HASTALIK {Ereri/Riren Fanfic}

12. Kırık Ayna

Eren odadan çıktığında kendini bok gibi hissediyordu.

Levi'ın bir daha kaçmaması için gözetimini sıkılaştırmış ve kapısının 7/24 kilitli olmasını buyurmuştu.

Nasıl... Nasıl... Nasıl NASIL NASIL!

Eren kendini balkona attı. Yere baktı.

Levi nasıl bir hastaydı da tüm bunları hiç tereddüt etmeden yapmıştı?

*****
(Flashback)

Eren daha önce hiçbir hastasına bu kadar ciddi ve otoriter davranmamıştı.

"Levi Ackerman. Olay oldu ve bitti. Bu yüzden hemen anlat. Susmak hiçbir işe yaramayacak."

Levi endişeyle Eren'in gözlerine baktı ve Eren onun ne demek istediğini anında anladı.

Levi özür dilemek istiyordu. Belki de affedilmek. Ama bu Eren'in bu aptallığa tolerans göstermesini sağlamayacaktı.

Bu yüzden soğuk göz temasına baskıcı bir biçimde devam etti.

Levi başka tarafa baktı. Mesajı anlamıştı.

Doktorun masanın üstünde birleştirdiği ellerine baktı.

Bileklerine...

Kendi bileklerine baktı daha sonra.

Ah, o solgun teninde koyu kızıl çizgileri görmek ne güzel bir kaçış olurdu şimdi.

Levi Eren'in bilmediği şeyler var mıydı emin olamıyordu. Ama kaçışı yoktu. Bu yüzden tereddüt etmeden konuşmaya başladı.

"Önce... Hanji'yle konuştum."

Eren dimdik Levi'a bakmaya devam etti.

"Kameraları... Halletmesini istedim. Sonra... Kameralar bozukken..."

Levi parmaklarıyla oynadı.

"Anahtarlarınızı aldım. Arabanıza sizden önce bindim. Hava kararmadan hastaneden çıkmıyordunuz. Gizlenmem kolay oldu. Ardından... Sizi bekledim."

Eren sinirden kafayı yemek üzereydi.

"Devam et." Sesi sert ve buz gibi soğuk çıkmıştı.

Neredeyse... Tiksintiyle.

Levi bileklerinin kanamasını bir kere daha istedi.

"Siz markete gittiğinizde girdim içeri. Odanıza girmiştim... Sonra siz geldiniz. Yatağınızın altına girdim. Ve... Arlert sizi arayana kadar orada kaldım."

Eren delirecekti.

Bu manyak TÜM GECE ONUN DİBİNDE MİYDİ?!

Eren derin bir nefes aldı öfkeyle.

Levi Eren'in patlayacağını hissetti.

"Doktor ben..."

"Kes sesini!"

Eren oturduğu sandalyeden kalktı. Kapıyı çarparak dışarı çıktı.

"Kapıyı kilitleyin. Çok acil olmadıkça artık çıkış izni yok. