TUTULMA (TAMAMLANDI)

Bölüm 15

(Leyla'nın Anlatımından)

Sabah uyandığımda hâlâ olanları idrak etmeye çalışıyordum. Bitmişti değil mi? Ondan sonsuza kadar kurtulmuştum.

Karnımdan gelen seslerle gerçek hayata döndüm. Alışveriş yapıp karnımı doyurmalı, sonra da abime ulaşıp olanları anlatmalıydım. Onu görmemek için şimdilik boşanma davası bile açmayacaktım. Bir süre özgürlüğümün tadını çıkarıp gücümü topladıktan sonra tamamen kurtulup, hayatımdan,tenimden ve ruhumdan izlerini söküp atacaktım.

Yapacaklarım beni o kadar heyecanlandırıyordu ki. Okulumu bitirmek, eskisi gibi arkadaşlarımla vakit geçirmek, alışveriş yapmak, istediğim kıyafetleri giyebilmek.. Ah şimdiden içim içime sığmıyordu. Selim'den kurtulmuştum, ötesi var mıydı? Hem Selim de hayatında ben olmayınca daha iyi bir insan olacaktı. Bir şekilde beni yenip kendine daha sağlıklı bir yol çizebilecekti.

Elimi yüzümü yıkadıktan sonra kadife elbiseyi tekrar giymek zorunda kaldım. Dışarısı serindi ama şimdilik üzerime giyecek bundan başka bir şeyim yoktu. Nakit para çekip kendime kıyafet yiyecek alıp, evin temizliği için de birini bulmalıydım.

Buraya yakın küçük bir çarşı vardı oradan şimdilik ihtiyaçlarımı temin edebilir, güzel bir kahvaltı edebilirdim. Dışarı çıktığımda dün beni taksi bulabileceğim yere bırakan çocuğun arabasını gördüm. O da buralarda oturuyor demek ki diye düşünüp çarşı tarafına doğru yürüdüm.

Güzelce kahvaltımı yaptıktan sonra birkaç kıyafet ve temizlik malzemesi alıp eve döndüm. Çok şükür temizlik için de bir yardımcı bulmuştum. Yoksa hayatta tek başıma altından kalkamazdım.

Her yeri güzelce temizlediğimizde akşam olmuştu. Dışarıdan yemek söyleyip güzelce yedim. Selim'e inat televizyonda yakışıklı adamların olduğu dizileri izledim. Gece olunca uyuyamayacağımdan çekinip bir tane uyku ilacı içip misler gibi uyudum.

***

Bir haftadır özgürlüğümün tadını çıkarıyordum. Sinemaya dahi gitmiş gönlümce eğlenmiştim. Gece klübüne falan da mı gitsem diye düşünsem de o kadarına cesaret edemedim. Selim'in beni bulamadığı bir haftada kendinden geçtiğini bilmek beni ayrıca keyiflendiriyordu.

Şimdi evin eksikleri için tekrar alışverişe çıkacaktım. Baştan aşağı siyah giyindikten sonra sırt çantamı alıp, güneş gözlüklerimi taktıktan sonra dışarı çıktım. Hava bugün çok güzeldi. Yürürken iki araba tarafından önümün kesilmesiyle durdum. İçinden 6 tane adam inip yanıma geldiler.

"Bizimle geliyorsunuz Leyla hanım"

"Kimsiniz siz? Selim'in mi adamlarısınız?" dediğimde birbirlerine sırıtarak baktılar. Bunun pek hayra alamet olmadığını anladığımda çığlık attım. Hemen ağzımı kapatıp arabaya bindirip hareket ettiler. Yanımda oturan iki adamdan biri ellerimi diğeri de ayaklarımı bağlayıp ağzımı bezle bağladılar.

"Sizi bayıltmak bizim için daha kolay olurdu ama patron bunu istemiyor." dediğinde gözümden düşen yaşlara hakim olamıyordum. Bunlar Selim'in adamları değildi. Selim beni bulsa bunlara bırakmaz kendisi gelip alırdı. Patronları kimdi, neden kaçırılıyordum anlayamıyordum.

Tam da özgürlüğüme kavuşmuşken ötekinden daha kötü bir mahkumiyete hapsolmuştum. Burdan bir çıkışım olacak mı bilemiyordum.

(Selim'in Anlatımından)

Sabah birkaç saatlik uykuyla gidebileceği yerlere bakmak için yola çıktım. Halalarını, teyzesini ve diğer aile büyüklerini kafamda eledim. Çünkü eğer onlara gitseydi şimdiden kapıma dayanıp rezalet çıkarırlardı. Önce kuzenlerinin kaldığı eve bakacak, sonra da o Mehmet denen puştun evine bakacaktım. Bir yanım Leyla yapmaz dese de emin olamıyordum.