Kristian Kostov Imagines

Beautiful Mess

Song of the chapter: Beautiful Mess by Kristian Kostov

"Καληνύχτα παιδιά.." λέω στους γονείς μου εξουθενωμένη και πάω στο δωμάτιό μου να κοιμηθώ. Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα. Πολύ διάβασμα.. Τουλάχιστον 7 ώρες πρέπει να διάβασα σήμερα. Αλλά ξέρετε τι λένε. Τα αγαθά κόποις κτώνται. Η σχολή που θέλω να περάσω απαιτεί πολλά μόρια οπότε πρέπει να λιώνω κάθε μέρα στο διάβασμα.. Ειδικά τώρα που είναι περίοδος εξετάσεων..

Μπαίνω στο δωμάτιό μου.. Είναι ευρύχωρο, οπότε ευτυχώς δεν σκοντάφτω σε κάποιο έπιπλο. Δεν δυσκολεύομαι να βρω το κρεβάτι καθώς βρίσκεται ευθεία μπροστά μου. Απλά πηγαίνω σε αυτό και σοριάζομαι πάνω του σαν πτώμα.. Η αλήθεια είναι όμως οτι μοιάζω κάπως με ένα.. Έχω ασπρίσει επειδή δεν βγαίνω πολύ από το σπίτι, περπατάω ελάχιστα σε σχέση με πριν κι η όρεξή μου έχει μειωθεί λόγω των πολύωρων διαβασμάτων.

Το μόνο που μου δίνει σχετικά κάποια αίσθηση ζωής αυτήν την δύσκολη περίοδο της ζωής μου είναι το αγόρι μου, ο Κρις. Πάντα βρίσκει έναν τρόπο να με κάνει να νιώθω ζωντανή, έναν τρόπο να με κάνει να γελάω, έναν τρόπο για να γίνω λίγο πιο αισιόδοξη. Ο Κρις σημαίνει τα πάντα για μένα. Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν. Βέβαια τώρα νιώθω οτι ζω κάπως χωρίς εκείνον γιατί με τόση κούραση που περνάμε κι οι δύο, το μόνο μέρος που βρισκόμαστε είναι το σχολείο. Κι εκεί λέμε απλά πράγματα για τα διαβάσματα και τα μαθήματα. Έχουμε να βγούμε οι δυό μας ένα μήνα.. Ανυπομονώ να τελειώσουν οι εξετάσεις για να μπορώ να είμαι μαζί του όλη την μέρα, να μπορώ να τον φιλάω, να του δείχνω την αγάπη μου.. Αυτή η κατάσταση δεν βοηθάει να του τα δείχνω όλα αυτά..

Ανοίγω το κινητό μου για λίγο και του στέλνω μήνυμα <<Καληνύχτα μωρό μου>>. Ελπίζω να το δει και να μου απαντήσει σύντομα γιατί τα μάτια μου έχουν ήδη αρχίσει να κλείνουν από μόνα τους..

Πάνω που σκέφτομαι οτι δεν θα απαντήσει τελικά, η απάντησή του φωτίζει την οθόνη του κινητού μου <<Όχι για μένα ακόμα. Έχω μια δουλειά να κάνω πριν κοιμηθώ..>> κοιτάζω την ώρα και βλέπω οτι είναι 23:30 το βράδυ.. "Τι σόι δουλειά θέλει να κάνει στις εντεκάμισι το βράδυ?" μουρμουράω ασυναίσθητα..

<<Τι δουλειά?>> τον ρωτάω περίεργη. Δεν πρόκειται να κοιμηθώ αν δεν μου πει.. Ξέρει πόσο ανυπόμονη και κουτσομπόλα είμαι..

<<Βασικά, είναι μια έκπληξη για σένα. Θα την δεις. Μην αγχώνεσαι γλυκιά μου 😋>> απαντάει. Το emoji που έβαλε στο τέλος του μηνύματος δείχνει οτι είναι κάτι αλήτικο λογικά. Βέβαια το αλήτικο επίπεδο του Κρις δεν είναι και πολύ μεγάλο. Μου έχει πει οτι θεωρεί άγρια ζωή να κοιμάται μισή ώρα από αυτή που του επιτρέπει η μαμά του. Ώρες ώρες απορώ που τον βρήκα αλλά τέλος πάντων.. Αρχίζω να γελάω μόνη μου σαν υστερική φώκια με τις σκέψεις που κάνω ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να με σταματήσω από το να σκέφτομαι όλες τις γκάφες και τις αστείες φάτσες που μου κάνει ο Κρις κάθε φορά που δεν είμαι καλά στην ψυχολογία μου..