"ป๊ะป๋า...งั้นเหรอ...."เมธัชขมวดคิ้วมองดูภูมินทร์อย่างไม่อยากเชื่อ
"น้องแพร...."ภูมินทร์ยกร่างสาวน้อยขึ้นอุ้มก่อนหันมาบอกเมธัช
"น้องแพร...."เมธัชพูดตามงงๆ
"ใช่...แพรชมพูลูกสาวของฉัน...สวัสดีอาหมอกสิค่ะน้องแพร..."ภูมินทร์บอกลูกสาวพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
"สวัสดีค่ะ...อาหมอก...."สาวน้อยทำตามอย่างว่าง่ายพอดีกับสาววัยรุ่นก้าวออกมาจากส่วนที่น่าจะเป็นห้องครัว
"พี่มิน...กลับมาแล้วเหรอค่ะ แจงทำอาหารเย็นไว้ให้แล้วนะค่ะ...."เด็กสาวชะงักไปนิดเมื่อเห็นภูมินทร์มีแขกก่อนบอกออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"ขอบใจนะแจง...วันหยุดแท้ๆพี่ยังรบกวนแจงอีก..."
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เองแต่พี่มาแล้วแจงคงต้องกลับก่อน...พี่กลับนะค่ะน้องแพร...."เด็กสาวหันมาบอกสาวน้อยที่เธอมารับจ้างเป็นพี่เลี้ยงพร้อมโบกมือให้
"ค่ะ...บ๊าย บายค่ะ...."แพรชมพูโบกมือตอบ
"นายล่ะ....อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนไหม...."ภูมินทร์หันมาถามเมธัชที่ยังดูอึ้งๆงงๆแล้วก็ได้รับการปฏิเสธเป็นคำตอบ
"ไม่...ไม่ดีกว่า ฉัน....ฉันจะกลับแล้ว...."เมธัชบอกตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกยังไงจู่ๆภูมินทร์ก็กลับมาแถมมีลูกสาวกลับมาด้วยมันเป็นไปได้ยังไง...หมายความว่าขณะคบกับเขาหมอนี่ก็แอบไปมีผู้หญิงโดยที่เขาไม่รู้งั้นเหรอ....
..................................................
ลายเมฆจอดรถลงตรงหน้าบ้านที่แม้จะเงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่แต่เขารู้ว่าหมอนั่นคงยังยุ่งอยู่กับการทำขนมปังเพราะกลิ่นหอมของขนมอบสุกใหม่ลอยอบอวนไปทั่วบริเวน ร่างสูงของลายเมฆเดินมาหยุดหน้าประตูบานใหญ่ก่อนยกมือขึ้นเคาะแรงๆ เพียงไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมใบหน้าอิจโรยของเจ้าของบ้านบอกให้รู้ว่าหมอนี่คงนอนไม่เต็มอิ่มหรือบางทีจนถึงตอนนี้คนตรงหน้าเขาอาจยังไม่ได้นอนเลยสักงีบ
