H.P zonder Harry

3. De brief die helemaal niemand had verwacht

Op de Liguster laan was alles altijd heel normaal. Iedereen deed altijd normaal. Het was de normaalste straat die je ooit hebt gezien. De mensen maken zich druk om de lengte van hun gras en het vlekje op hun auto. Op nummer vier woonde een heel normaal gezin. Een vader, een moeder en een zoon. Ze heten de Duffelingen. Meneer Duffeling was een Grote, dikke man met een grote borstelige snor. Als hij boos werd zwol zijn nek op en liep zijn gezicht paars aan. Mevrouw Duffeling was eigenlijk de tegenstelling van meneer Duffeling. Ze was mager en had een lange nek waarmee ze goed de buren kon bespieden. En dan had je nog Dirk, Dirk was een dikke jongen die zijn hele leven al vertroeteld werd door zijn ouders. En alles kreeg wat hij maar wilde hebben. Hij hoefde maar met zin vingers te knippen en meteen werd naar hem toe gebracht wat hij wilde hebben.

Op een vroege morgen zaten de Duffelingen in de woonkamer. Dirk keek tv, Mevrouw Duffeling poetste haar al brandschone aanrecht en meneer Duffeling las de krant. Terwijl mevrouw Duffeling het aanrecht bij poetste maakte ze zich zo lang mogelijk om door het raam naar de buren te kunnen kijken. De buren zaten te praten en elke keer als de buurman naar buiten keek ging mevrouw Duffeling snel weer normaal op haar voeten staan zodat de buurman het niet door had. Dit was het dagelijks leven van de Duffelingen. Iedereen was bezig met zijn normale dingen toen ze opeens een gekras hoorden. 'MAM, ZORG DAT DIE VOGEL ZIJN MOND HOUD WANT IK KAN DE TV NIET HOREN' schreeuwde Dirk. 'Ja ik zal kijken wat ik kan doen Dirkmansje' zei Mevrouw Duffeling liefdevol. Op haar benen tripelde ze naar buiten, zo zag het er in elk geval uit als ze liep, en haalde ze uit met haar paraplu naar de vogel in de lucht. De vogel was natuurlijk veel te hoog en ze had hem nooit kunnen raken ook al was ze op haar tenen gaan staan. Toen ze erachter kwam dat het niet ging lukken, wat echt een hele tijd duurde, ging ze weer naar binnen. 'Het spijt me Dirkmansje maar ik krijg hem niet weg.' Ondertussen had Dirk de tv al zo hard gedaan dat een gesprek op normale toon niet meer mogelijk was. Toch kon je het gekras van de vogel buiten nog steeds horen en het leek zelfs steeds harder te worden. 'MAM, IK WIL DAT HET GELUID OPHOUD' schreeuwde Dirk weer vanaf de bank. 'Ik ga dan toch nog even kijken' zei mevrouw Duffeling. Toen ze de deur opendeed kon ze een gil van verbazing en angst niet onderdrukken. De uil zat voor hun deur rustig te wachten met een brief in zijn mond. Meneer Duffeling kwam snel aangehold, voor zover hij dat nog kon, en keek verbaasd toen hij de uil voor hun deur zag zitten. 'Herman, wat is dit?' vroeg mevrouw Duffeling angstig. 'Ik heb geen idee, maar zal ik de brief anders pakken?' vroeg meneer Duffeling. 'Ja doe maar' zei mevrouw Duffeling en ze deed een stapje naar achter, bang dat de uil zou aanvallen. Meneer Duffeling deed een stapje naar voren en pakte de brief. de uil liet hem los en vloog weg. Verward stond meneer Duffeling op met de brief in zijn hand. Hij liep naar binnen en snel sloot mevrouw Duffeling de deur achter hem dicht. Meneer Duffeling keek naar het opschrift op de envelop en een verwarde kreet kwam uit zijn mond. Op het opschrift stond; Dirk Duffeling, Ligusterlaan 4, de grootste slaapkamer. ' Ehhh..... Dirk, Deze brief is voor jou. Glazig en ongeïnteresseerd keek Dirk op van de tv naar zijn vader. Meneer Duffeling liep met de brief naar Dirk, omdat hij wist dat Dirk het niet leuk zou vinden als hij hem zelf zou moeten ophalen en gaf de brief aan Dirk. Dirk keek naar het opschrift en keek verward naar zijn moeder. 'waarom is deze brief voor mij?'vroeg hij na een lange tijd. 'Maak de brief maar open zoetje dan weet je waar het over gaat' zei Mevrouw Duffeling. Dirk opende sloom de brief en haalde hem uit de envelop. Hij vouwde de brief open en las verbaasd de brief. 'Mam dit is een grap' was het eerste wat Dirk zei toen hij opkeek van de brief. 'Wat staat erin dan?' vroeg Meneer Duffeling. 'Er staat dat ik ben toegelaten tot een plek op zwoggelstein ofzo' zei Dirk. 'Zwoggelstein?''Bedoel je niet Zweinstein?' vroeg Mevrouw Duffeling kil. 'Ja dat volgens mij maar dit is echt een grap.''Nee het is geen grap' zei Mevrouw Duffeling geschrokken.' Lily mijn zus heeft ook op die school gezeten. Het betekend dat je een...... dat je een......''Dat ik een wat...?' vroeg Dirk verbaasd. ' Dat je een tovenaar bent.' zei Mevrouw Duffeling verbouwereerd. Dirk wist even niet meer wat hij moest zeggen. 'Dat ik een tovenaar ben?' zei Dirk eerst verbaasd en daarna lacherig. 'Mam, dat geloof je toch zelf niet 'zei Dirk nu al lachend. 'Het is waar' zei Mevrouw Duffeling in shock. 'Tovenaars bestaan en ze gaan naar Zweinstein om magie te leren. En jij bent toegelaten omdat je een tovenaar bent.' Nu lachte Dirk niet meer maar keek hij bang en verbaasd. Meneer Duffeling had al die tijd stil gestaan en had niets gezegd, wat niet normaal is want Meneer Duffeling is graag aan het woord. 'Dus... Dirk is een..... tovenaar?' zei hij na een tijdje. ' schijnbaar' antwoordde mevrouw Duffeling. Meneer Duffeling plofte op de bank. 'En wat moet ik daar nu mee dan?' zei hij. 'Nou ik denk dat hij wel naar die school moet' zei Mevrouw Duffeling. Ik denk dat het de enige oplossing is. En toen plofte ze op de bank naast haar man.