Kaybedilen Satırlar

OLMAYANIM

Sana şiirler yazmak isterdim ama öyle bir yeteneğim yok. Kalem tutmayı beceremeyen parmaklarımın arasından düşürüyorum seni.
Gelmeni bekliyorum, saçma sapan hayallere tutuluyorum.
Ümitsizliğim siliyor beni evrenden ve kalp atışlarım güzel hanım seni hayal etmeme engel oluyor.
Sıkıştığım bu bedenden çıkmak istiyorum artık, çıkamıyorum. Bedenimin her damlasında sen varsın, kaybolmayan kelimelerin içinde bile.
Var olduğumdan şüpheliyim, sağıma soluma bakıyorum bir çok insan. Beni en içten anlayan kim peki ? Bazen birisi elini kolumu salladığında bana gelecekmiş korkusuna kapılmıyorum. Bilmiyorum ki var mıyım?
Usulca sesleniyorum tüm cihana; kaybettiklerimi geri vermesi için. Bir geri cevap bile yok. Sessizlik diyorum, kaybettiklerimi duyamıyorum. Yok oluşumu görüyorum satırlarda, her satır başında bir parçam kopuyor.
Güneşin doğmasını istemiyorum, güneş her doğduğunda bir ayrılık da doğuyor. Sevmiyorum bu şehri, sevmiyorum çünkü geceler gündüz bu şehirde. Sanada bayılmıyorum, acını seviyorum.
Mecnun olmayı Ferhat olmaktan daha çok seviyorum. Deliriyorum, ama ben kazanıyorum bir kereliğine de olsa.
Penceremin pervazına konan kuşa sesleniyorum; olmayanlara selam söyle. Uçup gidiyor, ufuktan kayboluyor. Düşünüyorum nerede benim olmayanlarım. Cebimden çıkardığım son sigaramı yakıyorum.
Umudum tükenmekte olsa keşke, ama o kadar bile yok. Nasıl bırakıp gittiysen, nasıl umudumu koparıp gittiysen.
Soğuktan dişlerim sızlıyor, titriyor çenem. Yok oluşumu izliyorsun uzaklardan, izlemeyide bırakmıyorsun. Olmayanımsım, olmayacağımsın.
Yeni bir evi boyarken silinen hatıralar gibi sildim seni, sadece duvarlarda oluşan küçük çatlaklar kalıyor. Zamanla diyorum, zamanla onlarda kapatılır. Penceremin pervazında yine aynı kuş, bir not ile beni bekliyor. Alıyorum notu açıp okuyorum; biz senin olmayanların, hiçbir zaman olmadık, olmayacağızda...