Badboy Zayn

Hoofdstuk 15

Zayn komt op ons afgerend en ik kijk bang naar Liam. Zayn zijn gelaatsuitdrukking voorspelt niet veel goeds! 

"Waar was je? Waarom antwoord je niet op mijn voicemails en sms'en?", roept hij luid wanneer hij voor Liam en mij staat.  Ik antwoord niet, wat misschien niet zo'n goed idee is. "Wel? Antwoord!", roept hij nog steeds. Ik hou mijn lippen stijf op elkaar gedrukt en antwoord niet. "Waarom antwoord je niet, trut?", ik kijk naar Liam en hij geeft een kort knikje. Als teken dat ik iets moet zeggen tegen Zayn. "Ik weet het niet.", zeg ik zacht, bijna onverstaanbaar. "Je bent nog niet van me af! Eerst komt je fucking moeder ons verstoren en dan antwoord je niet!", "Ten eerste heb ik een fucking moeder! En ten tweede, misschien wil ik helemaal niet bij je zijn! Misscien moet je gewoon uit mijn buurt blijven!", roep ik nu ook. Zayn mag niet denken dat ik bang voor hem ben. "Nooit! Ik zal je altijd blijven volgen totdat je doet wat ik zeg!", ik slik even. Ik weet wat hij wil. En dat wil ik dus absoluut niet! Hij wil me verkrachten, hij wil hét met me doen. Dat zal ik nooit toelaten! Nooit! "Ik doe juist niets wat je zegt!", roep ik nogsteeds tegen Zayn. Ondertussen zijn er een paar andere leerlingen rond ons komen staan. "Oh jawel hoor schat! Jij gaat alles doen wat ik zeg! Alles! Jij gaat nog spijt krijgen van wat je allemaal hebt gezegd! Ik krijg je nog wel!", "Had je gedacht!", zeg ik wat zachter. Zayn pakt me bij mijn schouders en duwt me naar achter. Tegen een muur aan. Hij grijpt me bij mijn schouders en duwt ze hard tegen de muur. Het doet pijn, dat weet Zayn ook. Maar ik mag niet laten merken dat ik bang ben en pijn heb! De tranen branden achter mijn ogen. Zayn schuurt mijn blote schouders tegen de muur. Nu heb ik spijt dat ik een topje aanheb! Mijn schouders zitten waarschijnlijk vol schaafwonden. "Wat zei je daar Emily?", vraagt Zayn kwaad. "Niets!", roep ik en hij kijkt nog kwader. "Je bent nog niet van me af schat! Je moet een paar dingen regelen voor mij! Ik stuur je straks een sms. En als je niet antwoord of doet wat ik zeg. Kan het je wel een heel veel pijn gaan doen!", fluisterd hij een pak zachter en liever als ernet. Hij grijnst.  Zayn laat mijn schouders los en loopt weg.

Ik staar naar Liam die naar me toe komt. Ook Niall komt aanlopen. "Gaat het?", vraagt Niall bezorgd. "Ik heb gezien dat Zayn je tegen die muur aanduwde? Alles oké?", vraagt hij nog steeds bezorgd. "Nee, hij heeft me tegen de muur aan geschuurd met mijn schouders, nu heb ik waarschijnlijk allemaal schaafwonden.", leg ik uit en Liam staart me aan. "Dat heb ik niet gezien, ik dacht dat hij je er alleen maar tegen duwde. Als ik dat had geweten had ik hem geslagen in zijn gezicht!", zegt Liam wat boos. "Laat me eens zien.", zegt Liam en ik draai me om zodat Liam en Niall mijn schouders kunnen zien. "Oh my god, Emily!", zegt Niall. "Je moet even naar de verpleegster. Je schouder ligt helemaal open! Je bloed!", zegt Niall wat paniekerig. 

