Lucius Malfoy ~ Polaroid

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1 ~ Het laatste jaar

Opgedragen aan ChrisseyGomez.

~*~*~Lucius POV~*~*~

-1972-

Met opgeheven hoofd liep ik door de menigte op Perron 9 3/4. Alle mensen maakten snel de weg voor me vrij en keken me na. Ik hield van de aandacht die ze me gaven. Het gevoel dat iedereen zich geïntimideerd door me voelt, is erg bevredigend. Ik zette snel mijn bruine koffertje af bij de bagagecoupé en liep de trein in. Ik zuchtte diep terwijl ik door de lange gang slenterde. Gefrustreerd deed ik mijn haar achter mijn oren. Het werd veel te lang, maar vader vond het beter zo. Het straalde klasse en macht uit.

'Hee, Malfoy!' riep iemand achter me. 'Klaar voor je laatste jaar op Hogwarts?' Ik draaide me om en zag één van mijn vrienden, Antonin Dolohov, achter me aan rennen.

'Ik ben er eerder klaar mee, Dolohov. Nog één jaar creperen in dat krot en dan kan ik eindelijk gaan en staan waar ik wil.' Dolohov klopte me op mijn schouder en samen vervolgden we ons weg.

'Ik zie dat ze je weer Klassenoudste hebben gemaakt.'

'Ja, alsof dit jaar nog niet erger kon,' zuchtte ik.

'Je kunt die verantwoordelijkheid altijd nog misbruiken om meisjes te scoren. Ik hoorde dat Narcissa Black een oogje op je heeft,' grijnsde Dolohov. Ik haalde mijn schouders ongeïnteresseerd op.

'Het kan me niets schelen. Zolang vader er niet is, kan ik daten met wie ik wil.'

'Dat is waar. Merlin, Malfoy. Eens een vrouwenverslinder...' Dolohov maakte zijn zin niet af en we liepen een coupé in. Een groot deel van mijn vaste vrienden zat al op ons te wachten. Ten eerste had je de Black-zusjes. Daarnaast Avery, Mulciber, Lestrange en Nott.

'Zijn jullie nu eindelijk hier?' zeurde Bellatrix. 'Zeg op zijn minst dat je voedsel mee hebt genomen.' Ik plofte op de bank neer en keek uit het raam. De trein begon met rijden en het perron verdween achter ons. De reis zou nog lang duren. Te lang. Vooral als je een coupé deelt met Bellatrix Black. Iedereen begon te praten over hun vakanties en over hun verwachtingen voor het komende jaar. Ik luisterde maar half, maar vestigde mijn aandacht weer op de groep toen ik mijn naam hoorde.

'Wat?' vroeg ik afwezig.

'Niets bijzonders. We hadden het over het feit dat jij je examens toch makkelijk haalt.' Ik rolde met mijn ogen en keek weer naar buiten.

'Hij haalt alles makkelijk, behalve History of Magic. Toch, Lucius?' plaagde Bellatrix. Iedereen wist dat ik een hekel had aan dat vak.

'Houd je kop, Black,' snauwde ik. 'Daarbij is geschiedenis niet eens zo bijzonder. Vader vindt het vast oké als ik geen uitmuntend haal voor dat stomme vak. Binns is de slechtste leraar ooit.' Ik hoorde een hoop instemmende geluidjes.

'Nou, ik ken je vader,' begon Bellatrix weer. 'Hij vindt het vast vreselijk als zijn zoon, zijn erfgenaam, er de kantjes vanaf loopt op school.'

'Wat heb je nu aan die lessen?! We weten allemaal wat er met ons gebeurd na school. The Dark Lord zal vast niet kijken naar mijn History of Magic cijfers.' De jongens lachten, maar Bellatrix was niet tevreden. Ik stond abrupt op. Ik had geen zin meer om naar haar onzin te luisteren. 'Ik ga op zoek naar het snoepkarretje.' Ik schoof de deur open en verdween. Ik paradeerde door de gang, op zoek naar enig teken van het karretje. Toen ik in de verte het karretje zag, kreeg ik een grijns op mijn gezicht. Mijn pas versnelde en ik sloot achteraan in de rij. De mensen voor me treuzelden veel te lang en ik verloor mijn geduld. Verveeld tikte ik met mijn voet. Ik keek naar de rij en zag dat het al aardig uitdunde. Er stond alleen nog een meisje voor me.

