KAYIPLAR (Düzenlendi)

1. Bölüm

Acının bi tarifi yoktur paylaşırsın ama yaşamak çok başkadır....

....

Etrafıma baktım mutluyduk dimi annem masanın başında öylece oturuyordu düşünceliydi, abim ve yengem birbirlerine deli gibi aşıklardı bakışlarım Zeynoya döndü elindeki tabakla beraber bize doğru ilerliyordu...

O an bir şey oldu gülen yüzüm soldu bakışlarım Zeyneb'in üstündeki kırmızı ışığa gitti ayağa kalktım sırada sandalyem yere düştü Zeynoya doğru adım attığım sırada....

-ZEYNEPPPPPP....

Bağırmam bi fayda etmemişti göğsünün tam ortasından akan kanı görmemle...

Dünya ters dönmüş başıma yıkılmıştı sanki görüyorum duyuyorum ama hissetmiyordum....

Kardeşim Zeynep elindeki tabak yere düştüğün de soluğum kesildi yutkunamadım....

Gözlerindeki gölgede sadece o an vardı...

Zeynep..

Beni kendime getiren şey bedenimin yere düşüşüydü kolumdan tutulup kenara çekildim kulaklarım uğulduyordu hiç bir ses duymuyordum nefes aldığımı hissettiğim de..

Ona doğru emekleyip yere düşen bedenini tuttup köşeye çektim onu her tutmaya çalıştığım da avuçlarımdan kayıyordu yüzünü avuçlarımın içine aldım yeşil halkalarına baktım kurtar beni der gibi bakıyordu umutla bakan gözleri yavaşça kapandı biri omzumu çekiştir di hala kendimde değildim...

Ellerime baktım kandı kucağımda cansız yatan bir beden di kulaklarımda ağır bir çığlık hissettim irkilip anneme baktım bağırıyordu kızım diye şaşkındım ne ara oldu bu kadar şey..

Üstüm başım kan içinde öylece şoktaydım...

-ZEYNEPPPPP....

Dedi yüreğim yandı yok oldum sanki nerden bilecektim ki annemin son kelimesi kızının ismi olacağını nereden bilecektim ki herşeyi değiştireceğini .....

........

Hastaneye geldiğimiz de kapı yüzüme kapandı kalp masajı yapılmıştı bi umut vardı belki..

Biri beni kendine çevirdi ellerim hava da öylece kala kaldı..

-Firuze iyi misin..

Nefes verip bedenimi yere bıraktım ...

-Zeynep..

-hişşş sakin ol o iyileşecek..

-hayır hayır hayır hayırrr..

Ayağa kalkmaya çalıştım ama izin vermedi onu ittim ellerime baktım ka vardı o an içime çöken acı hiç geçmedi sanki bende ölüyordum...

Elimi kaldırıp başıma vurdum defalarca..

-kan her yer kan hayır...

Ellerimi üstüme sildim ama çıkmıyordu abim ellerimi sıkıca tuttu ve beni bağrına bastı o anda ağzımdan çığlık koptu koridorda yankılandı sesim..

.....

Aynadan kendime baktım mahvolmuş bi haldeydim yengem çeşmeyi açtı ellerimi uzattı altına..

-Zeynep..

Diyebildim..

-merak etme ameliyatta sağ salim çıkacak kardeşimiz..

Bakışlarım ellerime gitti kan suyun altında alıp gitse de temizlenmemişti...

Lavabodan çıktığımız sırada annemgilin doktorlarla konuştuğunu gördüm sonrası felaketti annemin çığlıkları doldu abim onu tutmak istese de izin vermedi öylece kala kaldım..