Anima

turned into pieces

i plan to sleep nalang over the rest of the day hoping for the pain to last.
Expected q na rin naman ang lahat...
Parepareho lang sila!!!
Ganito rin kasakit yung naramdaman q the time when my father left us just to pursue his career...5 years old aq nun!
We could not help him in his personal development, yun yung sabi nya! Makakasira lang daw kami sa kanyang mga pangarap...in short, sagabal!
I will never forget that day...pero amidst that thing, mahalaga pa rin c daddy sakin...ewan q ba!! Tatay ko sya e. but then, the pain is still there.
Words that have been spoken will never be erased nor deleted. Once spoken, it will be engraved for a lifetime.
Tulad ng pinturang idinikit mo sa canvas… wala nang burahan… punitin mo nang lahat ang canvas. Andun pa rin ang kulay na idinikit mo.

Ayos na sana ang lahat...nang may nakita aqng isang sulat sa mesa:

"katarina,anak, ilang beses na rin aqng nagtanong sayo kung gusto mong sumama sa amin ng tito rommie mo..pero lagi kang tumatanggi...mahal nya q at mahal q rin sya anak.. Iwan mo na ang bahay na yan....ayaw tumira ni rommie sa bahay na yan dahil bigay yan ng daddy mo. Sumama ka na lang saamin ng tito mo. Alam mo na naman ang address ng bahay niya. Hihintayin kita dun."

naibagsak ko na lang ang buong katawan ko sa sofa.

aaaaaaaaahhhhhhhh! Ang sakit sakit na! Sino pa ang sunod na mang-iiwan? Sino pa ang magpapakomplikado ng lahat?.....urggh!


Ayokong umalis sa bahay na 'to. Dito ko lang kasi nadaramang kumpleto ang pamilya ko... May nanay, may anak at ang bahay na parang c papa lang..tagapagprotekta samin. Dito q lang nararamdamang kumpleto aq......
pero bat ganito? Parang pinagpipirapiraso aq ng pagkakataon.
Minsan sa sobrang sakit, puso ko'y tila namamanhid.


Pumunta aq sa atic. Nagkulong.  At hindi namalayan ang pagkatulog.

At di ko nnapansing sumikat na pala ang araw...