Kristian Kostov Imagines

Μια χειμωνιάτικη μέρα Part.1

Song of the chapter: Begin Again by Taylor Swift
***
Το κρύο είναι τσουχτερό.. Το διαισθάνομαι να διαπερνά το ύφασμα του μπουφάν και να μπαίνει μέσα στους πόρους του δέρματός μου. Το χιόνι όμως είναι αυτό που δυσκολεύει περισσότερο την κατάσταση.. Χιονίζει πολύ κι εγώ δυσκολεύομαι να δω που πατάω. Πρέπει να έχω συνέχεια τα χέρια γύρω από τα μάτια μου για να μπορώ να καταλαβαίνω που είμαι. Ευτυχώς ο προορισμός μου δεν απέχει πολύ. 'Η καφετέρια «Flo Cafe» είναι ακριβώς εδώ.' λέω από μέσα μου την στιγμή που συνειδητοποιώ πως είμαι απέξω από το μαγαζί.

Μπαίνω μέσα και όσο μπορώ τινάζω το χιόνι από πάνω μου στην είσοδο του μαγαζιού. Στην συνέχεια, ψάχνω να δω για ένα τραπέζι να κάτσω.. Το γνωστό μου τραπέζι με το καναπεδάκι δίπλα σε ένα παράθυρο που βλέπει τον κεντρικό δρόμο φαίνεται να είναι άδειο κι έτσι εγώ κατευθύνομαι προς αυτό. Όταν κάθομαι, βγάζω το σκουφί, το κασκόλ και το μαύρο ζεστό μπουφάν μου και τα βάζω στην καρέκλα απέναντί μου. Όσο για μένα, απλώνομαι διακριτικά στο αναπαυτικό καναπεδάκι.

Η χαμηλή μουσική της καφετέριας ηχεί στα αυτιά μου ηρεμώντας με.. Παραλίγο να ξεχάσω οτι ήρθα εδώ για να γράψω το βιβλίο μου. Μια χιονισμένη μέρα σε συνδιασμό με την συγκεκριμένη ζεστή καφετέρια είναι ότι καλύτερο για μια ερασιτέχνη συγγραφέα. Το μόνο που λείπει είναι το ρόφημά μου.

Ευτυχώς, ο σερβιτόρος έρχεται την κατάλληλη στιγμή. "Τι θα θέλατε?" με ρωτάει ευγενικά.

"Μια ζεστή σοκολάτα παρακαλώ." του απανταω έχοντας το ίδιο ύφος.

Έπειτα εκείνος φεύγει αφήνοντάς με ξανά συντροφιά με την τσάντα μου. Βγάζω έξω το στιλό και το μαύρο τετράδιο με τα χρωματιστά τρίγωνα μέσα στο οποίο γράφω το δημιουργήμά μου. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά μια περιπέτεια που θέλω πολύ να ζήσω αλλά ποτέ δεν πρόκειται. 'Οι βρυκόλακες δεν υπάρχουν εξάλλου.' Ρίχνω ένα μικρό γελάκι μετά από αυτή μου την σκέψη και κοιτάζω λίγο τριγύρω περιμένοντας να έρθει η σοκολάτα μου. Δεν πρόκειται να αρχίσω να γράφω πριν πιω μια γουλιά από το ζεστό ρόφημά μου.

Εκτός από μένα, υπάρχουν κι άλλα άτομα τα οποία επέλεξαν να έρθουν εδώ για να βρούν χειμερινό καταφύγιο αυτό το χιονισμένο πρωί. Πέντε ζευγάρια, μια παρέα κοριτσιών στην ίδια ηλικία με εμένα και ένας νεαρός στο διπλανό τραπέζι είμαστε οι πελάτες της καφετέριας αυτή την στιγμή.

Το αγόρι ωστόσο μου τραβάει την προσοχή.. Έχει μαύρα μαλλιά, καφετιά μάτια και φοράει γυαλιά τα οποία είναι έτοιμα να πέσουν από την μύτη του. Επιπλέον, τα ρούχα του είναι αυτά που μου κάνουν εντύπωση. Το σκούρο μπλε τζιν και η γκρίζα χοντρή μπλούζα του μοιάζουν πολύ με τα ρούχα τα οποία φοράει κι ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο μου. 'Αυτό κι αν θα πει σύμπτωση..' λέω από μέσα μου. Γενικά, φαίνεται πολύ γλυκός και όμορφος εκ πρώτης όψεως. Αφού βλέπω οτι είναι προσηλωμένος στο κινητό του, αποφασίζω να πάρω το βλέμμα μου από αυτόν. 'Κι ας μην το θες.' μου λέει το υποσυνείδητό μου.

