Nakaupo sa isang sulok sa may corridor. -depressed- Im just upset not depressed. Napahinga na lamang ako ng malalim. Ang dami ko nanamang iniisip. Mukha ngang may nakakalimutan ako eh.
Bigla kong natandaan na itotour ko pa ang transfer kaso parang nanghihina ako sa mga nangyayari kanina. Para bang nahiwalay yung kaluluwa sa mga nagaganap na bigla-bigla nalang susulpot.
Thirty minutes
Thirty minutes nalang at may klase nanaman. Mukhang masasayang ang oras kung nakaupo lang ako dito ng walang ginagawa. Tatayo na sana ako ng biglang--
"Ay? Sorry. Akala ko basurahan. Kasing kulay mo kasi yung trash bin eh. My bad." Pang-aasar ng babae. Kahit ba naman dito? Tumayo na lamang ako at pinulot ang tinapon niya sa akin na tirang mansanas at itinapon na mismo sa basurahan.
Lumakad na ako palabas ng corridor nangbiglang -again- may komorner sa akin sa madilim na parte ng stairs. May nasagi ata akong paa or something pero hindi ko makita. Agad na bumalik ang atensyon ko sa magbabarkada.
"May nakakalimutan ka ba? Clair?" tanong ni Jazz. Pinalibutan nila akong tatlo, wala si Josh. Mukhang gumagawa nanaman sila ng mga eksenang wala ang boss nila.
"Sabihin mo nga clair? Bakit ka namin kinorner?" saad ni brian.
"Bakit niyo ako kinokorner?" walang emosyon kong sabi.
"Eh, pano ba yan, clair? Yung allowance namin hindi sapat. Bigyan mo naman kami oh." Sabay kinapa ang bulsa ko't kinuha ang wallet ko. Hindi ko na alam kung makakakain pa ako pagkatapos nito.
"Ito lang?" taas kilay na pagtanong ni Faye habang hawak niya ang isang libong nakuha niya sa wallet ko. I just nodded.
"Eh wala pa sa allowance na ibinibigay sa amin ng mga magulang namin ito eh." Pag-rereklamo ni Brian.
Pagpasensyahan niyo na hah. Hindi ko natutuunan ng pansin ang mga ubligasyon ko sa INYO!
Yet, all I could do is purse my lips. Hiding the words that shows how I really fell. It's ok. I don't mind anymore. Hahanap nalang ako ng part time job. Ito na lamang ang isinaisip ko. They're not worth my rage.
They pushed aside and walked away with my money. I sank in the midst of darkness. Sitting at the corner, I can feel my heart beat, I can even hear myself breathing. I closed my eyes restraining myself from tearing up.
In the midst of all that. I opened my eyes surprised that suddenly somebody tapped my left arm. I looked at my left side looking for that 'someone' until my eyes adjust to the darkness.
My eyes widen.
Oh. My.
______________________
BINABASA MO ANG
Black Beauty
Teen Fiction❇A GIRL WITH AN UNDESIRED COMPLEXION MAKES A DIFFERENCE❇ Cant keep up with those so-called "Beauty Standards" Nothing in this world can change who you really are. Just be yourself. You are born that way. Be proud of it.
