LET OP: Dit boek is gestopt zonder een echt einde, als je iets van mij wilt lezen, lees mijn nieuwe boek: Het verloren kind✨
Ariel is een normaal meisje, nou ja... Ze is een heks maar wel een modderbloedje... Nadat ze was uitgenodigd om naar Zweins...
Toen ik eindelijk in de leerlingenkamer was rende ik gelijk naar de slaapkamers. Ik trok de gordijnen om mijn bed dicht en opende de brief. En wat ik zag... Mijn hart smolt door maar een paar woorden die op een stuk perkament stonden; ---------------------------------------------- Liefste Ariel,
Ik weet dat je dit nooit van mij zou verwachten, want ik pestte je altijd. Wat blijkt, het gezegde "meisjes plagen, kusjes vragen" ook echt waar is. Tenminste bij mij. Ik hoop dat je alles nu begrijpt.
Dag Liefje, De knapste jongen die je kent ;) ---------------------------------------------- Een glimlach vormde op mijn gezicht en ik voelde nog iets in de envelop. Wow... Het was een zilveren ring met een groot hart in het midden waar diamantjes op zaten en ernaast zaten nog twee kleine hartjes.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik deed hem om en bewonderde hem met glinsterende ogen. Er viel nog iets uit de envelop. Een fotootje.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik keek naar het fotootje en glimlachte, ik voelde een steek in mijn buik. Een fijne, niet zo eentje die je krijgt als je moe bent ofzo. Ik hoorde dat mijn kamergenoot waarmee ik niet zo veel praat binnenkomen. "Wat ben je aan het doen?" vroeg Stella, mijn kamergenoot. "N-niks!" stotterde ik een beetje. Ze trok de gordijnen opeens open en ik schrok. Ik pakte de envelop, het briefje en het fotootje en verstopte het snel achter mijn rug. "Ooooh... Wat is dat?" vroeg ze met een dromerige stem. "Ik zei toch niks" riep ik bijna terug. Ik bedoel waarom bemoeit ze zich opeens met mijn zaken?!
"Kom op mag ik het alsjeblieft zien?" zei ze met een pruillipje. Ik ga hier spijt van krijgen... "Oke, hier" zei ik en overhandigde haar de spulletjes. Ik zag haar blije gezicht veranderen in een geschokte. "V-van wie h-heb je dit?" vroeg ze zacht. "Alexander, een Zwadderich. Ken je hem?" zei ik haar blik een beetje negerend. "Ja." zei ze nu een beetje boos. "Is er wat Stella?" vroeg ik terwijl ik opstond. Ze barstte opeens in huilen uit en ik schrok nogal. "Stella?! Wat is er? H-heb ik iets fouts gezegd?" riep ik en ze plofte neer op mijn bed. "I-ik vind Alex ,z-zeg maar, een beetje leuk." zei ze snikkend en ik voelde mijn mond groter worden. "Maar waarom huil je dan?" vroeg ik verbaast. "Waarom denk je? Hij vind jou leuk." zei ze en een traan liep over haar wang. En dat drupje leidde tot een waterval.
"Weet je..." begon ik en Stella keek me aan. "Ik weet bijna zeker dat dit een grap is." zei ik en ze keek me verbaast aan. Ik vertelde haar over de dreuzelwereld en over hoe Alex me altijd liefje noemde en mij pestte. "E-echt?" vroeg ze terwijl ze haar tranen afveegde. "Ja!" riep ik, niet zo zeker van mijn woorden. Ik wreef nog over haar rug en ze liep met een glimlach naar haar bed en deed daarna de gordijnen dicht.
Na het Stella-geval liep ik naar de Grote Zaal. Ik zag professor Perkamentus toevallig en hij glimlachte naar me. "Goedenavond proffesor." begroette ik hem vriendelijk. "Goedenavond Ariel Alexis." zei hij waarna ik een verbaasde blik gaf. "Ariel, gewoon Ariel." verbeterde ik hem. Hij zuchtte en kneep zijn ogen dicht. "Ik ben al zo oud." zei hij terwijl hij zijn hoofd schudde. "Het spijt me Ariel." glimlachte hij. "Dag." hij zwaaide rustig en liep weg. Ik ging bij de Griffoendor tafel zitten en wachtte op Eric.
~Eric~ Ik liep de Ravenklauw leerlingenkamer uit en liep naar de Grote Zaal. Ik begroette onderweg wat mensen. Toen ik in de Grote Zaal was zag ik Ariel al gelijk zitten. Haar knalrode haar valt nogal op. "Hey kleine zeemeermin!" riep ik gelijk en zwaaide overdreven met mijn hand. Ze keek om haar heen en ik rende naar haar toe. Ze zag me aankomen en rende weg. Ze liep om de tafel heen en ik rende achter haar aan. We zijn kinderachtig en gek, maar wel leuk gek.
