Destiny's Game

DG 2

A/N: Short update lang po ito.

💖~ Ms J ~💖

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

"People keep telling me that life goes on,

but to me, that's the saddest part."

~ unknown

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

(Sam)

Nakarating kami ng bahay. Dating gawi. Tapos na ang maliligayang araw ko. Parang robot na lang uli ako. Uuwi, matutulog, gigising, papasok sa trabaho, paulit-ulit lang. Ganun lang palagi. Sanay na ako. Dumiretso na ako sa guestroom kung saan naging kwarto ko sa loob ng limang taon ng pagsasama namin ni Maybel,. Nagpalit na ako ng damit pambahay at pinuntahan ko ang anak namin. Simula ng kinasal kami ito na ang kwartong naging kulungan ng impit kong mga daing at panalangin. Panalanging kung kelan ako lalaya sa impyenong pinaglagyan nila sa akin. Impyerno unti-unting sumusunog ng pagkatao ko sa araw-araw.

"Daddy, you're home!" Ikinagulat ko ang masigla niyang pagtawag. Nasasabik ako sa kanya kahit hindi palagi, pero hindi ko yun pinapahalata sa bata. Wala naman siyang kasalanan sa ginawa ng nanay niya eh. Nakakaawa lang talaga. Don't get me wrong, mahal ko siya. Mahal na mahal ko siya pero hindi ko lang talaga maiwasan at ganun ang nararamdaman ko minsan.

"How's daddy's little princess?" Tanong ko sa kanya. Mas lalong lumaki ang ngiti niya.

"Daddy, mommy said you went to New York? How does it looks like? Do they have a lot of apples there? Are they really big?" Bilog na bilog ang mga matang nitong nakikitaan ng sobrang excitement. Labas din ang dimples niya. Magandang bata si Marinella, maputi. Wala siyang may nasunod sa akin maliban sa dimples ko. Kamukhang-kamukha niya ang kanyang ina. Maganda si Maybel, pero kahit kelan man ay hindi ko siya kayang mahalin.

"Yes, my princess. I went to New York and guess what?" Nakangiti kong sabi sa kanya. Yun bang ngiting nagpapaalala sa akin na mga ngiti ni... abot hanggang mata.

"What, Daddy?" Nakangiti ang mga malalaki at kulay brown niyang mga mata. Pero okay na rin kasi sumasaya ako kahit papaano.... Kamusta na kaya siya? Hindi ko siya maalis sa aking isip. Sana namatay na lang din ako para tapos na ang paghihirap ko. Para wala na ang lahat ng ito.

"I brought you something." Inilabas ko yung maliit na kahon na dala ko kanina at ipinatong ko sa ibabaw ng kama niya. Mas lalong nanlaki ang mga mata niya. Kitang-kita ang saya sa mga mata nito. Bigla ko uling naalala si Sarah. Mapangusap din kasi ang mga mata ni Sarah. Yun bang makita mo lang siya ng isang beses at kahit sandali lang ay alam mo na kung ano siya, sino siya at kung ano ang nararamdaman niya. Bakit ba hindi siya mawala sa isip ko. Ugh!

"You did?" English speaking ang anak ko dahil yun ang gusto kong makasanayan niya pero hindi ibig sabihin na hindi siya marunong magsalita at umintindi ng tagalog. Syempre gusto ko lang maging iba siya sa lahat. Anak ko man siya pero alam ko rin namang hindi siya akin.

"Yes, I did. Daddy loves you that's why daddy will always bring home stuff for you. Open it now." Masaya na akong napapasaya ko siya. Hindi naman niya kasalanan yun eh. Biktima rin lang siya ng kalokohan ng ina niya at ng ama niya, katulad ko, biktima rin lang ako dito.

Naging masaya ang mga araw ko sa New York hanggang sa pabalik na kami ng Pilipinas. Kahit papaano ay nabawasan ang lungkot ko sa buhay. Hindi ko rin naman sinasadya na mahulog kaagad ang damdamin ko para kay Sarah. Ganito pala ang pakiramdam ng umibig na muli, parang noon lang, nung nabubuhay pa si Gale. Akala ko masaya na ako kasi may pamilya na ako. Akala ko okay na yung ganitong set-up. Mahirap pala lalo na't ngayon mo lang nagpatanto na pwede ka pa palang umibig na muli... ang masakit ay sa maling tao na, maling panahon pa. Sa panahong kasal na ako at nakatali na ang buhay ko, nakagapos na ang mga kamay ko. Sa panahong hindi na kami parehong malaya.