลับมาด้วยนำ้เสียงยียวนเยาะเย้ยนั้นทำให้พายุเม้มปากสะกดอารมณ์
"เปล่า....แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้ฉันมีออเดอร์ขนมช่วงบ่ายด้วยอาจจะไปส่งของเร็วไม่ได้...ถ้าเฮียไช้จะรีบใช้ก็ช่วยมารับของเองที่บ้านได้หรือเปล่า....."
"คนอื่นเขาก็มีงานการต้องทำ...ใครจะว่างขนาดนั้น...."เสียงถามกลับมาสูงน่าหมั่นไส้จนพายุอยากสวนกลับไปว่าก็มึงไง...นอกจากขับรถไปส่งพี่สาวจ่ายตลาดกับส่งปิ่นโตงานอื่นเขาก็ไม่เห็นว่ามันจะทำอะไรแต่ลูกค้าก็ต้องมาก่อนขืนโวยเข้าใส่จะผิดใจกันแล้วเสียลูกค้ารายใหญ่อย่างเฮียไช้ไปเปล่าๆ
"เอาเถอะ....แล้วจะเร่งให้แล้วกัน...."อาการสูดหายใจพร้อมคำตอบเรียบๆทำให้ลายเมฆเหลือบตามอง พายุหรือพายเป็นหลานยายประไพและลูกชายของพะยอมหญิงงามประจำตลาดที่เมาหลับคอพับคออ่อนอยู่ที่ห้องโถงข้างนอกนั่น ยายประไพมีอาชีพทำขนมปังส่งตามร้านค้าจนเมื่อปีกลายยายก็จากไปเพราะป่วยกิจการจึงตกทอดมาสู่พายุเพราะตัวพะยอมนั้นอย่าว่าแต่ขนมปังเลยแค่ข้าวนางยังหุงไม่สุกด้วยซำ้ไป
