Noa

Hoofdstuk 11

Noa pov.

Ik heb toch nog een vader! Ik kan het bijna niet geloven. Misschien kan ik straks wel bij mijn vader gaan wonen, als we hier uit zijn. Als we hier uitkomen. Maar dat is toch fantastisch ik kijk mijn vader aan en omhels hem weer. Zo blijven we heel lang zitten. Dit heb ik zo gemist, een echte vader. Ik snuif zijn geur op en kruip in zijn armen, maar ons moment wordt ruw verstoord. Ik hoor voetstappen op de trap! 'Papa.' Fluister ik bang en smekend.

Wolfs pov.

Ik hoor Noa bang 'Papa.' zeggen. Ze klinkt precies zoals Fleur toen. Heel lang geleden, precies hetzelfde. Dat herinnert me eraan wat me te doen staat. Ik moet Noa beschermen, dit gaat geen tweede keer gebeuren. Ze kijkt me met grote ogen aan, haar grote Eva ogen. Ze is mijn kleine Eva en ik ga haar beschermen! 'Noa, ga helemaal in de hoek van de kamer zitten en geef me je shirt.' Ze kijkt me vreemd aan. 'Schiet op!' Sis ik en ze trekt haar shirt uit. Ze zit nu alleen nog maar in haar bh, maar daar gaat het niet om. Ik hou het t-shirt klaar om Bram te overvallen als hij binnenkomt. Nog een paar passen en dan is hij bij de deur. 3...2...1.... De adrenaline giert door mijn lijf en er komt een kracht naar boven waarvan ik me afvraag waar ik die vandaan haal. Hij houdt heel even stil en dan gaat de deur piepend open, meteen sla ik toe. Ik probeer hem te wurgen met Noa's shirt, maar het lukt niet. Hij is toch sterker, ik ben te erg verzwakt. We belanden in een gevecht waarin ik duidelijk de zwakste ben. Ik probeer hem steeds verder van de deur af te krijgen, zodat Noa kan ontsnappen. Als het zo ver is schreeuw ik naar Noa, ik hoop dat ze het redt!

Noa pov.

Ik zie hoe mijn vader vecht met Bram, overal zit bloed. Ik weet niet meer wat er aan de hand is, het enige wat ik doe is in shock toekijken wat er gebeurd. Mijn vader vecht zo hard hij kan, maar hij kan niet winnen. Dat zie je zo. Volgens mij probeert hij Bram verder van de deur te krijgen en dat lukt hem behoorlijk. En dan schreeuwt hij: 'Noa! Rennen!' Even blijf ik verstijfd zitten en dan begin ik te rennen. Steeds harder en harder. Ik hoor het gekrijs van mijn vader achter me. Ik ren door heel veel gangen en heb geen idee meer waar ik ben. Wat moet ik doen? Ik heb mijn vader achtergelaten en hem laten creperen en ik ben zelf verdwaald! Eerst nadenken dan doen! Nu is het te laat. Heel in de verte hoor ik een angstige kreet en dan is het stil, doodstil. Ik moet terug, ik moet mijn vader vinden! Maar ik kan niet zomaar daar aankomen, ik moet een wapen hebben! Zoekend kijk ik rond, waar ben ik? Ik maak de dichtstbijzijnde deur open, een kamer ingericht als woonkamer. Dan zie ik een keuken en ik haal een grote pan uit de lade. Ik loop terug door de gangen en probeer me te oriënteren. Waar ben ik en waar moet ik naartoe? Na wat uren lijkt te duren sta ik in een gang. Dit is de gang waar ik met Bram doorheen ben gelopen! Ik volg de weg terug en kijk voorzichtig de gang in. Bram zit over mijn vader heen gebogen. Zo hard als ik kan ren ik naar ze toe en sla de pan op Bram's hoofd, en nog een keer, en nog een keer. Ik sla net zo lang totdat ik zeker weet dat hij de komende tijd niet meer wakker wordt. Geen idee of hij dood is maar dat boeit nu niet. Ik buig me over mijn vader heen, ik zie steeds meer blauwe plekken in zijn nek verschijnen. Bram probeerde hem te wurgen, ik begin te rekenen. Hoe lang duurde het ongeveer van het moment dat het stil was totdat ik hier was. Het kan niet langer zijn dan 5 minuten. Koortsachtig denk ik na, wat zei mijn biologie lerares nu? Hoe lang duurt het voordat je iemand gewurgd hebt? Ik weet het niet meer! Ik leg mijn vingers in mijn vaders nek, ik voel geen hartslag meer! Ik haal de reanimatie cursus die we op school hebben gehad naar boven. 1...2...3...4... en mond-op-mond beademing 1...2...3...4... Opeens voel ik een hand op mijn schouder, ik schrik me dood en mijn vader los. Ik kijk langzaam achterom. Marion?! En Evi staat achter haar. Snel gaat Marion verder met reanimeren en Evi belt een ambulance. Marion vraagt wat er is gebeurd en hoe lang het heeft geduurd. Ik beantwoord haar vragen als in shock. Alles gaat langs me heen. Hoe komen Marion en Evi hier? Gaat mijn vader het redden? En dan wordt alles zwart.

Ik loop door het ziekenhuis met Evi naast me. Ik ben flauwgevallen en ook meegenomen door de ambulance. En nu lopen we naar de kamer waar mijn vader ligt. Bram is dood, ik heb hem vermoord. Dat is nu niet het belangrijkste, ik denk dat dat later nog wel komt, dat besef dat ik iemand vermoord heb. Maar nu vind ik het vooral heel erg dat ik ben flauwgevallen op het moment dat mijn vader me het meest nodig had. Dan stoppen we voor een deur. 'Hier is het.' Zegt Evi en ze houdt de deur open. Ik loop naar binnen en daar ligt mijn vader. In dat grote ziekenhuisbed lijkt hij zo klein, ook al is hij bijna 2 meter. Ik loop naar hem toe en hij opent zijn ogen en kijkt me aan. Het enige dat ik kan zeggen is: 'Het spijt me, papa. Dat ik flauwviel toen je mij nodig had.' En ik sla mijn ogen neer. Dan voel ik zijn hand tegen mijn kin tikken. 'Noa.' Brengt hij uit. En ik kijk hem aan. 'Noa, je hebt juist mijn leven gered. Neem jezelf niks kwalijk. Je moeder deed dat ook altijd, maar' en hij haalt even diep adem. 'het is niet jouw schuld, jij hebt me gered. Dat is het enige dat telt!'

Dit was het dan, hierna komt nog een deel! Comment/feedback? Willen jullie dat ik hier en vervolg op maak, over hoe Noa omgaat met haar trauma's en hoe het nu verder gaat? Ik hoop in ieder geval dat jullie het leuk vonden!