Destiny's Game

Epilogue

~ ~ ~ ~ ~

It is not in the stars
to hold our destiny
but in ourselves.

~William Shakespeare

~ ~ ~ ~ ~

SA MGA napagdaanan ko sa buhay sa mga taong nakalipas, masasabi bang hindi pa sapat yun? Hindi pa ba sapat ang mga paghihirap ko? Ang mga pasakit ko? Ang pagkawala ng alaala na maging sarili ko ay hindi ko makilala? 

Ang lupit na hagupit ng tadhana. Ang paglalaro nito sa buhay ko... napakasakit namang laro yun. 

I, myself, hated the game that destiny had played on me, on us. I did not like destiny's game, not one bit. Pero wala eh, ganun talaga siguro ang buhay. May sakit at may tuwa. May luha at may ngiti. May lungkot at may saya. May hirap at may ginhawa. 

Siguro nga totoo yung sabi ng iba na may mga pag-ibig na hindi man lang nabahiran ng kahit na anong problema, kahit na konting luha man lang o di kaya ay konting tampuhan. Yung iba, oo. Yung iba naman katulad namin ay dumaan ng bagyo, ng unos, ng trahedya. 

Ang sa amin? Well... I'm not sure kung masasabi ko bang trahedya lang ang pinagdaanan. Pakiramdam ko kasi ay lahat ay dinanas namin, bagyo, unos, tsunami, lindol, buhawi at iba pa.

Naalala ko pa noon nung nasa high school pa ako. Ang hirap bumangon sa hirap ng buhay. Ang hirap makisabay sa kalakaran ng pagpapatakbo ng buhay. Simula nung mamatay sina Lolo at Lola, nabaon na ang mga magulang ko sa utang. 

Hinahabol kami ng mga naniningil kaya napilitan si Tatay na isanla ang bahay sa isang malayong kamag-anak. Mabuti na lang at matalik na pinsan ni Tatay ang napagsanlaan niya nito. Hindi naman kasi nila kailangan ang bahay dahil sa ibang bayan na sila nakatira ng asawa nitong doktor ng mga panahon yun. 

Nahuli lang sila ng uwi kaya sa iba nakahingi ng tulong ang Tatay nung una. Awa naman ng Diyos at sa tulong na rin nila nakapagbayad kami sa mga utang namin sa iba't ibang tao na ginamit sa pagpapaospital at eventually, sa pagpapalibing na rin kay Lola. Hindi pa man kasi tapos mabayaran ang utang sa pagpapalibing kay Lolo, sumunod na si Lola, wala pang isang taon.

Nakaramdam ako ng pagkainggit kay Lolo at Lola, kasi yun bang sabi nila na till death do us part, well, they may have died but death did not succeed to part them. 

Gusto ko kapag dumating yung panahon na yun ay makahanap din ako ng katulad ni Lolo. Yun bang hanggang sa huli kahit na ako ang mauna ay susunod siya sa akin dahil ganun niya ako kamahal. 

O di naman kaya ay he will defy death just to be with me till death comes back around again. Hopefully, when we are wrinkled and old and our youthfulness withered on it's own. Ang saya di ba? Hashtag relationship goals 'ika nga.

Anyway. My story began noong lumipat kami ng Luzon at doon kami napunta sa Santa Catalina. Inirekomenda kasi si Tatay ng asawa ng kaibigan ni Nanay na magtrabaho sa haciendang pinapasukan nito bilang foreman dahil aalis na siya doon. Pumayag naman si Tatay pero kailangang lumipat din kami. Ipinagbilin ni Tatay ang bahay namin sa isa pa niyang pinsan, sila Papang Tiks and Mamang Fely. 

Lumipat kami ng walang ibang gamit na dala maliban sa mga damit namin. Hindi ko alam kung ano ang daratnan namin sa lugar na yun. Marunong naman akong magtagalog pero hindi hasa. May accent pa rin ako ng pagiging ilongga. Kadalasan nga napagtatawanan pa ako kasi syempre Ilonggo kami, may mga salitang matigas naming nabibigkas, meron namang masyadong malambot and even so, hindi tama sa pandinig ng purong mga tagalog ang mga sinasabi namin.