Her neyse ,
nereden tutup başlasam bilemiyorum yazmaya.
Belki bir iki kişi okuyacak olsa da aradan geçen 2 yıldan sonra almak istedim elime kalemi ve dökmek istedim gerçekleri.
Kendi yazdıklarımı bile tebessüm ve bir hayranlıkla okudum. Dedim ki ne de güzel sevmişim. Gönül ister ki kurgusu devam eden bu gerçek hikayeyi dökeyim kağıtlara ama gerçek kurgunun önünü perdeliyor.
Evet arkadaşlar yanlış okumuyorsunuz bunlar benim gerçek hayatımda yaşadığım şeyler, hikayeyi bütünleştirmek açısından bir kurgu kullanıyor olsam da anlatmak istenen sevda harfi harfine doğru.
Ve şimdi sizi bir kaç doğru ile baş başa bırakmak isterim.
17 yaşımın ve tüm çocukluğumun en güzel hatırasını sandığım bu adam ömrümü ezdi geçti. Beni uçurumun kenarında bıraktı ve ben de düştüm.
Bu kadar kısa ve kolay özetliyor olmam bu acıyı unuttuğum ve yeni bir hayata başladığım manasından başka -ne kadar kolay atlatmış- havası vermesin. Zira çöp olan 16 ve 17 yaşlarımın hesabını vermek hayli zor olacak.
Ve bu hikayenin sonrası olan hayatıma gelince, mutluyum hem de bu hikayeyi yazdığım/ yaşadığım zamanlardakinden daha çok. Ömrüme ömür olan bir eşim var. Şükürler Yalnız Allah'a..
Hikâyenin finali bile hazırdı. Adam ölecekti ve hakiki yokluk yerini bulacaktı.
Lakin madem o kadar gerçek bir hikaye anlattık bir de finalini gerçek yapalım.
Bakın işte burası final;
Adam gitti
Hatıraları kaldı sanırken ;
Önce sesi gitti kulaklarımdan , hatırlamaya çalıştım. Kendimi zorladım. Sevmekten vazgeçmemek için çabaladım.
Ve
Sonra yüzünü unuttum..
Hiç unutmak istemiyorum sanırken,
Unuttum.
Unuttum.
Unuttum.
Keşkelere karıştı varlığı, aklımda ki yerini ömrümdeki yerini kaybetti.
Sıradanlaştı.
Hiç tanımadığım bir insan gibi,
Hasta olduğumda bilinçsizce kurduğum cümleler gibi olduğu varlığı. Yaşadım mı yaşamadım mı sorusu dolandı hep aklımda.
Ve sonra umursamamaya başladım.
Gördüm ki Allah bizden aldıklarının kat kat iyisini veriyor. Gün geliyor uğruna ölürüm dediğiniz insanın sesini unutuyorsunuz.
Güzel sevgiler sizi bulsun.
Dipnot : Henüz 19 yaşına yeni girdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sen Bilirsin
RomanceVe çekip gitti , kalbe zarar ilk kapı çarpışı.. Aşktı bu , hangi ruh hangi beden hangi kalıba sığsa biraz ağırdı.. Ama tanımazdı yalnızlık insanı , her çarpılan kapıyı çalardı.. Tanımazdı sessizlik , tanımazdı yokluk , tanımazdı efkar , tanımazdı s...
