Ik hoor het krakende geluid van de takjes die onder mijn voeten knappen. We lopen langs verschillende stenen, grafstenen. Met we bedoel ik mijn vader en ik. Het is nu precies 4 weken, nadat hij en ik opgesloten zaten. Hij is redelijk snel hersteld en sinds 2 weken wonen we samen in de Ponti. Daar heeft hij vroeger samen met mijn moeder gewoond zei hij. Hij is weer een beetje gewend aan het normale leven, maar ja hij heeft 14 jaar opgesloten gezeten. Zijn baard is er in ieder geval af en hij ziet er weer fris uit, hij is wel nog een beetje mager. Maar dat zal wel goed komen als je ziet wat hij allemaal in de keuken maakt. Dat is fantastisch! Als ik uit school kom gooi ik meteen mijn tas op de grond en ren naar de keuken. Hij staat al klaar met mijn schort in zijn handen, terwijl ik die aantrek vertelt hij wat we gaan eten. Daarna zijn we uren bezig met de meest uiteenlopende gerechten. Behalve vis, want dat eet ik echt niet! We lopen steeds verder over de begraafplaats. Hij heeft niet gezegd waarom we hier zijn, maar ik weet het wel. Mijn moeder, Eva. En dan blijven we stil staan. 'Als het goed is, is het hier.' Zegt hij zacht en we lopen richting het graf. 'Ter nagedachtenis aan Eva Wolfs - Van Dongen, Uit het oog, maar nooit uit het hart. 1978 - 2017.' Lees ik. Ik zie dat mijn vader er moeite me heeft en pak zijn hand. Hij knijpt er zachtjes in. De tranen rollen over zijn wangen. 'Weet je Noa, je lijkt zoveel op je moeder. Ik ben zo blij dat je nog leeft. Ik hou van je.' Zegt hij en hij omhelst me, bij mij rollen de tranen nu ook over mijn wangen. Mijn moeder die ik nooit gekend heb, maar toch ik weet zeker dat ze fantastisch was. Ik kijk naar de foto die op haar graf staat, bruine haren in een paardenstaart. Haar blauwe ogen kijken lachend in de camera en ze heeft haar armen om die van mijn vader heen geslagen. Ze zien er zo gelukkig uit. Dan kijk ik naar het lege graf ernaast, daar dachten ze mijn vader begraven te hebben. Maar dat was niet zo, hij leeft nog en daar ben ik zo blij mee. Misschien dat het soms moeilijk wordt, maar ik weet zeker dat we nog heel lang en gelukkig zullen leven en mijn moeder zal altijd bij ons zijn. Uit het oog, maar nooit uit het hart.
Dit was het dan! Wat vonden jullie ervan?
JE LEEST
Noa
Fanfiction*Wordt vervolgd...* Dit is mijn vierde Flikken Maastricht verhaal, de verhalen staan ook op mijn insta (@flikken.maastricht.fan). Het gaat over Noa (de dochter van Eva en Wolfs), een meisje dat geadopteerd is. Als ze erachter komt dat haar ouders zi...
