*Wordt vervolgd...*
Dit is mijn vierde Flikken Maastricht verhaal, de verhalen staan ook op mijn insta (@flikken.maastricht.fan).
Het gaat over Noa (de dochter van Eva en Wolfs), een meisje dat geadopteerd is. Als ze erachter komt dat haar ouders zi...
Eindelijk weer een nieuw deeltje! Sorry iedereen soms heb je een paar dagen nodig om 'op te laden' en weer inspiratie te krijgen ;) Dus hierbij!
Ik heb geen idee waar ik moet beginnen met zoeken, dus ik typ zijn naam maar gewoon in. Romeo Sanders. Hier! Een Facebook account daar kan ik wel wat mee. Romeo Sanders, 46 jaar, woonachtig in omgeving van Maastricht, werkte bij de politie Maastricht, werkt nu bij broodjeszaak ''t eetcafé' Lees ik. Ik ga weer terug naar google en typ 'Broodjeszaak 't eetcafé' in. Het is vlakbij, in het centrum van Maastricht. Misschien moet ik daar morgen met Evi langs gaan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De volgende ochtend wordt ik 6 uur al wakker, over een halfuur moet ik opstaan. Ik voel de kriebels al in mijn buik, vanmiddag gaan Evi en ik naar Romeo toe. Tenminste ik hoop dat we hem zien. Volgens mij ben ik even ingedommeld, want ik wordt wakker van de wekker en sta op. Ik trek mijn kleren aan en de rest van mijn ochtend routine. Om 8 uur trek ik mijn fiets uit de schuur en fiets snel naar de plek waar Evi en ik altijd afspreken. 'Hey Eef!' Schreeuw ik als ik haar al zie staan. 'Hai, ben je zenuwachtig voor vanmiddag?' Vraagt ze en ik zeg: 'Ja, wel een beetje. Maar als ik nu opgeef kom ik er nooit achter.' En we fietsen naar school. De schooldag ging snel voorbij, er vielen een paar lessen uit en daarom waren we om half 2 klaar. 'Naar de stad dan maar?' Vraagt Evi en we springen op de fiets. Na 10 minuten fietsen komen we aan bij de broodjeszaak, ik zie al meteen dat Romeo achter de balie staat. We lopen naar binnen en de bel klingelt, Romeo kijkt op. 'Eva? Noa?...' Hij kijkt me aan en Evi en ik lopen naar hem toe. 'Ben jij dat echt, Noa? Je lijkt zo verschrikkelijk veel op je moeder.' Zegt hij en ik knik. 'Ja, ik ben Noa. Ik ben hier eigenlijk, omdat ik jouw hulp nodig heb. Ik probeer uit te zoeken wie mijn ouders heeft...' Ik slik even en neem de woorden dan toch in de mond. 'Wie mijn ouders heeft vermoord.' Romeo kijkt me medelijdend aan. 'Misschien kan ik je wel helpen, ik ben om half vijf klaar hier, zullen we afspreken in een café hier in de buurt? De Waterlelie om kwart voor vijf?' Ik knik en we spreken omkwart voor vijf bij de Waterlelie af. Evi en ik besluiten om nog even naar haar huis te gaan en huiswerk te maken. Om kwart voor vijf staan we voor de Waterlelie, zenuwachtig leun ik tegen de muur en schop de steentjes onder mijn voeten weg. Evi knijpt even in mijn hand. En dan komt Romeo aangelopen. 'Gaan jullie mee naar binnen?' Vraagt hij en we lopen achter hem aan. Even later zitten we met allebei een dampende mok warme chocomel voor ons en Romeo met een glas bier aan een tafel. 'Wat wilde je graag weten, Noa?' Vraagt hij. 'Ik heb al met Marion gepraat en zij heeft me alles verteld, alleen ze wilde niet vertellen hoe de man heet die mijn ouders heeft vermoord.' Ik zie aan zijn gezicht dat hij het me niet wil vertellen, maar toch probeer ik het. 'Kunt u me alstublieft helpen, ik wil het weten. Ik wil zorgen dat hij in de bak komt. Hij mag hier niet mee wegkomen.' Dan kijkt Romeo verschrikt naar de deur achter mij. 'Wegwezen!' Sist hij. 'Diegene stalkt mij nog steeds, omdat hij niet geloofde dat jij dood was. Hij is net het café binnengelopen en als hij je ziet ben je er geweest.' Maar het is al te laat, ik kijk recht in de ogen van de man die net binnen is gekomen...
