Overplay S2 : HARDER

2.10

Lunes. First day to start another hell week.

As in hell week talaga.

Bukod sa matinding pressure sa majorals, makikita ko na naman ang mga pagmumukha nila Emily.

Tropa pa pala niya sila Barbara at Ankira.

Remember the transferee girls? Sila yun.

Wala pa si Jeno, hindi ko masyado nakakasabay yun dahil sa soccer practice na naman nila.

Minsan nga, naiisip ko gusto kong puntahan nalang siya dun.

Kaso hindi yun puwede.

Buti nalang, nandito si Chenle.

Kaso naman minsan boring to kasama dahil puro musical notes alam niyang ikuwento sakin.

Pero mabuti ng nandito siya.

"Excuse me." Biglang may nagsalita mula sa likod ko kaya napalingon ako.

"May nakaupo ba dito?" That girl asked about the seat beside me. It was Jeno's seat after all.

"Wala sa ngayon, pero meron ngang nag ooccupy ng seat na to." I said smiling.

"Ah okay." She said and went away. Sinundan ko lang siya ng tingin ko hanggang sa makahanap siya ng upuan malapit kina Emily.

Hindi siya ganun kafamiliar sakin pero ang alam ko, galing siya sa kabilang section.

"Si Nana Seo yun diba?" Tanong ni Chenle kaya napalingon ako sa kanya.

"Oo ata. Kilala mo?" Usisa ko.

"Sino ba namang di makakakilala sa kanya?" He smirked.

"Wala akong masyadong alam sa kanya, sa totoo lang. Maliban sa naging ex- siya nung pinsan ni Jeno." I said.

"Sus. Misteryoso yang babaeng yan. Hindi nga makausap ng mabuti eh." He said back.

"Medyo weird lang kasi cold siya magsalita. And, she looked so different." Komento ko.

"Oo nga. Takot daw si Jisung sa kanya." He chuckled.

Halos matawa naman ako.

"Bakit?" Usisa ko.

"Mukha daw kasi siyang multo." He whispered.

"Bastos. Wag kayong ganun." Saway ko pero tumawa lang ito.

Pero kung titingnan talaga, Nana Seo is a different girl. She looked so pale and plain. Para siyang multo. Ang puti puti niya, tapos laging poker face pa siya. Itim at mahaba ang buhok niya at mahilig siya sa white dress. Hindi naman nakakatakot ang mata niya, pero kung makatitig siya, sobrang talim.

Cold pa siya magsalita.

Napaiwas nalang ako ng tingin ng medyo kinilabutan ako sa mga naiisip ko.

At sa di sinasadyang pagbaling ko, tumama ang titig ko dun kay Ankira, na nakangisi pala sa akin.

Hindi naman siya umirap o anuman pagkatapos nun. Pero kinikilabutan ako sa ngisi niya.