İnsanlar her daim kötüdür derdi annem. Herkes hata yapar derdi. Affetme derdi, güvenme derdi. Güvenirdim, kaybederdim. Ruhumun karanlığa büründüğü bazı günlerde annem hep yanımda olurdu. Bağırdığımı sadece onun duyduğun söylerdi bana. Çünkü babam bi...
Herkes bana bakıyor, tüm gözler üzerimde. Korkuyorum. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum, Onlar ise bana deliymişim gibi bakıyor. Yaklaştığımda kaçıyorlar, uzaklaştığımda konuşuyorlar.
"Git buradan. Senin gibi katilleri istemiyoruz."
Ne? Bana katil diyemezsin sen bana katil diyemezsin
"Yaklaşma bize. Öldüremeyeceksin."
"Geldiğin yere geri dön pis sürtük."
"Git burdan!.."
Tanrım, tam da şuan yine yardımına ihtiyacım var. Kafamın içinde kaç kişi var bilmiyorum. Bana ne söylüyorlar bilmiyorum. Korkuyorum Tanrım. Annemi istiyorum..
Etraf kanla dolmaya başlıyor. Hayır, lütfen Tanrım kan olmasın. Yalvarırım kan olmasın. Gözlerimi yumuyorum sanki ben görmeyince bunların hiç biri olmayacakmış gibi. Devamediyor.
"Hayıır!"
"Hayıır."
Koşarak gelen adımlar hissediyorum. Birisi bana doğru koşuyor. Evet ses artık daha da yakın.
"Emily!" Alex.
"Emily uyan"
"Emily. Burdayım"
Gözlerimi açıyorum. Kurumuş göz yaşlarım göz kapağımı açmamı zorlaştırıyor.
"Alex." yutkunuyorum.
"Ne oldu Emily?"
"Gördüm Alex."
"Ne gördün Emily?."
Yutkunuyorum
"Gördüğün şeyi anlat Emily."
Susuyorum.
"Haydi Emily, anlat şunu"
Akan göz yaşlarımı aldırmadan susmaya devam ediyorum.
"Emily!."
Bu ses tonu ürkmeme sebep oluyor.
"Bağırma, bana."
"Kes o zaman zırlamayı, ağlaman sinirimi bozuyor."
Kafamı sallıyorum.
"Git burdan Alex. Lütfen git burdan"
"Bu sefer hayır, hiç bir yere gitmiyorum."
Sabrım taşmaya başlıyor, ağlamam şiddetleşiyor.
"Son kez soruyorum Emily. Az önce, ne gördün?!"
Ellerimle saçlarımı tutup hıçkırmaya başlıyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ölüyor lanet olası. O ölüyor.!"
Alex ellerini üzerimden çekerek yüzüme daha da derin bakıyor.
