อาการออกรถแบบกระชากกระแทกกระทั้นของคนขับทำให้ภูมินทร์หันมองอย่างไม่พอใจ
"ถ้าไม่เต็มใจ...ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องฝืนมาขับรถให้ฉัน..."เสียงที่แม้เจ้าตัวจะพยายามข่มให้เรียบเพียงไรแต่ก็กลับมีแววความไม่พอใจอยู่ในนั้นจนปิดไม่มิด
"ใครกันแน่ที่ไม่เต็มใจ...ใช่สิ...ฉันมันไม่เคยอยู่ในสายตานายอยู่แล้วนี่...."
"นายกำลังพูดเรื่องอะไร...."ภูมินทร์ถามกลับไปกับคำพูดที่แฝงอาการเยาะหยันกระแทกแดกดันของอีกฝ่าย
"แล้วนายคิดว่าฉันกำลังพูดเรื่องอะไรล่ะ....."เมธัชหันมาตะคอกอย่างหัวเสียที่ภูมินทร์ทำเหมือนไม่มีอะไรระหว่างกันและกันทั้งที่นานมาแล้วเขากับภูมินทร์เคยใกล้ชิดแทบจะเป็นเงาของกันและกัน
"มันนานเกินไปแล้ว....ลืมมันเสียทีได้ไหม....แค่อดีตที่ผ่านไปแล้วนายจะจำมันไว้ทำไม...."ภูมินทร์ถามกลับมาอย่างอ่อนใจ
"นั่นสินะ...เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้วตอนนี้แม้แต่ชื่อฉัน...นายก็อาจจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ....."เมธัชตัดพ้อออกมาเบาๆด้วยนำ้เสียงน้อยใจทำให้คนฟังเหลือบตามองก่อนมองเมินออกไปนอกรถสายฝนและแอร์เย็นฉ่ำในรถเหมือนยิ่งตอกย้ำให้ความเหน็บหนาวในใจยิ่งเหน็บหนาวมากขึ้นไปอีกภูมินทร์เม้มริมฝีปากแน่นเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงความสัมพันธ์เขารู้ว่าเมธัชโกรธและเสียใจแค่ไหนในวันที่เขาทิ้งไป....แต่เขาก็มีเหตุผลที่อธิบายและบอกใครไม่ได้.....
"ถ้านายลำบากใจ....ฉันลาออกก็ได้นะเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น...."ภูมินทร์หันมาบอกเบาๆ เขาตัดสินใจมาสมัครเป็นครูที่โรงเรียนของมาริสาหลังจากย้ายกลับมาที่นี่อีกครั้งก็ปฎิเสธตัวเองไม่ได้ว่าที่เอาตัวเองเข้ามาเพราะอยากเจอเมธัชอีกครั้งแต่ไม่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายลำบากใจขนาดนี้...
"ไม่จำเป็นหรอก....ก็เหมือนนายว่า เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วลืมๆมันไปเสียบ้างก็ดี....."เมธัชตอบกลับมาเสียงเรียบ ภูมินทร์หันมองใบหน้าคนพูด ก่อนก้มหน้าระบายลมหายใจเบาๆ.....