"Mevrouw en meneer Grey!" riep mevrouw Anderling. Ariel begon te lachen en zei: "Mevrouw hij heet Grey, ik niet!" lachte ze nog een beetje. "Dat maakt niet uit ga zitten!" riep ze nog. "Oke oke." mompelde Ariel. "Het spijt ons!" plakte ik er nog achteraan. "Mij niet." fluisterde Ariel en we barsten weer in lachen uit.
"Voordat we beginnen met het eten wil ik nog wat melden. Zoals sommigen al weten zijn er tweedejaars betrapt op de verboden etage. Meneer Vilder wilde nog melden dat..." begon Perkamentus en ik luisterde al niet meer. Ik stootte Ariel aan met mijn elleboog. "Zullen wij dat ook doen." fluisterde ik. Ze lachte zacht: "Zeker weten!" riep ze bijna. Ze glimlachte waardoor ik haar mooie witte tanden kon zien. Mijn blik gleed naar haar mooie, groene ogen. En daarna naar haar handen. Ik zag een zilveren ring met drie hartjes. "Hey Ariel, waarvan heb je die?" zei ik maar ze legde haar vinger op haar mond als teken dat ik stil moest zijn.
"Laat het avondmaal maar beginnen! Eet smakelijk!" riep Perkamentus. Er verschenen allemaal soorten maaltijden op de tafel. "Jippie, eten!" riep Ariel. Ze pakte van alles voor op haar bord. "Rustig aan joh! Het eten vlucht niet!" zei ik. "Oh echt wel! Kijk maar!" ze wees naar een jongen dat een kippenvleugeltje pakte. Ik lachte en begon ook met eten.
"Ariel, waar heb je die ring vandaan?" vroeg ik na een tijdje. "Jawexandel." zei ze met een volle mond. Ik keek haar aan met een vragende blik. Ze slikte en zei: "Alexander, je weet wel, die gast uit Zwadderich". Ik knikte maar eigenlijk wilde ik nog duizend dingen vragen. Waarom? Was de grootste vraag.
Ik keek naar Ariel want ze begon opeens te hoesten. Het hoesten werd steeds harder en luider. "Ariel? Ariel!" riep ik toen ik zag dat ze hulp nodig had. Ik klopte op haar rug zonder resultaat. "Uit de weg!" riep een bekende stem. "Ik kom Ariel!" ik keek zijn kant op, het was Alexander. Hij rende deze kant op. Toen hij er was knuffelde hij Ariel een soort van, van achteren. Hij drukte op haar borst in die zelfde positie. Na een paar seconden spuugde Ariel wat uit. Ongeveer de hele zaal keek ons nu aan. Inclusief de leraren, wat raar is want waarom zou je daar blijven staan als een kind bijna dood gaat. Ariel hoestte nog een paar keer. "D-dankje, Alex." ze was hevig aan het ademhalen. Ze knuffelde hem en ik voelde een gek gevoel in mijn buik en kreeg kippenvel. Ik was verdrietig en boos tegelijk. Het stelde niks voor, Alex had tenslotte haar leven gered, maar toch.
"Zal ik je naar de ziekenzaal brengen?" vroeg Alex aan haar. "Ja, ja graag. Ik voel me wat duizelig." antwoordde Ariel. Alex deed zijn arm om haar schouders en pakte haar andere hand vast. Met gebalde vuisten keek ik toe hoe ze de Grote Zaal uit liepen. "Wat is er met jou aan de hand?" een vriend kwam aanlopen. "Ik haat die nieuweling, Alexander." antwoordde ik met mijn ogen nog steeds gericht op de gesloten deur. "Haat is wel een heel sterk woord." zei hij met een arm op mijn schouder. Ik draaide me om waardoor zijn arm van mijn schouders afviel. Ik keek hem heel even aan en zei toen: "Daarom gebruikte ik het ook..."
A/N Oops... het gaat nu al niet goed tussen die twee. En omdat Morccan_girl wilde dat het een pestbrief was, werd het een liefdesbrief :) En omdat ze zei dat de hoofdstukken te kort zijn is deze 1227 woorden exclusief (zonder) de A/N. Wat best veel is voor mijn doen🎉. Maar niet alle hoofdstukken worden zo lang, want ik zit nu bij mijn oma (zonder internet, met hoofdpijn🤕).
En dan wil ik nog een shout out geven aan Morccan_girlgewoon omdat het kan. En aan mijn lerares (mvr. Ros) die dit misschien leest. Toen ik zei dat ik een verhaal was begonnen wilde ze het ook lezen. En ze is een Nederlands docent dus heb ik extra goed op mijn spelling gelet :D
En na deze super lange A/N (sorry, not sorry) waardoor het hoofdstuk al meer dan 1400 woorden ofzo is. Zeg ik goodbyeeee!👐🏻