Λέω στο υποσυνείδητό μου να σκάσει και τότε παρατηρώ πως η ζεστή σοκολάτα μου έρχεται. Βγάζω αμέσως το πορτοφόλι μου.

"Ορίστε.. Μια ζεστή σοκολάτα για μια ζεστή σοκολάτα για μια όμορφη κοπέλα." λέει ο σερβιτόρος μόλις αφήνει την κούπα στο τραπέζι.

Μπορώ να πω πως τα μάγουλά μου έχουν κοκκινήσει από το κοπλιμέντο του. Δεν δέχομαι συχνά κοπλιμέντα πια.. Ο συγκεκριμένος σερβιτόρος όμως, είναι ο μόνος που με κάνει να χαμογελώ κάθε φορά που έρχομαι εδώ. "Ε-Ευχαριστώ.. Να πληρώσω τώρα?" τον ρωτάω.

"Φυσικά." μου χαμογελάει.

Εγώ του δίνω τα χρήματα τα οποία έχω φροντίσει να είναι ακριβώς. Χωρίς να έχει κάτι άλλο να πει, ο σερβιτόρος φεύγει.

Λίγο πριν πιω την πρώτη γουλιά, το βλέμμα μου ξεφεύγει στο αγόρι του διπλανού τραπεζιού. Με έκπληξη προσέχω πως με κοιτάει κι εκείνος.. Το βλέμμα του φαίνεται άκρως συμπαθητικό κι εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω σαν χαζοχαρούμενο. Παρατηρώ πως κι εκείνος κάνει το ίδιο.. Ένα κενό υπάρχει στα δύο μπροστινά δόντια του κάνοντάς τον να μοιάζει πιο γλυκός απ'οτι είναι.

Κοιτάζω το τετράδιό μου πριν γίνω κόκκινη σαν παντζάρι.. Με λίγο τρεμάμενο χέρι πιάνω το στιλό και αρχίζω να γράφω οτι μου έρθει στο τετράδιο. Γράφω και γράφω μέχρι την στιγμή που αισθάνομαι  ένα βαθούλωμα στον καναπέ. Σηκώνω αργά τα μάτια μου για να δω ποιος κάθησε δίπλα μου. Με έκπληξη, καταλαβαίνω πως είναι το αγόρι με το όμορφο χαμόγελο από δίπλα.

Εντάξει. Αν δεν ήμουν κόκκινη πριν, είμαι τώρα. Η καρδιά μου χτυπάει σε γρήγορους ρυθμούς καθώς είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο.

"Τι γράφεις εκεί?" με ρωτάει. Η φωνή του είναι βαθιά. Πιο βαθιά απ'οτι περίμενα αλλά μ'αρέσει αυτό..

"Το βιβλίο μου." προσπαθώ να μιλήσω χωρίς να κομπιάζω. Δεν θέλω να με περάσει για κάποια υπερβολικά ντροπαλή αν και στην πραγματικότητα είμαι πολύ ντροπαλή.

"Χμμ και τι θέμα έχει?" με ρωτάει βάζοντας το ένα του χέρι ανάμεσα στα μαλλιά του.

'Θα'θελες πολύ να τα αγγίξεις.' μιλάει ξανά η σπαστικιά φωνούλα στο μυαλό μου. 'ΣΚΑΣΕ' της απαντώ εγώ. "Εεμ είναι με βρυκόλακες. Αλλά γιατί τόσο ενδιαφέρον?"

"Τίποτα.. Απλά έψαχνα να βρω ένα θέμα συζήτησης γιατί μου φάνηκες συμπαθητική και ήθελα να σε γνωρίσω." μου απαντάει κοιτώντας το δικό του ρόφημα. Έχω το προαίσθημα πως κι εκείνος είναι λίγο ντροπαλός κι ας πήρε το θάρρος να έρθει να μου μιλήσει.

"Αχαα.. Να πω την αλήθεια χάρηκα που το έκανες γιατί κι εγώ ήθελα να σε γνωρίσω. Λοιπόν, ειμαι η (ον.σ.). Εσένα πως σε λένε?" τον ρωτάω.

"Με λένε Κριστιάν Κόστοβ. Αλλά μπορείς να με λες Κρις." λέει και μου σφίγγει το χέρι. Το χέρι του είναι ζεστό σε αντίθεση με το δικό μου που είναι παγωμένο. Δεν μπορώ να πάψω να χαμογελάω καθώς με κοιτάει με αυτό το κουταβίσιο βλέμμα. Είναι σίγουρα από τα πιο γλυκά αγόρια που έχω δει μέχρι στιγμής.
****
Don't foget to vote and comment💜
-Alex💜🔺