H.P zonder Harry

8. Het eerste uitzicht op Zweinstein

Hermelien keek haar ogen uit toen ze Zweinstein zag. Het was een prachtig groot kasteel. De avond was gevallen en en het gele licht scheen uit de raampjes de duisternis in. ze had er veel over gelezen, maar in het echt was het mooier dan je ooit in boeken zou kunnen beschrijven. Meteen toen ze de trein uitstapte hoorde ze een zware harde stem roepen 'Eerste jaars hier heen! De man die dat riep was groot met een grote baard en hij hield een grote lantaarn vast. Er stond al een verlegen groepje 'waarschijnlijk' eerste jaars te wachten en ze keken zenuwachtig rond. Zelfverzekerd stapte ze naar het groepje haalde diep adem en zei 'Hallo allemaal, ik ben Hermelien Griffel.' Verbaasd keken de andere leerlingen haar kant op. Niemand had verwacht dat iemand iets zou zeggen. 'hallo' zei een jongen zenuwachtig met rood haar en sproeten op zijn gezicht. 'Hé, jou heb ik gezien op de weg is weg.' zei Hermelien verbaasd. 'Ooohh ja, ik had je helemaal niet herkent joh.' 'Oké allemaal koppen zicht!' zei de grote man. Alle kinderen hielden snel op met praten en keken angstig naar de grote man. 'Ik ben Hagrid de terreinknecht en sleutelbewaarder van Zweinstein. Jullie gaan zo naar het kasteel en daar gaan jullie de beste tijd van jullie leven krijgen. Zeker onder de hoede van Perkamentus. We gaan eerst met de bootjes naar het kasteel varen en daar zien we wel verder.'

Hermelien ging samen met de jongen met de sproeten in het bootje. Hij vertelde dat hij Ron heette en dat hij vijf broers had die ook al op Zweinstein hadden gezeten. De reis met het bootje was onvergetelijk. 'Het is mooi hé.' zei Hermelien ademloos. 'Ja het is echt prachtig. Dit overtreft echt alle dingen die ik over Zweinstein heb gehoord.' En in stilte genoten ze van het uitzicht tot ze de kust bereikte. En aan land gingen.

