ASLA AŞIK OLMAM

-1-

Sonunda.. Tüm stres, kaygı, çabalardan sonra istediğin üniversiteyi kazanmak! Hala inanamıyorum kazandım mı gerçekten? Aşk bu olsa gerek. Evet,  gerçek aşk budur ya.

''Alo?''

''Hande sen misin?''

''Sence?''

''Ay lafın gelişi söyleyiverdim, nasıl geçti sınavın?''

''Oo sormak şimdi mi aklına geliyor Ecem hanım, seni en az 10 defa aradım, iyi geçti iyi nerelerdesin sen?''

''Off benimki berbat, barajı bile geçemedim depresyondayım Handee kurtar beni.''

''Ah benim saf arkadaşım ayrıl Hakan'dan, sana zararından başka bir getirisi yok bu çocuğun. 2 yıldır giriyorsun şu sınava hep barajdasın akıllanmadın mı hala?''

''Hande sen de aşık olsan senin de gözün hiçbir şeyi görmez ama anlayamıyorsun çünkü aşık değilsin daha önemlisi aşka inanmıyors..''

''Bunlar boş şeyler inanmıyorum ve inanmayacağım, ben hayatımdan oldukça memnunum. Keşke sende ingilizce öğretmenliğini kazansaydın ne zamandır istiyorsun, biraz çaba göstersen...''

''Amaan olmuyor işte. Bu arada sen nereyi kazandın benim zeki arkadaşım?''

''Hacettepe üniversitesi beslenme ve diyetetik bölümünüü!''

''Bak ne güzel istediğini kazanmışsın, boşver sen beni. En yakın zamanda buluşalım kızım ya, çok özledim seninle pijama partilerini. Gel bize de eğlenelim şöyle.''

''Doğru ya ne zamandır yapmıyoruz. Ayarla bakalım beklesin bizi karaokeler.''

''Tabi yapmıyoruz kızım 2 yıldır bitkisel hayatta gibisin, istediğini başardın eğlenme zamanı geldi de geçiyor bile..''

''Tamam tamam söz ne zaman istersen geleceğim. Annem arıyor kapatmam gerek Ecem hadi görüşürüz.''

''Tamam canıım Seren teyze bekletilmez hadi çok çok öpüldün görüşürüz.''

Ah, tüm arkadaşlarım annemin bekletilmeyeceğini ne iyi biliyorlar. Dünyada onun kadar otoriter başka biri var mı acaba?

''Noldu anne?''

''Kızım ayakkabı alacağım diye çıktın iki saat oldu neredesin?''

''Ecem lafa tuttu, yarım saat onunla konuştum şimdi geliyorum.''

''Tamam acele et.''

Ecem'in de dediği gibi iki yıldır gerçekten bitkisel hayatta gibiydim. Kendimi herkesten, her şeyden soyutlamıştım.Bir hedefim vardı çünkü: Hacettepe Üniversitesi beslenme ve diyetetik bölümünü kazanmak. Burayı gerçekten istiyordum. Hem bölümü, hem şehri... Çoğu insan İstanbul'u isterken benim burayı istememin nedenini bilmesem de beni Ankara'ya çeken bir şeyler var. Havası, suyu bir başka Ankara'nın. Yani bunu üç yıl önce gittiğim iki günlük geziden çıkarmış olmam da ilginç tabi. Keşke İdil ve Melisle aynı şehirlerde olsaydık. Biz, ortaokuldan başlayıp lise 4'e kadar hiç ayrılmayan en en iyi arkadaşlar bakalım dört yıllık ayrılığa nasıl dayanacağız? Ama en güzeli de hepimizin hedeflemiş olduğu yerlere gelebilmesi. Melis Ege Üniversitesi tıp fakültesi için az mı uğraştı... Hepimizden fazla çalışan, İdille ikimiz internette gezinirken test çözen Melisim sonuna kadar hak etti çocuk doktorluğunu. İdil'e ne demeli? Son yıl hepimizi şaşırtıp tam gaz calışmaya başlayan İdilim. O da ortaokuldan beri aklında olan İTÜ mimarlığı bileğinin hakkıyla kazandı. Hepimiz ayrı şehirlerde olsak da kalplerimiz her zaman birlikte olacak. Bakalım şu dört yıl içinde hayat bize neler gösterecek...

