Verkracht (deel 1)

6

Samen met Rami staan we voor de deur van onze ouders. Allebei durven we de deur link niet naar beneden te duwen. Ik voel mijn hart in mijn keel bonzen.

Vastberaden zie ik dat Rami de deur openmaak. Terwijl hij binnenloopt, met tranen en al, struikel ik lekker weer over mijn eigen voeten.

Contact met de grond

Meteen sta ik op en kijk naar me ouders, die ook weer naar mij kijken. De meeste ouders gaan meteen naar z'n zoon/dochter en vragen meteen hoe het gaat, of ze morgen tuis willen blijven, of dat ze dan ook nog zelf mogen bepalen wat het avondeten is. Maar mijn ouders zijn zit soort dingen wel gewent.

Ik loop eerst naar mijn moeder, omdat rami naar mijn vader is gegaan en ik omhels haar.

'Auw kouthar rustig.' Zegt ze met moeite.

'Sorry mama. ik heb je gemist.' Zeg ik en  ik voel de tranen weer opkomen. Kom op kouthar, hou vol je kan het.

'Ik ook schatje. Luister goed naar me oke.' Zegt ze en begint te hoesten.

'Rustig mama het kan ook straks.'

'Kijk, luister goed naar je vader. Hij gaat wat tegen je zeggen en we hopen dat je het gaat accepteren.' Zegt ze en begint weer te hoesten.

'Is goed mama. Ga maar slapen ik ga wel naar papa.' Zeg ik en geef nog een kus op haar voorhoofd.

Ik loop naar papa. Ik ga naast rami staan, omdat hij daar al stond, en ik probeer hun verhaal te volgen.

'Ja ik maakt het winnende goal.' Zegt rami blij.

'Ik ben trots op je zoon.' Zegt hij en hij kijkt mij aan.

'Ik ga naar mama.' Zegt rami en loopt naar het bed van mama, dat niet meer dan 4 stappen zich bevind.

'Hoi papa hoe gaat het?' Vraag ik.

'El hamdullah, en met jou?' Vraagt hij.

'Goed. Mama zei dat je me iets wou vertellen.'

'Ja. En aub niet boos worden.' Zegt hij

Ik weet waarom hij dat zegt. Ik word namelijk snel boos.

'We zijn best wel gewond geraakt. We hebben allebei hartproblemen en daardoor moeten wij naar Frankrijk. Omdat rami nu 17 jaar is kan hij niet op zichzelf wonen. Dus jullie gaan naar een pleeggezin.' Zegt hij in 1 adem en kijkt mij aan.

'Okhee?' Zeg ik met 1 opgetrokken wenkbrauw.

'Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet vinden. Kunnen we niet mee?' Zegt Rami die er mee gaat bemoeien.
 
'Ja, mama slaapt.' Zegt hij nog.

En op dat moment word de deur opengemaakt door een dokter.

'Ik moet wat testjes doen. Kunnen jullie de kamer verlaten? Jullie kunnen daarna weer terugkomen.' Zegt hij

'Sorry het kan niet.' Zegt mijn vader teleurgesteld tegen ons.

'We zien je snel.' Zegt Rami en samen vertrekken we  de kamer uit.