Noa

Hoofdstuk 2

"Hey, tante Marion!" Zegt Evi als een vrouw die net zo'n grote bos rode krullen de deur openmaakt. Ze heeft sproeten over haar hele gezicht en zo'n lieve lach. Echt precies de tante waar Evi me over vertelde. Evi geeft haar snel een zoen en feliciteert haar met haar verjaardag. dan stelt ze mij voor. "Dit is Noa, een vriendin van school." Zegt ze en ik kijk tante Marion verlegen aan. Ze steekt haar hand uit, maar halverwege blijft hij steken. "Noa" Herhaalt ze wat Evi net zei. Evi en ik staan een beetje ongemakkelijk voor de deur. Dan herstelt tante Marion zich. "Kom binnen, meiden." Zegt ze hartelijk en ze gaat ons voor door de gang die uitkomt in de woonkamer. Aan de muren hangen allemaal fotolijstjes. Ik zie foto's van Evi en haar broertjes. Mijn ogen dwalen langs alle foto's en ze blijven steken bij een foto. Ik zie een man met grijs haar en blauwe ogen. Hij heeft een grijs pak aan en heeft zijn armen liefdevol om een vrouw met een bruine paardenstaart heen geslagen. Ze kijken gelukkig in de camera. Weer iets verder hangt een foto van tante Marion en nog een paar anderen in politie uniform. Ik zie dat de man en vrouw daar ook bij staan. Dan komen we de kamer binnen en er zitten al een heleboel mensen. Het grootste deel met net zo'n enorme bos krullen als Eva en tante Marion zelf. "Pak maar een stuk vlaai." Zegt een man die in een grote fauteuil zit en hij gebaart naar de keuken. Ik loop achter Evi aan naar de keuken. "Dat is oom Marcel, hij is een beetje lui." Zegt ze en ze knipoogt naar me. "Werkt je tante bij de politie?" Vraag ik aan Evi. "Waarom heb je dat nooit gezegd?" En ik probeer haar sip aan te kijken, maar we schieten allebei in de lach. "Ze werkte bij de politie, maar toen was er iets verschrikkelijks gebeurd. Ze wil er niet over praten, maar sindsdien werkt ze bij mijn oom in de winkel." Zegt Evi. Hij is directeur van een supermarkt heeft Evi me ooit verteld. Tante Marion komt de keuken binnen gelopen en snel gaan we verder waar we mee bezig waren. "Eef, geef me even een bordje aan." Zeg ik net tegen Evi. En die geeft me een bordje. Ik voel dat tante Marion naar me staart en snel pak ik mijn bord en loop ik met Evi naar de woonkamer. "Ik weet ook niet wat er aan de hand is." Zegt Evi. "Het zal vast niks met jou te maken hebben. Normaal is ze heel vrolijk." Als we de woonkamer binnenkomen, zie ik dat -waarschijnlijk Frits- is aan het praten met een van Evi's nichten. Maar als hij mij ziet valt hij stil. Hij staart me aan en ik wordt een beetje ongemakkelijk. Dan vliegt zijn blik naar tante Marion die achter me staat. Ik weet niet wat ze doet, maar snel gaat Frits weer verder met waar hij mee bezig was. Iedereen doet net alsof er niets gebeurd is. Maar ik krijg een beklemmend gevoel en vraag me af wat hier aan de hand is. Waarom reageert iedereen zo raar op mijn aanwezigheid?

"Wie zijn dat eigenlijk?" Vraag ik aan tante Marion en ik wijs naar de foto met de man en vrouw erop. Ik weet niet waarom ik daar zo nieuwsgierig naar ben, maar die foto heeft iets. Tante Marion en ik zijn ondertussen al heel lang in gesprek. Gelukkig doet ze nu gewoon normaal, want ik voelde me net echt heel ongemakkelijk. Marion kijkt me geschokt aan. "Noa... je lijkt op je moeder."