Sevgili gidenim,
Cümleye sevgiyle başlamam ne kadar uyumsuz olsa da böyle yazmak istedim.
Günlerin bensiz nasıl geçiyor bilmiyorum.
Zira benimkiler geçmiyor.
Ama içimde biriktirdiklerim çok yoğun.
İçimdeki katranlaşmış hüznü anlatmaya kelime haznemin yeteceğini pek sanmıyorum.
Biliyor musun, sen giderken ardından gitme diye bağırmıştım ben.
Usulca benden uzaklaşırken, gözlerim çığlık çığlığa gitme demişti sana.
Bir kez dönsen görecektin, arkana.
Bedenim dik dursa da yıkılmıştı ruhum asfalt sokağa.
Sesim gömülmüştü boğazıma.
Senden sonra sadece hayatta kalmak için nefes aldım ben.
Yaşamaya kalkışmadım bile.
Gözlerim konuşmayı bıraktı senden sonra.
Ellerim hep üşüdü ve kâr etmedi ceplerime tıkmam.
Sözlerim nasır tuttu gidişinle.
Katranlaşan ses tellerimle birlikte.
Nasılsın diye sorma hakkım olmadığını biliyorum.
Ama ben gün geçtikçe kendi çıkmazımda eriyorum.
Seni unutmak aklımın ucundan bile geçmiyor.
Anılarımızı aklımda tekrarlıyorum.
İlktin be gidenim.
Herşeyde ilktin sen.
Gönlümün can suyuydun.
Ömrümün miladı ve kıyameti olmayı kâfi buldun.
Seni seviyordum.
Sevgim bedenimden ruhuma taşmıştı benim.
Ama şimdi o sevginin yerinde tusinamiler nöbet tutuyor.
Özlemime zaten diyecek yok.
O kendi kendine büyüyor.
Kırgınlıklar gözlerimi sarmış
kalbime yakın olan tüm damarlar kanıyor.
Bu kimsesiz insan acınla yanıyor.
Geceleri kendine mesken tutmuş
Güneş doğunca görmüyor.
Yağmurun hiç dinmediği bir şehre taşınmış
Yağmurlarda dolaşsa da ateşi hiç sönmüyor.
Bir de ufacık bir ayrıntı
Bu kalan seni özlüyor...
Kalanın