''Ben geldim anne." Eh bu kadar acele ettiriyorsun, çağırıyorsun bir hoşgeldini çok mu görüyorsun be kadın.

Oturma odasına geçtim. Kardeşim her zamanki yerinde, her zamanki pozisyonundaydı. Bilgisayar oynuyordu.

''Eren bu yıl yedinci sınıfa geçeceksin, hala bilgisayarda oyun mu oynuyorsun sen.''

''Sanane olum karışma bana. Hem sen ne zaman gidiyorsun şu üniversiteye? Git artık.''

''Sen ne biçim bir kardeşsin ya? Öküz.'' Acaba gerçekten böyle mi düşünüyor yoksa beni sinir etmek için mi söyledi?

''Gideceksin diye üzülmemi beklemiyorsun heralde abla?''

''Sen tam olarak bir öküzsün.'' 

''Sağol arkadaşlar da öyle diyor :D''

İnsanın beyinsiz bir kardeşi olması çok zor bir şey. İyiki kas yapıyor yoksa  kızlar böyle bir odunu ne yapsın. Tabi bir de boyu olmasa. Ne zaman ben kadar oldu bu çocuk? Daha önemlisi aynı evde on dört sene nasıl geçmiş bununla.

Annem bir yandan elindeki tepsiyi silerken oturma odasına geliyor bir yandan teyzemle konuşuyordu. Üzerindeki önlükle bile asil duruyordu, sanki tepsiyi silen o değilmiş gibi. Teyzemle konuşurken benimle de konuşmaya başladı.

''Hah geldin mi?''

''Hayır anne mağazadayım şu an.'' Eyvah yanlış cümle, Seren hanımı sinirlendirdik galiba. Telefonu kapattıktan sonra bana döndü.

''Neyse..  Yarın Ankara'ya, sana ev tutmaya gidiyoruz.''

Hayatımla ilgili olan şeylerden en son haberimin olması ne hoş. Belki özel yurtta kalmak istiyorum, ya da bir apartta. Neden fikrim sorulmuyor?

''İyi de ben ilk yıl yurtta kalmak istiyorum, bir çevre edineyim sonra eve geçerim zaten.''

''Hande yurtlar pis oluyormuş, banyoları küçücükmüş. Sen yapamazsın oralarda.''

''Yurt dediysem özel yurt heralde. Odalar tek ya da çift kişilik oluyor, banyosu da içinde.''

''E biz yanına geldiğimizde nerede kalacağız?''

Haa sizin derdiniz bu anlaşılan.

''Anne sizin gelmenize gerek yok ki -hem de hiç yok!- ben başımın çaresine bakarım, bu kadar işinizin içinde bir de benimle uğraşmayın boşuna.''

''Aa olur mu kızım seni yalnız zannetmesinler her hafta sonu geliriz biz yanına. Hem sen ev arkadaşı bulabildin mi kendine?''

Her hafta sonu mu?? Yanlış mı duydum ben? Hayırr nolur gelmesinler. Tamam, bana zarar gelmesinden korkuyorlar, beni korumak istiyorlar ama hayallerim ne olcak? Kafasına koymuş bir kere yurda gitmem imkansız. O zaman benim derhal yanıma birini bulmam şart. Tüm üniversite hayallerimin gözlerimin önünde yok olup gitmesine izin veremem. Ama kimi bulacağım?

''Iıı şey ben arkadaşlarıma bir sorayım belki Ankara'da okuyacak olur, o da ben gibi arkadaş bulamamıştır. Birlikte kalırız böylece sizin de içiniz rahat etmiş olur, gelmenize gerek kalmaz. Değil mi?''

''Bakarız. Sen bul da..''

Emin ol anne, bulacağım.

Bu benim ilk hikayem, umarım beğenirsiniz. 4. bölümden sonra sizleri güzel bir aşk bekliyor ama hikayeyi anlamak için 2. ve 3. bölümleri de okumanız gerekiyor. Eğer beğenirseniz yazmaya devam edeceğim. Yorumlarınızı ve votelerinizi bekliyorum:) Multimedyada Hande var :))