Zweinstein was van binnen nog mooier van binnen dan dat het er van buiten uitzag. Vooral de portretten waren ongelofelijk. Ze bewogen en ze praatten met elkaar. het had een gezellige, onoverzichtelijke sfeer. De lange rij zenuwachtige kinderen kletsten opgewekt en nerveus, totdat ze tot stilstand kwamen. Een strenge, oude vrouw kwam voor de kinderen staan en zei met een al even strenge stem: 'Welkom op Zweinstein iedereen! ik ben professor Anderling. Zo meteen worden jullie ingedeeld in vier verschillende afdelingen, Griffoendor, Ravenklauw, Huffelpuf en Zwadderich. Daar zullen jullie de rest van jullie opleiding in blijven.  Als jullie hier zouden willen wachten, dan kom ik zo terug.' zei professor Anderling. Een groot gedeelte van de kinderen waren verbaasd over de afdelingen, de anderen niet, die stamden namelijk van tovenaarsbloed af.  'Wow, ik ben echt zenuwachtig!' zei Hermelien tegen Ron. 'Ja, Fred en George zeiden dat we een moeilijke test moeten afleggen!' zei hij. Hij probeerde stoer te klinken, maar zijn stem sloeg over en het klonk dus erg suf. 'Oh, dat kan ik wel. Ik heb de hele vakantie geoefend op mijn toverspreuken en ken al alle boeken uit mijn hoofd!' zei Hermelien trots. 'Leuk voor je, zeg!' zei Ron geïrriteerd, die zijn tijd liever aan andere dingen besteedde. Er kwam een dikke jongen aanlopen, samen met een bleke jongen met blond haar en een spits gezicht. 'Zijn jullie ook zo zenuwachtig? Ik ben Dirk en dit is Draco.' zei Dirk. Ron lachte. 'Vind je mijn naam grappig?' vroeg Draco uitdagend. 'Nee, nee, ik lachte om...' hij bedacht snel een smoes. '... om dat schilderij!' zei hij, terwijl hij wees naar een schilderij van een giraffe op een trapeze. Draco keek hem bedenkelijk aan, met één wenkbrauw opgetrokken. 'Ik denk dat je moet vechten tegen een draak!' zei een jongen met bruin haar. 'Simon Filister!' zei hij en hij stak zijn hand uit. Hermelien schudde die en ze praatten met zijn allen over wat zij dachten wat ze moesten doen om ingedeeld te worden. Na een paar minuten kwam professor Anderling weer terug en riep de kinderen naar binnen. Ze moesten in een lange rij gaan staan. Ron ging naast Simon staan en Draco naast Dirk. Hermelien ging naast een meisje staan die Belinda Broom heette, ze had haar gezien in de trein. Hermelien liep de grote zaal binnen en keek naar het plafond, dat er niet was! ze zei tegen Belinda: 'Ik heb gelezen in een beknopte beschrijving van Zweinstein dat dit plafond betoverd is, daardoor kun je de buitenlucht zien!' Belinda keek ongeïnteresseerd naar Hermelien, daar wou ze beslist niks mee te maken hebben! Dirk had zijn mond open en keek glazig naar de zaal. Draco keek alsof hij alles al kende en Ron keek snel of er een draak in de zaal stond. Ze stopten voorin de zaal en professor Anderling pakte een oude vieze hoed, die een scheur had, precies op de plek waar zijn mond zou moeten zitten. Ze pakte een lijst met namen en begon met voorlezen. Ze had een paar namen gehad en zei uiteindelijk: 'Duffeling, Dirk!' Dirk keek angstig naar de hoed en strompelde naar voren. Hij ging zitten en zette de hoed op. Die dacht even na en schreeuwde uiteindelijk: 'Zwadderich!' Dirk keek verschrikt op en strompelde naar de tafel. Er klonk een hard applaus en professor Anderling ging weer verder met namen oplezen. 'Griffel, Hermelien.' Zei ze en Hermelien praatte zichzelf moed in, terwijl ze naar de hoed liep. Ze slikte en zette de hoed op. 'Ravenklauw!' schreeuwde de hoed en vrolijk liep ze naar de tafel van Ravenklauw. Ze ging naast een meisje zitten en stelde zich voor. 'Hermelien!' schreeuwde ze, om boven het applaus uit te kunnen komen. 'Padma!' schreeuwde het meisje. ze werden weer stil, toen professor Anderling weer verder ging. 'Malfidus, Draco!' zelfverzekerd liep Draco naar de stoel. Hij kon net zo goed meteen al bij zwadderich gaan zitten, hij wist toch wel dat hij daar kwam. Zijn hele familie had daar gezeten en hij was precies hetzelfde als hun. Bovendien wou hij erg graag bij Dirk komen. 'Huffelpuf!' schreeuwde de hoed. Draco's mond viel open, net als die van de rest van de leerlingen. 'Een Malfidus in Huffelpuf' schreeuwde een jongen van Zwadderich, en hij barstte in lachen uit. Het meisje naast de zwadderaar porde hem in zijn zij om hem te laten stoppen met lachen, maar giechelde stiekem ook. Professor Anderling keek ze streng aan, maar leek zelf ook een beetje overdonderd. Er klonk een zacht en aarzelend applaus, omdat ze niet wisten wat ze er van moesten vinden. Een jongetje aan de achterkant van de tafel van Huffelpuf klapte enthousiast, maar stopte ook toen veel mensen hem afkeurend aankeken. Draco liep overdonderd naar de tafel en ging zitten naast een meisje met een bril zitten. Ze schoof voor hem op, maar zocht geen contact met hem. Hermelien vroeg zacht aan Padma: 'Wat is er aan de hand?' Padma fluisterde: 'Draco komt uit een volbloed tovenaars familie, die allemaal in Zwadderich hebben gezeten! Dit is heel speciaal!' Hermelien knikte langzaam, maar wist niet wat er nou zo erg aan was. 'Oké mensen, we gaan verder!' zei professor Anderling. Er werden weer wat namen opgenoemd en de afdelingen werden steeds voller. 'Wemel, Ron!' riep ze na twaalf namen. Ron stond aan de grond vastgenageld. Hij wist niet wat hij moest doen, totdat een kleine jongen achter hem hem naar voren duwde en zei: 'Opschieten!' Hij liep dus onzeker naar de stoel toe, die wel leek te bijten. Hij deed zijn ogen open en de hoed zei: 'Oh, een Wemel, ik weet precies wat ik met jouw moet doen! Griffoendor!' Ron liep blij naar de tafel van Griffoendor, die vertrouwd aanvoelde. Een oude man met een lange grijze baard kwam naar voren. 'Welkom op Zweinstein, of welkom terug. Ik moest nog mededelen van meneer Vilder dat het bos verboden terrein was en dat de derde verdieping verboden gebied is, tenzij je een uiterst pijnlijke dood wil sterven. Geniet van het eten!' En hij ging weer zitten. Er verscheen allemaal eten op tafel en iedereen viel aan. Er werd druk gepraat over van alles en nog wat. Het was de gezelligste avond in tijden. Ze zou zich morgen pas weer zorgen maken.

Alweer een hoofdstuk. Bedankt voor het lezen. (LoenadeBoer) heeft me heel erg geholpen met het schrijven van mijn verhaal. Ze heeft een leuk verhaal The winter, als je het leuk vindt kan je een kijkje nemen op haar account.
Xoxo Hopjes