My magical life |GESTOPT|

You knew it...

~Ariel~
Ik keek op het blaadje en mijn gezicht verstijfde door hetgeen dat ik las. Hoe kan dit? Ik keek Eric aan en hij keek me aan met diezelfde blik. "E-Eric." fluisterde ik met een brok in mijn keel. "Hoe kan dit?" zei hij. "We zijn..." ik stopte met praten en een traan rolde over mijn wang. Dit wisten ze...

~Eric~
"Ariel, wacht!" ik pakte haar arm vast. "Nee! Zij wisten het!" ze was zo in shock door wat ze allemaal las dat ze moest huilen. Ik pakte haar hoofd en legde hem op mijn schouder. "Shh. Het komt goed." ze stond weer recht op. "Nee Eric. Het komt niet goed." snikte Ariel.

Ik zal het even uitleggen. In de papieren stond dat Ariel niet alleen Ariel heet maar Ariel Alexia Grey. En ik heet ook Grey... Eerst geloofde ze het natuurlijk niet. Maar bij het stukje van familie stonden niet de namen van haar dreuzel ouders. Bij mij ook niet. Toen we verder lazen zagen we dat wij dus broer en zus zijn... En Ariel denkt dat Anderling dit ook al wist. Het ergste is volgens mij dat we dus allebei geadopteerd zijn. Oh en ik val voor mijn eigen zus...

"Ik moet het ze vragen Eric, het moet!" riep Ariel en ze rende weer weg. Ik rende achter haar aan, ik kon haar toch niet stoppen. We waren voor Anderling's kantoortje en Ariel zei het wachtwoord. We liepen naar boven en klopten op de deur. "Binnen." zei een stem. We liepen naar binnen en zagen Anderling zitten. "Hallo professor." zei ik, maar Ariel ging boos zitten.

~Ariel~
"Hallo professor." zei Eric nog beleefd. Ik ging gewoon zitten. "Wat brengt jullie hier?" vroeg Anderling met een kalme stem. "We weten het, Kitty Cat." zei ik een beetje beledigend. "Wat weet ik?" vroeg Anderling, nog steeds, heel kalm. "Dat ik, Ariel Alexia Grey, en Eric Grey familie zijn!" riep ik en bonkte met mijn handen op het bureau en Anderling schrok. Niet door de bonken maar door mijn woorden. "Eruit." zei ze simpelweg. "Ik ga nergens heen! Ik wil uitleg!" riep ik. Ik voelde de tranen al op komen. "Kom op Ariel." zei Eric. "Ik ga nergens heen zei ik!" ik dwong mezelf om niet te huilen. Eric kwam naar me toe en pakte mijn arm, ik was inmiddels al opgestaan. "Ariel kom." zei hij. Ik gaf op en ging met Eric mee.

Ik rende gelijk naar de leerlingenkamer. Ik rende de slaapzaal in en barstte gelijk in huilen uit. Ik ging op het bed zitten en dacht aan mijn ouders.

Ik wilde dat ik met ze hierover kon praten. Wacht... dat kan ook! Ik herinnerde me dat mijn moeder een telefoon in mijn hutkoffer had gestopt. Je weet wel, voor het geval dat. Ik rende naar mijn kast waar mijn hutkoffer in zat. Ik deed hem open en keek erin. Fijn, hij is leeg.

"Hij moet hier ergens zijn." mompelde ik. "Wat?" Stella kwam binnen lopen. "Oh, mijn telefoon." Stella keek me aan met een 'wat?' blik. Hoe moet ik dat nou uitleggen. "Het is iets wat dreuzels gebruiken om met elkaar te communiceren. Hij is wit en rechthoekig. Oh, en het heeft een knopje hier en daar." ik probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen. "Bedoel je dit hier?" en ja hoor, ze pakte mijn telefoon uit haar broekzak. "Ik hoorde iets in je kast en, nou ja, ik werd nieuwsgierig." vertelde ze. "Oke, ik begrijp het. Mag ik hem nu wel terug." vroeg ik al is het mijn telefoon. Ze knikte en gaf de telefoon terug.

Ik ging naar de badkamer om mijn moeder te bellen. You have 19 missed calls from 'Mam'. Ik belde haar gelijk terug maar ze nam niet op, dat is ook lekker fijn. Ik ging weer terug naar mijn kamer en plofte op bed en barstte in huilen uit. Er werd geklopt op de deur. "Binnen." ik veegde snel mijn tranen weg. "Oh Ariel, het spijt me." zei een bekende stem.

"Mam?"

A/N
Ariel en Eric zijn broer en zus?! Wie had dat verwacht... En Ariels moeder is op school gekomen. Tot het volgende hoofdstuk!