Kristian Kostov Imagines

The Photograph

Ο καιρός είναι βροχερός.. Μικρές αλλά και μεγάλες σταγόνες νερού πέφτουν από τα σύννεφα και φτάνουν ως την επιφάνεια του εδάφους.. Θα μπορούσα άνετα να κάθομαι σε αυτό το μοναχικό παγκακι του πάρκου και να κοιτάω την βροχή να πέφτει μπροστά στα μάτια μου. Αλλά όχι.. Έχω πολλές υποχρεώσεις.. Μου μένουν μόνο λίγες στιγμές χαλάρωσης κι έπειτα πάλι δουλειά.. Όταν λέω δουλειά βέβαια, δεν εννοώ χειρωνακτική δουλειά ή καθάρισμα του σπιτιού. Αυτό που θέλω να πω είναι οτι πρέπει να πάω πάλι στο γραφείο μου και να διαβάζω τα μαθήματά μου.. Και τι δεν θα'δινα για να μείνω εδώ έξω στην ήρεμη αλλά παράλληλα άγρια βροχή για ακόμα μια δυο ώρες..

Κοιτάζω το ρολόι μου.. Είναι 18:30. Είναι ώρα να φύγω από εδώ πέρα.. Σηκώνομαι απρόθυμα από το παγκάκι και βάζω την κουκούλα της μαύρης μου ζακέτας την οποία μέχρι τώρα είχα βγάλλει. Πάντα μ'άρεσε η αίσθηση της βροχής επάνω στα μαλλιά μου.

Πριν φύγω από το πάρκο, τα ακουστικά μπαίνουν στα αυτιά μου ασυναίσθητα. Βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι στο κινητό φροντίζοντας να είναι σε επανάληψη. Έχω πάθει μια μικρή εμμονή με τον Κριστιάν Κόστοβ, τον τραγουδιστή αυτού του τραγουδιού.
Φεύγω από το πάρκο και περπατάω με σταθερό ρυθμό. Ούτε πολύ αργά αλλά ούτε και πολύ γρήγορα. Λογικά μέχρι τις 19:00 θα έχω φτάσει σπίτι.. Κατα τον περισσότερο χρόνο της διαδρομής, κοιτάω κάτω. Δεν με νοιάζει τι γίνεται γύρω μου εκτός από το να μην με χτυπήσει κάποιο αμάξι.. Είμαι παρασυρμένη από την μουσική και τους στίχους του Beautiful mess. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε έναν δικό μου, παράλληλο κόσμο. Σε έναν κόσμο στον οποίο ο Κριστιάν είναι εδώ, δίπλα μου και μου τραγουδάει αντί να ακούγεται μέσα από το κινητό μου..

'Πόσο θα ήθελα να τον δω έστω και μια φορά στην ζωή μου.' σκέφτομαι καθώς προχωράω. Η αλήθεια είναι οτι τον γνώρισα σχετικά πρόσφατα.. Θυμάμαι από την πρώτη φορά που τον είδα στην τηλεόραση, στον ημιτελικό της Eurovision 2017, τα μάτια μου έλαμψαν. Σαν να είδα τον έρωτα της ζωής μου να τραγουδάει πάνω σε εκείνη την τεράστια σκηνή. Αλλά όχι, ο Κριστιάν δεν είναι ο έρωτας της ζωής μου, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Ποτέ.

Κοιτώντας κάτω, δεν προσέχω το άτομο που έπεσε επάνω μου με δύναμη.. Σηκώνομαι με υπερβολική αμηχανία από το πεζοδρόμιο του σχετικά απομακρυσμένου δρόμου, και λέω μια σιγανή "Συγγνώμη." έπειτα πάω να φύγω χωρίς να δώσω περεταίρω σημασία στα γνώριμα αλλά βρεγμένα μαύρα μαλλιά.