Karanlığımda kaybolmuş hayatımı bir şekilde devam ettiriyorum iyi veya kötü tek başıma kendi karalarımla bu uzun sonu gözükmeyen yolda kaybolmadan ayakta durmaya çalışıyorum.
×××
BARIN SOYSAL;
Bu sabah annemin parkade yankılanan ayakkabı sesiyle uyandım . Şirkete gittiğini biliyordum beni bekliyordu ama bu sefer gitmeyecektim. Yorgun argın yatağımdan kalktım ve banyomun siyah kapısını açtım .Bu sıcakta soguk bir duş alarak büyük üc kapaklı dolabımdan siyah kotumu ve koyu yeşil tişörtümü üzerime geçirdim arabının anahtarını alarak evden çıktım.
Telefonuma gelen ard arda mesajlara sinirlenerek tuş kilidini açtım.Mesajlar annemdendi neden gelmedin falan filan kısa bişeyler uydurdum ta ki korna sesine kadar anneme yazmak için arabayı sakin bir yere çekmiştim.Ikinci bir korna sesi ile arabamın arkasından gelen kırılma sesi.
Sinirle kendimi arabdan dışarıya attım. Kumral omuzlarında saçları mavi kot sortu beyaz gömleği ile arabasına bakıyordu kafasını kaldırıp acele ile" ç.çok özür dilerim" dedi ve elini uzattı "Benim ace.. "lafını yarıda kesip hızla arabaya binerek ordan uzaklaştım.
Önüme ilk çıkan kafede durdum ve telefonumu alarak arabadan indim arkamı döndüm yine o kızdı göz devirerek kafeye girdim telefonumu tekli masaya burakarak oturdum oturmamla garsonun gelmesi çok zaman almadı.Latte söyleyip etrafa göz gezdirdim.
Kapı açılınca gözler o tarafa döndü o kızın gelmesiyle garsonlar hoşgeldiniz Miray Hanım demeleri bir oldu...
×××
Başlangacı kısa tuttum umarım beğenmişsinizdir.
