ในวันนั้นที่เขาเกือบทำให้แม่เสียใจไปตลอดกาล.........
"ทำไมล่ะสุภา...ทำไมไม่เลือกสิ่งที่ดีกว่าแกยังมีอนาคตนะจะมาจมปลักอยู่แบบนี้ทำไม..."เสียงของป้าสุนีทำให้โชกุนชะงักอยู่แค่หน้าประตูห้อง
"แต่เขาไม่ต้องการลูกหนู...."เสียงมารดาตอบกลับไปทำให้เด็กชายตัวเล็กๆเม้มปากแน่นแม้จะยังเด็กแต่เขาพอจะเข้าใจว่าหลังจากพ่อตายไปแม่กับเขาก็ต้องอยู่กันอย่างยากลำบากหลายครั้งที่แม่ต้องหยิบยืมเงินป้าสุนีจนอีกฝ่ายเริ่มไม่พอใจ...แม่เขายังสวยมากและมีผู้ชายหลายคนสนใจแต่ติดที่ลูกชายขี้โรคอย่างเขาที่ทำให้แม่ไม่ยอมตกลงปลงใจกับใครสักที
"ก็ใครจะอยากได้เด็กขี้โรคแบบนั้นไปเลี้ยง สามวันดีสี่วันไข้ ..."เสียงป้าสุนีบอกว่าอ่อนใจ
"จะยังไงเขาก็ลูกหนู....โชคือทุกอย่างในชีวิตหนู...."
"โง่!...แกจะยอมจมปลักอยู่กับลูกขี้โรคของแกไปจนถึงเมื่อไหร่....เอาแบบนี้ไหมสุภา พี่จะเลี้ยงตาโชให้แกเอง แกแค่ส่งเงินมาคุณเพทายเขารวยจะตายไปแกจะได้สบายไง..."
"ไม่ค่ะ...ไม่มีใครดูแลโชได้ดีเท่าหนูถ้าต้องทิ้งโชไปหนูขอตายดีกว่า..."เสียงเด็ดเดี่ยวของมารดาทำให้ร่างเล็กๆซุกตัวลงตรงซอกประตูไหล่บางๆสะท้านด้วยแรงสะอื้น เขามันก็แค่ตัวถ่วง เขาทำให้แม่ลำบาก...ถ้าเพียงแต่...ใช่...ถ้าเพียงแต่ไม่มีเขาแม่คงจะสบายและมีชีวิตที่ดีกว่านี้
...............................
โชกุนยกมือทาบหน้าอกหอบหายใจก่อนจะนั่งลงตรงข้างทาง เขาหนีออกมาตั้งแต่ค่อนรุ่ง....และสิ่งที่อยากทำคือเดินตัดป่าไปยังทุ่งนาอีกฝั่งพ่อบอกว่าที่นั่นเป็นทุ่งนาร้างมันเคยเป็นที่ของพ่อแต่ต้องขายให้คนอื่นไปเมื่อพ่อล้มป่วย พ่อบอกว่าที่นั่นสวยมากเป็นทุ่งนากว้างที่มีต้นหญ้าชนิดหนึ่งขึ้นอยู่เต็มพื้นที่ มณีเทวา พ่อบอกว่ามันชื่อแบบนั้น พ่อบอกอีกว่ามันเป็นดอกหญ้าเม็ดกลมๆสีขาวที่บานเต็มทุ่งยามเช้าเมื่อแสงอาทิตย์ส่องผ่านจะสะทอ้นกับนำ้ค้างที่ยังเกาะอยู่บนดอกหญ้าทำให้เกิดแสงแวววาวราวอัญมณี....ทั้งที่สัญญาไว้แล้วว่าหลังจากออกจากโรงพยาบาลพ่อจะพาเขาไปแต่สุดท้ายพ่อก็จากไปโดยไม่ได้ทำตามสัญญา
เมื่อคืนเขาตัดสินใจแล้วว่าจะไปจากแม่...แม่จะได้มีชีวิตที่ดีไม่มีเขาเป็นตัวถ่วงแต่ก่อนจะไปเขาอยากเห็นที่ๆพ่อเคยเล่าให้ฟังสักครั้งเสียงนกร้องดังมาจากต้นไม้ข้างทางบอกให้รู้ว่าอีกไม่นานแสงอาทิตย์คงจะมา...แต่ตอนนี้เขากลับเดินต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว....
