Anima

Runaway

Sa mga salitang narinig ko.. tanging pagtakas na lang ang aking magagawa.
Ano nga ba ang dapat kong gawin? Meron ba? Sa ganitong sakit, makakaisip ka pa ba?

Wala na ang utak.. mahina na ang puso.
Walang magagawa kundi ang paglayo.

Di ko napansin na nasa tapat na ako ng bakeshop….

"oh, ate late ka naman ng 30 minutes..bihis ka na ng uniform mo!...
....teka bat parang umiyak ka ate?"

hindi aq makapagsalita...tanging tingin lang ang naibigay kong sagot...

" sige na nga, hug na lang kita!"

napakasweet ng boses nya..
niyakap nya aq...parang niyakap aq ng teddy bear! Chubby kasi sya..pinsan q sya, 10 years old, sweet...bunsong anak...mama nya ang may-ari ng
bakeshop, c auntie dolores, kapatid ni papa.

" salamat Ching ha! Ang cute cute mo talaga!"

mabuti na lang andito c Ching, gumagaan ang pakiramdam q sa ka-cute-an nya.

"Ahm auntie, mano po.."

" bless you kathy.. O namumugto yang mata mo...may problema ba?

Sa pera ba?

Sa skul?

May project ka ba?

Ano?

Ito talagang batang to! Hindi naman kasi kita pinipilit na magtraho... Sa bahay ka na lang kasi tumira..baka d mo na kayanin ang mag-isa sa bahay nyo. Alam kong marami kang projects, assignments, dapat nga ang iniisip mo eh mag-enjoy ng buhay! Mag-aral...wag ka munang magduty ngayon... magpahinga ka! Mapapagalitan ako nito ng papa mo eh..nag-aalala na tuloy aq"

napansin nyo?

Andami nyang sinabi no? May naisagot ba ako?
Hehe..wala...

para ko na syang nanay...ay mali! Mas naging nanay ko pa sya kaysa kay mama! Mas ramdam ko ang pagmamahal ni auntie, never sya naging selfish mamigay ng pagmamahal....

Bat nga ba ganoon,

Love is indeed free, but there are people who can't afford to have it? Why do some people are so selfish in giving it?!