Knotted Ties

Chapter 6

He has Changed…

“Yes, we’re coming… On the way na… Be ready, dadaanan ka nalang namin… Yep, she’s with me…Okay.. Bye… Yeah yeah… Love you too”  

**

After that phone call, hindi na muna ako nagsalita. Wala din siyang sinabi sa’kin, not that he owe me an explaination because obviously I’m just the ‘sister’ kuno of his, pero gusto ko malaman kung sino siya? Siya ba ‘yung sumagot ng tawag ko before? So, he must be in love, mukhang useless na ‘yung pag-uwi ko dito sa Pilipinas.

Pinikit ko ‘yung mga mata ko, pero paulit-ulit na sumasagi sa isip ko yung “Yes, we’re coming… On the way na… Be ready, dadanan ka nalang namin… Yep, she’s with me…Okay.. Bye… Yeah yeah… Love you too”

“Love you too” usal ko habang nakapikit, natatawa ako sa sarili ko, ilang taon ko ba pinangarap na marinig ulit ‘yung katagang ‘yun? Sabay ngayon, narinig ko nga, hindi naman sa’kin.

“Huh?” He heard me. “No..Nothing.” unti unti kong minulat ‘yung mga pikit kong mata. Mula dito sa gilid, kitang kita ko ang driver’s seat at nasisilip ko siya. Nakikita ko din 'yung mukha niya.

Those deep-seated mesmerizing eyes, yung tipong kapag tinignan mo makikita mo kung sino ba si Chael Villanueva. Noong mga bata pa kami, gustong gusto ko tignan ‘yung mga mata niya. Kasi kapag ngumingiti siya, para rin silang ngumingiti sa’kin kaya napapangiti din ako. Kinaiinggitan kong mga mata ‘yun.

Sabay ‘yung ilong niya, not that pointed but it’s enough na nagcocompliment sa buong features ng mukha niya. He has this molded jaw, hindi malaki pero kapag tinignan mo siya from a far, masasabi mo na “Wow! Ang gwapo niya.” Maybe that’s the reason why never ko’ng makakalimutan si Chael. Pero seeing him now, may bago, may something na nagbago.

We’ve been partner ever since when we were young, he’s two years older than me, kaya naging Kuya ko siya. He’s the only son, kaya naman dati kami lagi ang magdikit. Wala din naman akong kapatid kaya lagi lang akong nakabuntot sa kanya.

Before, I have no idea that I will fall for this man, I mean he’s something. I can still remember grade 4 ako ‘nun while he’s in grade 6. We’re both studying in Manresa school somewhere in BF Paranaque.

I was the Princess one and obviously Chael was my Prince. Other kids, lalo na ‘yung mga babae, ngumingiti lalo kapag hinahatid ako ni Chael 'nun sa classroom. At that time, I have no idea about crush crush. And attention ko lang is sa mga taong nakapaligid sa’kin and kay Aldrich Buenavista na wala ng ginawa kung hindi bwisitin ako.

Wala lang sa’kin ‘yun. Dati meron pang mga grade 5 students na kakausapin ako then sinasabi nilang tawagin ko daw si Chael sabay ibigay ko daw ‘yung mga cakes na binibigay nila. So, tinatawag ko si Chael, ngumingiti lang siya sa mga babaeng nakaway sa kanya, habang kasama niya ‘yung mga kaibigan niya. Minsan, kapag lumalapit siya sa’kin tuwing recess tatabi sa’kin ‘yun sabay yung mga cakes na binibigay sa kanya ng mga girls from other section is pinapakain sa’kin. May mga chocolates pa nga e.

Before, I don’t mind it. I mean, come on. Sweets. Aayaw pa ba ako. Magiinarte pa ba ako sa mga cakes and chocolates na sinusubo at pinapakain sa’kin ni Chael, kung alam ko lang dati na suhol pala ‘yun, edi sana pinagtatapon ko na.

Pero everything changed noong nalaman ko na mag-mimigrate na kami sa Canada. March nun, syempre may klase, pero sila Kuya Chael, wala kasi graduating students sila. Grade 6, pumasok ako 'nun ng naiyak, kasi nalaman kong aalis na kami. Talagang pumunta ako sa classroom nila Kuya and tinakbo at niyakap ko siya. Iyak ako ng iyak 'nun.

“Hey! Hey. What’s wrong baby? Bat naiyak ka?” That’s what he told me. Sinasabi niya ‘yun habang pinupunasan niya ‘yung mga luha ko. Lalo akong naiyak sa ginawa niya.

