Verkracht (deel 1)

34

'We zijn er bijna. We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal. We zijn er bijna. We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal.' Zingt een klein meisje naast me.

We zitten op een bus die midden in een woestijn rijd. Het is stik warm. Er is geen water en natuurlijk zijn de slangen aanwezig. En zo rijden we al dagen.

Volgens mij zit er niemand in de bus. Alleen een chauffeur.

Het kleine meisje ken ik niet. Ze zit al de hele rit naast me. Ze zingt vrolijk, vertelt verhalen en ze kan niet wachten tot de eindbestemming.

Elke keer als ik haar vraag waar we heen gaan is ze stil. Ze wil niks zeggen. Het moet een verrassing zijn vind ze.

'Kouthar kijk hoe mooi kijk!' Schreeuwt ze. Ze wijst naar een rivier die zich een eindje verderop plaat vind.

Meteen springt ze er vanaf en rent naar het water. Ze neemt een duik.

'Heerlijk.' Roept ze. 'Je moet ook komen.'

Als ik naar beneden kijk zie ik schorpioenen lopen. Ik durf niet. Maar ik heb zoveel dorst.

'Ze doen je niks.' Zegt ze.

Oké.

Wanneer ik er vanaf wil rijd de bus heel snel. Ik zie dat het meisje uit het water springt en rent achter de bus aan.

'Wacht wacht op mij.' Schreeuwt ze.

'Schiet op!' Zeg ik.

Maar de bus stopt niet. Ik strek mijn armen zodat ze er bij kan. Ze pakt mijn handen en springt op de bus.

En zo zitten we dan. Uren gaan voorbij. In stilte.

'Hoe heet je.' Vraag ik na een lange tijd.

'Mirjam.' Zegt ze met een kleine glimlach.

'Ik zou hierheen komen samen met mijn moeder. Alleen ze werd opeens boos. Ze zei dat we weer naar huis moeten gaan. Maar dat wou ik niet. En nu zit ik hier. Samen met jou.' Zegt ze.

'Waar gaan we heen?'

'Dat mag ik niet vertellen. Het is voor je verjaardag.' Zegt ze.

'Maar ik ben helemaal niet jarig.' Zeg ik

'Jawel. Je moet alleen wakker worden.'

'Hoe bedoel je?'

'Je slaapt. Heel lang. Bijna 2 jaar.'

Wat?