Johnlock OneShots || Türkçe

11| Little Black Thing

 
Ay ben bayadır bölüm atmıyormuşum ya sorry  😅 bir ay olmuş hatta geçmiş bile. Yazdığım bölüm pek içime sinmedi ama bir şeyler yazmam gerektiğini biliyordum ve elimden gelen de şimdilik bu. Bölüm yine ve yine The Reichenbach Fall ile ilgili. Biliyorum sıkıldınız ama ben o bölümün hastasıyım ve her salisesi ile ilgili uzun yazılar yazabilecek durumdayım. Bu fikir de aklıma yattı ve bir şeyler karalamak istedim. Azıcık saçma olmuş olabilir ama dediğim gibi en ufak şeyi ile ilgili yazı yazabilirim. Eğer sonradan bölüm içime sinmezse silebilirim, şimdiden söylemek istedim. Bu tabii ki sizin tepkilerinize de bağlı. Keyifli okumalar ❤❤

Sherlock oturduğu yerde hırsla kendini geriye yasladı. Elleri soğuk zemine değerken, gözlerini kapattı.

  Kafasını öne eğip, avcunun içindeki ufak siyah şeye baktı. Onun için çok önemli şeyler ifade eden, küçük siyah şey.

  Ritimli bir şekilde elindeki topu karşısında duran dolap kapağına atıp, geri tuttu. Şimdiyse, zamanını bilmediği bir süredir bu hareketi yapıyordu.

   Topun duvara ve zemine çarptığında çıkardığı ritmik ses, beynindeki düşünceleri netleştiriyordu. Şimdi ne yapacaktı? Molly ile yaptığı planı gerçekleştirebilecek miydi?

  Dikkatini dağıtan şey ise laboratuvara giriş yapan John oldu.

   Sherlock onu görür görmez yerden kalktı ve ellerini önündeki masaya yaslayarak düşünmeye başladı.

   John yanına gelip konuşmaya başladığında, onu dinlemiyordu. Aklı tamamen yaptığı plandaydı. Moriarty'yi doğru anlayabilmiş miydi? Peki onu çatıya nasıl çıkartacaktı?

  John da ellerini masaya yaslayıp parmaklarını rastgele vuruşlarla masaya çarptırdığında, sonunda Sherlock'un dikkatini çekmeyi başarabilmişti.

Kod. Buydu işte. Moriarty'yi çatıya çıkarmasına yarayacak olan şey.

  Sherlock'un hafızası bir anlığına geçmişe gitti, iki ay öncesine. Moriarty'nin suçsuz bulunup, hapisten çıktığı güne.

   Moriarty'nin dizlerine vurduğu parmakları, anında Sherlock'un kafasında canlandı. Sherlock hatasız olarak kodu hatırlayabildiğinde, kendi içinden John'a teşekkürlerini sundu. Ama ona dönüp şu anda teşekkür edemezdi. Sonrası için kendine söz verdi.

   Hafif bir gülümsemeyle arkasına dönüp telefonunu çıkardı ve Moriarty'i bulunduğu binanın çatısına davet etti. Şimdi, neredeyse her şey tamamlanmıştı.

 

   Sherlock güvenle çatıdan yere indirilip hastanenin yan tarafına geçtiğinde, bir şeyin eksik olduğunu fark etti. Küçük siyah şey... Yoktu.

  Elini paltosunun ceplerine attığında boş olduğunu fark etti. Etrafındakilere hiçbir şey demeden, hızla hastanenin içine girdi. Daha önce hiç koşmadığı kadar hızla koşarak, gece durduğu labarotuvara girdi. Oradaydı. Masanın üzerinde duruyordu.

   Aynı hızla geri döndüğünde, planın aksamak üzere olduğunu hissetti. John yerden kalkmadan düşmesi gereken yere geri dönmeliydi.

  O anda, bütün bunların John'u kandırmak için, onun ölümüne iki yıl boyunca inanması için yaptığı bir plan olduğunu fark ettiğinde, kendini kötü hissetti. Yapmamalıydı. Ama yapmıştı. Artık geri dönemezdi.

  

  Koşup cesetin kaldırdığı yere uzandığında, elindeki küçük siyah topu hafifçe havaya kaldırarak inceledi. Son kez daha içinden John'a teşekkür etti. O olmasa planı tamamlayamazdı. Ardından topu hızla koltuk altına sıkıştırdı ve gözlerini açarak gökyüzüne dikti. Bu, korkunç bir ölüm şekliydi.

•••••••••••••

   John, heyecanına karışmış mutlulukla, masanın karşısında oturan sevgilisine gülümserken, Sherlock John'un çoktan ondan vazgeçtiğini anladı. Eğer o planı yapmasaydı, eğer aslında hiç ölmediğini John'a söyleyebilseydi onun gülümsediği kişi kendisi olabilirdi.

   Eli alışkanlıkla cebine gitti. 2 yıldır sakladığı küçük siyah şeye, küçük siyah topa. Kalp atışını durduran küçük siyah topa. Şimdiyse, John'a bir özür borçluydu.

"Özür dilerim John, yanında olamadığım için özür dilerim."

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmamanız dileğiyle ❤