Ik kijk geschrokken naar Liam. Die enkel bevestigd wat Niall net zei. "Echt?", vraag ik nog voor de zekerheid. "Kom mee! We moeten naar de verpleegster! Je bloed hard!", zegt Liam en hij trekt me bij mijn arm mee naar de verpleegster. "Auw! Niet zo hard trekken!", zeg ik luid tegen Liam, hij trekt me nogal hard aan mijn arm waardoor ik een pijnscheut door mijn schouderblad voel. "Sorry, ik ben gewoon wat bezorgd. Het bloed redelijk hard.", legt hij uit. We komen bij de kamer waar de verpleegster zit en Niall klopt aan. We lopen met zen allen naar binnen en zodra de verpleegster mijn schouderbladen ziet, schrikt ze een beetje.

"Wat is er gebeurt?", vraagt ze bezorgd. "Oh, een ongelukje.", verzin ik. Als ze dat gelooft, dan is ze echt achterlijk! Ze kijkt me raar aan, maar haalt uiteindelijk haar schouders op. "Laat me eens kijken, het bloed erg.", zegt ze en Niall en Liam kijken een beetje bezorgd en zenuwachtig rond. "Ik ga de wonde even ontsmetten, het kan wel wat prikken.", de verpleegster loopt naar een kast en haalt daar een flesje met ontsmettingsmiddel uit. Ze pakt een doekje en doet daar wat vloeistof op. Ik voel de koude vloeistof op mijn schouders. En het koude gevoel maakt al snel plaats voor een pijnlijk en brandend gevoel. Ik bijt op mijn lip om de pijn te verzachten. "Sorry meid, nog even doorbijten! Het is bijna klaar!", zegt de verpleegster wanneer ze me op mijn lip ziet bijten. Ik knik enkel kort en langzaam aan verdwijnt het brandend en pijnlijk gevoel. De verpleegster smeert er een soort zalf op en na zo'n 10 minuten mag ik weer naar buiten. De bel is al lang gegaan, maar dat maakt me niet uit! En Niall en Liam maakt het blijkbaar ook niet zoveel uit want ze staan nog steeds naast me. "Oké, ik ga je deze zalf meegeven, je moet 2 keer per dag de zalf erop smeren en na een week, zou het genezen moeten zijn!", zegt de verpleegster nog en ik knik. Met zijn drieën lopen we naar buiten. 

"Wat hebben we nu?", vraag ik aan Niall. "Wiskunde", zegt hij, "Gaat het een beetje? Met je schouders?", vraagt hij bezorgd. "Ja, het gaat wel. Doet wel wat pijn maar dat gaat wel over!", zeg ik en hij geeft me voorzichtig een knuffel. Liam volgt en we geven elkaar een soort groepsknuffel. "Als ik die gast zie èh! Dan gaat het zijn beste dag niet zijn! Ik maak hem kapot!", zegt Liam dreigend. "Ik ga mee! Die gast weet niet wat hij doet! Kijk jou nu! Heel je schouderbladen liggen open!", voegt Niall eraan toe. Het zijn echt geweldige jongens! 

Ik loop het klaslokaal binnen, gevolgd door Liam en Niall. Ik zie Zayn helemaal alleen achteraan in het lokaal zitten. Ik kijk snel even naar hem en hij kijkt naar mijn schouders. Dan kijkt hij recht in mijn ogen. Even lijkt het alsof ik iets van medelijde in zijn ogen zie, maar al snel kijk ik weg. "Payne, Horan en Rose! Waar waren jullie?", vraagt mevrouw Schuiters op een kwade toon. "We waren bij de verpleegster. Emily had haar schouders verwond.", legt Liam uit. "Laat me je schouders eens zien, Emily!", zegt ze nog steeds wat boos. Ik draai me om zodat ze mijn schouders kan zien en ze kijkt me geschrokken aan. "Emily! Dit is een grote wonde! Hoe kom je eraan?", vraagt ze bezorgd, ze is al niet meer kwaad. "Ongelukje...", zeg ik zacht, bijna onverstaanbaar. Ze kijkt me vreemd aan, net zoals de verpleegster had gedaan. "Ongelukje? Zeg maar een groot Ongeluk dan!", ik glimlach zacht. "Ga maar zitten, het is goed! Maar zorg dat dit niet elke keer gebeurt hé!", zegt mevrouw Ruiters en Liam en ik gaan naast elkaar zitten. Niall komt voor ons zitten.