Kaya ginawa ko niyakap ko lalo siya at humagulgol “Kuya! I don’t want to leave. Ayoko. They are bringing me sa Canada. Ayoko sumama. I want to be with you, Kuya, talk to Mom and sabihin mo ikaw nalang magaalalaga sa’kin” And I cried, I mean hagulgol talaga.

Remembering the old days, napangiti ako. Ngayong naaalala ko ‘yan, nahihiya na ako. Gumawa pala ako ng eksena noon. Umiiyak pa ako, dramatic actress.

After that nakakahiyang moment, hindi umattend si Kuya sa practice nila, kinausap niya ‘yung adviser niya and nagpaalam naman siya sa adviser ko kung pwede siya maki-sit in sa klase. Buong first period ata, iyak lang ako ng iyak.

I can remember, katabi ko si kuya sabay naiyak ako sa balikat niya. And ‘yung mga classmates ko nakakaasar, they keep on asking “What happened?!” “Are you okay?” “Stop crying” and actually it didn’t help.

Ewan ko ba, imbis na tumigil, lalo akong napaiyak. Siguro, na-overwhelm ako sa idea that they do actually care about me. Well, except for one person.

Aldrich Buenavista. Wala siyang ginawa kundi magpaka-bibo. Everytime na nakaka-sagot siya. Titingin siya sa’kin then ngingiti ng pang-asar. Gawain na namin dati ‘yang ganyan. Kaya naman nung second period na, after recess, tumigil na ako sa pagiyak.

“Kuya, I’m fine now. Go to your friends na. I’m good”

“Nope. I will stay. Ayokong umiiyak ka at malungkot. Kaya pasisiyahin kita.”

True to his words, for the whole remaining days bago ang graduation, lagi siyang nasa tabi ko. Pinapatawa, hatid sundo. Pinapakain ng sweets, nililibre ng ice cream.

Minsan, kapag gusto ko he even gave me a piggy back ride pauwi. He even witnessed the epic ‘confession’ ni Drich sa’kin. And ‘yung epic na pagiyak ko sa harap. Tumatawa pa siya ‘nun while saying na “Dalaga na ang baby ko. May nagkaka-crush na sa kanya” then he keeps on laughing and me, crying.

That’s when I understand the essence of crush-like-love. And that day, nung may nagsabing lalaki na crush niya ako. Doon ko napagtanto that Chael, is someone who I admired the most.

March 25 noon, the day when my fairy tale ends. Kasama ko sila Mommy and Daddy, pati family ni Chael sa airport. And as usual, Chael is smiling, while me is crying.

“Smile baby. Ayokong huling maala ko sa’yo is ‘yung sipunin na si Colleen. I want to remember a Colleen who is pretty” sabi niya while patting on my head. Nakakaasar, hindi ba niya ako ma-mimiss at nakakangiti pa siya.

Pinunasan ko yung luha at sipon ko “It’s Cole not Colleen” pero kahit anong punas ko, ayaw nila tumigil. Iyak pa din ako ng iyak “Why are you still smiling?! Di mo ba ako mamimiss?!” and I cried again. Remembering the past made me come into conclusion, I’m such a cry baby.

Niyakap niya ako ng mahigpit “I will miss you… a lot” and that’s when I hear him sniff.

Habang yakap niya ako ng mahigpit naramdaman ko ‘yung hirap niya sa paghinga at pigil na hikbi na takot kumawala sa bibig niya. Niyakap niya ako ng mahigpit habang sinasabi na “Take care Princess. Always. Kuya will always be here. I will miss you. Sulat ka or email, anything. Okay?” and all I do is cry and cry and nod.

That’s the first time I saw the ever dashing and warm Michael crying. That’s the first and so far last cry na nakita ko sa kanya. Kasi before, siya nagtatanggol sa’kin sa school. But now, nagiiyakan na kami.

“I’ll be back. Promise.” ‘Yung ang huli kong sinabi sa kanya before kami maghiwalay. I don’t know if he hears me, pero after ng yakapan namin. Nakita ko na ulit ‘yung ngiti ni Chael.

That smile. Babaunin ko hanggang makabalik ulit ako sa Pilipinas.

Napamulat ako dahil sa biglaang preno at madiin na pagbusina ni Chael “Tang*na!” he cursed.

And now, seeing him from afar. Those blank eyes and cold aura. He has changed. He’s different.

He’s not that Chael Villanueva I knew before.