'Dank je wel,' zei ze opgewekt tegen de vrouw van de snoepkar. Ze draaide zich om en botste vol tegen me op. 'S-Sorry,' stotterde ze. Ik keek naar mijn pak om te kijken of er een vlek op zat. Gelukkig was het nog steeds schoon. Ik keek naar het meisje en herkende haar als één van de Ravenclaw mudbloods. Avalon Clarke. Vol afschuw keek ik haar aan.

'Uit mijn weg, mudblood,' snauwde ik. Avalon's gezicht werd rood en ze haastte zich weg, waarbij ze nog bijna over haar eigen voeten struikelde. Ik kocht snel wat snoep van het karretje en ging toen snel weer terug naar de coupé.

'Ah, Lucius. We dachten al dat je verdwaald was,' grijnsde Bellatrix. Ik zag dat Severus Snape bij de groep was komen zitten. Ik knikte naar hem en hij knikte terug.

'Dat had je vast erg gevonden, of niet Bella? Ik weet wel dat je me stiekem erg aantrekkelijk vindt.' Bellatrix gromde en de jongens lachten. Ik liet het snoep de groep rond gaan en stopte mijn eigen chocokikker in mijn tas. Ik ging voor het raam zitten en leunde met mijn hoofd tegen de wand. Niet veel later voelde ik mijn ogen dichtzakken.

Na een tijdje werd ik wakker geschud. Ik keek op en zag Narcissa voor me zitten.

'Ik wilde je even wekken. Bella dacht dat het grappig was om je te laten liggen. Ik keek naar buiten en zag dat we al op het juiste station aangekomen waren. Ik wreef in mijn ogen en haalde mijn haar uit mijn gezicht.

'Dank je. Laten we de rest gaan zoeken.' Ik sprong op, greep mijn tas uit het rek, en liep langs Narcissa af naar buiten. De groep zat al in een rijtuig en ik liep er naartoe, met Narcissa op mijn hielen.

'Sorry, er kan nog maar één iemand bij,' zei Dolohov. Ik keek naar Narcissa die ongemakkelijk met haar handen speelde.

'Ga jij maar. Ik neem de volgende wel.' Dolohov en Avery hielpen Narcissa naar boven en het rijtuig vertrok. Ik keek naar het volgende rijtuig en zag een aantal Ravenclaw meisjes zitten, waaronder Avalon. Ik bereidde me mentaal voor op een gênant ritje. Ik klom in het rijtuig en ging tegenover de meisjes zitten. Hun gesprek viel stil en ze keken me met grote ogen aan. Verveeld keek ik voor me uit. Het rijtuig begon zichzelf te trekken en ik hoopte dat het ritje snel voorbij zou zijn. Tijdens de rit voelde ik steeds een paar ogen op mij gericht. Ik keek op en betrapte Avalon op staren.

'Kijk niet naar me.' Avalon keek snel weg. De rit kwam ten einde en ik liep naar mijn vrienden toe.

'Nou, dat duurde lang,' mompelde Avery.

'Te lang,' stemde ik in. 'Het was vreselijk. Ik zat opgescheept met mudbloods.' Avery keek naar de richting van het groepje meisjes dat aankwam lopen.

'Ah, de Ravenclaws,' zuchtte hij. 'Jammer dat ze geen puur bloed hebben. Bloedmooi, dat wel.'

'En slim,' voegde Nott er aan toe. Ik schudde mijn hoofd en liep het kasteel in. Het was niets veranderd. Het zag er na al die jaren nog steeds hetzelfde uit. Ik nam plaats aan de Slytherin-tafel en wachtte op het openingswoordje van de nieuwe Headmaster, Dumbledore. Zo nu en dan week mijn blik af naar de Ravenclaw-tafel, waar een bepaald meisje vol interesse luisterde naar het welkomstwoord.

[A/N]

En... wat vinden jullie ervan? Laat jullie reacties achter in de comments!

Love,

ClementineCarson