Her Knight In Shining Fangs [COMPLETED]

CHAPTER 8.2:

CHAPTER 8.2:

-Harry's Point of View-

Masyado akong nadala sa galit. Hindi ko sinasadyang masigawan siya. I really hate this feeling!
Kaya ayokong binabalik ang nakaraan, hindi ko makontrol ang sarili ko.

I need to apologize. . .

I took a steps thereto her room. Kumatok ako pero walang nagbukas ng pinto, baka hindi niya lang narinig. Once again, i knock more but it seems she doesn't want to open it.

Wala akong magawa kun'di ang buksan na lang ito ng kusa. Nagulo ko naman ang buhok ko dahil hindi ko mabuksan yung pinto niya. What the fuck!

"Hera! Please open the door!" I shouted. Kinatok ko na ng malakas ang pinto niya pero ayaw niya paring buksan. This is a shit.

Sa sobrang inis ko, sinipa ko nalang ang pintuan niya and it works. grin.

"Aray?!" Naalerto ako sa pagsigaw ni Hera. Natamaan ba siya ng pinto?

I found her crying in her bed. Nakahawak lang siya sa binti niya na may nakatarak na piraso ng pinto at nadaganan ng malaking cabinet. Nakaharang ba ang cabinet na 'yan?

Nakatulala lang ako dahil sa nagawa ko. This can't be happen kung hinayaan ko nalang siya.

"Bakit *sob* mo ba *sob* sinira yung pinto! Alam mo bang nakaharang ang cabinet na 'to?!" Iyak pa niya saka tinuro ang malaking cabinet. I can't help but feel sorry to what i've done.

Tinanggal ko 'yon, pinatawag ko narin si Mary para tulungan akong gamutin ang sugat ni Hera. Natanggal naman ang nakatarak sa binti niya pero nag-iwan ito ng malaking sugat.

I see the pain through her eyes. I really regret for this.

"Master Harry 'eto na po ang pinadadala mo" Inilapag lang ni Mary ang mga gamot para kay Hera. Ginamot namin 'yon, malaki ang sugat niya kaya maraming nawalang dugo sa kanya.

Nawalan siya ng malay kaya nataranta kami ni Mary. Now we're just waiting for her recovery until she awake. I watch her until the dawn. Then a sudden move of her hand makes me gladden.

"Hera" I said. She slowly open her eyes seeing my presence.

"H-harry? a-anong nangyari? " she asked hysterically. "Anong nangyari bakit hindi ko magalaw ang kanang paa ko?" Umupo na siya at tinanggal ang kumot na bumabalot sa kanya. She finally see the answer.

"Hera please calm down okay? Just wait for your right leg to heal." I calmly told her. She just sigh and lay in her bed. Simula no'n ay hindi na niya uli ako kinausap. I don't know but i think she's still mad at me.

Two days siyang nakahiga lang dahil hindi parin siya makalakad. It takes time to heal that lesion. Kahit pa uminom siya ng ng ordinaryong gamot pang-tao ay kailangan niya paring magpahinga at antayin na gumaling pa 'yon dahil malaki ang sugat na natamo niya.

Hindi ko naman magawang makapasok sa kwarto niya dahil alam kong galit parin siya. I don't know how to apologize, that even her , i think, she can't accept it.

Lahat na siguro ng paraan nang pag-aapologize ay nagawa ko na. Naglakas loob ulit akong pumasok sa kwarto niya. "Hi" i said. Pasimple akong kumaway pa.

"Hi your face!" she shouted. I don't know if i want to apologize. Parang gusto ko na lang umatras.

"Hey ano bang problema mo, for how many times i told you that i am really sorry! Nagsisi na ako" i said. I already pissed off.

What's the funny?

"Nakakatawa ka talaga pag nagsosorry! Pulang-pula ang mukha mo" tawa pa niya.