"นายมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ..."เมธัชเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง
"มาซื้อของใช้ครับ....."
"งั้นเหรอ...มากับพี่รัมเหรอ..."เมธัชถามกวาดตามองหาพี่ชายอย่างมีความหวังอย่างน้อยได้ออกมาเดินซื้อของพบปะผู้คนบ้างเปลี่ยนบรรยากาศรัมอาจอารมณ์ดีขึ้น
"เปล่าครับ...ผมขออาศัยรถคนส่งปิ่นโตออกมา..."โชกุนปฏิเสธทำให้เมธัชถอนใจอย่างผิดหวังก่อนยักไหล่เบาๆ
"นั่นสิน่ะ อย่างพี่รัมจะมาชื้อของกับคนใช้....ฉันก็หวังอะไรมากไปนิด....แล้วทีนี้นายจะกลับยังไง..."
"ก็คงต้องหารถรับจ้างครับ...."โชกุนตอบอ่อนใจจะแก้สถานะตัวเอง
"เหรอ...แต่จะว่าไปทำไมไม่ขับรถพี่รัมออกมา เขาก็ไม่ได้ออกไปไหนไม่ใช่เหรอ...."
"ผมไม่อยากรบกวนครับ....เกรงใจ..."โชกุนตอบไม่อยากบอกความจริงว่าทำให้รัมหกล้มจนโกรธหนีไปหมกตัวอยู่ในห้องเลยไม่กล้าเรียก
"งั้นเดี่ยวฉันไปส่ง...."เมธัชอาสาก่อนยกข้อมือดูเวลา
"รบกวนเปล่าๆครับ....ผมกลับได้..."โชกุนปฏิเสธความหวังดี
"ไม่เป็นไรหรอก...อ้อ!..มาพอดี...."เมธัชตอบก่อนมองเลยเขาไปทักทายใครอีกคน ชายหนุ่มผิวขาวบางแต่งตัวสุภาพเชิตสีฟ้าอ่อนเกือบขาวกับกางเกงสีเทาเข้มทำให้เขาดูเรียบร้อยจนไม่น่าจะรู้จักกับหนุ่มนักซิ่งอย่างเมธัชได้เลยมันคนล่ะแนวในมือคนมาใหม่หอบข้าวของหลายอย่างพะรุงพะรัง
"ได้ของครบหรือยัง...."เมธัชถามเรียบๆไม่แม้เอื้อมมือไปช่วยรับของจนโชกุนต้องก้าวเข้าไปช่วยเมื่อถุงใส่ของบางถุงจะตกมิตกแหล่
"ครับ..."คำตอบเบาสั้นใบหน้าเรียบเฉยไม่บอกความรู้สึก
"เออ...นายจะไปซื้อของที่ไหนล่ะ...เขาก็ต้องซื้อของอีกหลายอย่างไปด้วยกันไหม เสร็จแล้วฉันจะได้เลยไปส่งนายด้วยเลยไง...."เมธัชสรุปเสร็จสรรพไม่เเม้เปิดโอกาสให้ใครปฏิเสธคัดค้านหรือออกความเห็นเมื่อเดินนำทุกคนไปที่รถยนต์ขนาดเจ็ดที่นั่งสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลทำให้โชกุนถอนใจโล่งอก....อย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ใช่มอเตอร์ไซค์คันนั้นแฮะ
