Kristian Kostov Imagines

Μια χειμωνιάτικη μέρα Part.2

[...]

"Τι λες να πάμε για μια βόλτα έξω τώρα που ο καιρός έφτιαξε λίγο?" με ρωτάει ο Κρις. Ήμουν τόσο αποροφημένη στην συζήτηση της γνωριμίας μας που δεν πρόσεξα καθόλου οτι ο καιρός έχει βελτιωθεί από την ώρα που ήρθα.

"Εεμ φυσικά." του απαντάω και στην συνέχεια βάζω το τετράδιο και το στιλό μου μέσα στην μαύρη δερμάτινη τσάντα. Ενώ το κάνω αυτό, σκέφτομαι πως τελικά δεν έγραψα τίποτα σήμερα.. Αυτά που έγραφα πριν κάτσει ο Κρις δίπλα μου, ήταν ολίγον ασυναρτησίες.

Πρώτος σηκώνεται εκείνος και μετά εγώ τον ακολουθώ ενώ ταυτόχρονα βάζουμε τα σκουφιά και τα μπουφάν μας. Πριν βγούμε έξω, παρατηρώ πως ο σερβιτόρος με κοιτάει με ένα λυπημένο βλέμμα.. Σαν να ήθελε εκείνος να βρίσκεται στην θέση του Κρις. Δεν αποκλείω το γεγονός να του αρέσω ακόμα μετά την χυλόπιτα που του έδωσα πριν δύο εβδομάδες αλλά δεν φταίω εγώ που δεν μπορώ να τον δω αλλιώς.. Αγνοώ αυτό το αίσθημα λύπησης που νιώθω για εκείνον και στρέφω το βλέμμα μου στον Κρις ο οποίος μου ανοίγει την πόρτα για να περάσω πρώτη.

Καθώς περνάω, τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να χαμογελα και αυτόματα χαμογελώ κι εγώ.

"Πάντως δεν σε ρώτησα.. Πως και δεν σε έχω δει μέχρι τώρα? Έρχομαι συχνά σε αυτή την καφετέρια." του λέω αφού είμαστε ένα λεπτό ήσυχοι.

"Ω.. Εε είναι επειδή δεν συχνάζω από αυτά τα μέρη. Βασικά, όπως σου είπα μένω σχεδόν στην άλλη άκρη της Μόσχας οπότε δεν έρχομαι συχνά από εδώ." μου απαντάει. "Θα φροντίσω να έρχομαι από εδώ και πέρα όμως." προσθέτει μετά από λίγο.

Τι εννοεί με αυτό? Οτι θέλει να ξαναβγούμε? "Άμα σου αρέσει το μέρος γιατί όχι?" του λέω δήθεν πως δεν ξέρω τι θέλει να πει.

"Μα δεν μου αρέσει μόνο το μέρος (ον.σ.). Μου αρέσεις κι εσύ." απαντάει κάνοντας την καρδιά μου να σκιρτήσει. Ο Κρις είναι νομίζω το μόνο αγόρι που μου το είπε αυτό χωρίς να έχει αυτό το αηδιαστικό πονηρό βλέμμα. Βέβαια, είμαι σίγουρη πως θέλω να δω κι αυτό το κοίταγμα κάποια στιγμή. Ξέρω. Είμαι μαζόχα.

Την στιγμή που πάω να πω κάτι, το πόδι μου γλιστράει στο χιόνι και εγώ βαζω αμέσως τα χέρια μου μπροστά για να προφυλλάξω το πρόσωπό μου. Η σύγκρουση με το έδαφος όμως δεν συμβαίνει όπως περίμενα. Ο Κρις προλαβαίνει να με πιάσει πριν πέσω..!

"Είσαι καλά?" με ρωτάει με το ενδιαφέρον να φαίνεται στα μάτια του.

"Ν-ναι. Σε ευχαριστώ." του λέω ενώ νιώθω πως τα μάγουλά μου έχουν κοκκινήσει. Νομίζω είναι η πρώτη μέρα έπειτα από καιρό που κοκκινίζω τόσες φορές. Το χέρι του δεν έχει αφήσει το μπράτσο μου αλλά εγώ δεν κάνω κατι για να το απομακρύνω. Αντιθέτως, πιάνω εγώ το μπράτσο του.  Δηλαδή το χοντρό μπουφάν πάνω από αυτό. Είναι παγωμένο λόγω του κρύου και στα ρουθούνια μου έρχεται η μυρωδιά του χειμώνα. Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να μυρίζω τον χειμώνα σε έναν άνθρωπο αλλά φαίνεται πως ο Κρις έχει την συγκεκριμένη μυρωδιά. "Κι εσύ μου αρέσεις Κρις." του λέω χαμογελώντας ενώ σκέφτομαι οτι αυτή την στιγμή πρόκειται να αρχίσει κάτι όμορφο. Κάτι που σίγουρα θα κρατήσει..

***
Well, μου βγήκε μικρότερο απ'οτι περίμενα αλλά ελπίζω να σας αρέσει κι έτσι. Don't forget to vote and comment.
-Alex🔻💜🔺