Regrets of Yesterday

Chapter Three

Sammy’s POV

                Until now, my eyes we’re still close. Ayokong Makita ang mga tao na nakatingin sakin. I’m sure they all smirking and laughing at me.

But while my eyes still close, I, myself checking on my body. Kung may masakit ba, Kung saang part. Pero, nakapagtatakang walang masakit sakin. My hand, back, hips and feet are supposed to be ache. Pinakiramdaman ko pang mabuti ang sarili ko. Pero wala talaga. Am I that naive? Or may angel lang na sumalo sakin? Well, sabi kasi nila kapag daw nadapa or nahulog ka at hindi ka man lang daw nasugatan or nasaktan, ibig sabihin daw nun may angel na sumalo sayo.

 Teka lang! Diba dapat nakahiga o nakadapa ako kasi bumagsak ako? Eh bakit parang nakatayo ako ng pa-slant? I mean, para kong nakasandal paharap sa wall or something. Pero kung wall nga talaga ‘to, bakit ang bango? Huh? Wall na mabango? Parang wala naman ata nun ah.

My mind back to the reality when someone speaks.

“Miss, okay ka lang?” lalaki ‘yung nagsalita, and he sounds worried.

Agad kong minulat ang mga mata ko. Ayoko naming mapagkamalang weird or baliw nuh. Kaya lang pagdilat ko, ang daming pares ng mga matang nakatingin sakin. ‘Yung mapanghusgang tingin. Tapos, nagbubulungan pa sila. Hays! Ipipikit ko nalang ulit sana ang mga mata ko nang may mahagip ng tingin sa gilid ang mata ko. In my pheriperal eye view------ waaaaaaaaaaaaah! Tama ba ‘tong nakikita ko? Ako? Nakasandal sa isang lalaki? Pero paano? Ang gulo!

“Miss?” tawag ulet sakin nung lalaking nagtanong sakin kanina.

Wait! Sya 'yun? Sa kanya ko nakasandal? Waaaaaaaaah! Dahil dun, naalarma ako at napalayo bigla sa kanya.

"Uhm.. yeah, i'm okay." sabi ko habang inaayos ang damit ko. Hindi ako makatingin sa kanya dahil nahihiya ako sa ginawa ko. -________________-

"You sure? Gusto mo dalhin kita sa clinic? Para narin macheck kung may fracture ka." bakas sa tono ng pananalita nya ang pag-aalala. Kaya naman kahit ayaw ko s'yang tignan ay nagtaas pari ako ng tingin at nagsalita.

"No need. I'm very sure i'm o--" natigil ako sa pagsasalita dahil sa pagkabigla. Naglaho ang ngiti sa labi ko. Maging s'ya ay nabigla rin. Ang kaninang pag-aalala ay napalitan ng pagkagulat. Nangunot narin ang noo nito.

Oh my! Is this really happening? 

Of all people s'ya pa?

"Ikaw na naman." sabay pa naming sabi nang makabawi kami sa pagkabigla.

"Tss! Sabi ko na nga ba, trouble maker ka." sabi nya saken. Ha! Ang yabang talaga kahit kelan!

"Excuse me? Ako? Trouble maker?" sagot ko sa kanya.

"Bakit hindi ba?" balik nya ng tanong sakin.

"Ofcourse not!" madiin kong sabi sa kanya.

"Talaga lang ah? Eh anong tawag mo dun sa nabunggo mo ko kanina at 'yung muntik na tayong gumulong ngayon?"

"A-accident!" kainis! Bakit ba kasi ko nagbabuckle?

"Hahaha. Accident? Hahahaha." parang bulang nawala 'yung lalaki kaninang mabait at nag-aalala. At napalitan  ng ubod ng yabang!

"What's funny?" ingos ko sa kanya.

"Ikaw."

"Oh really? Well, your funny too!  Why? Dahil galing na galing ka sa sarili mo! And oh, annoying." after i say that, i turn my back and starting to walk.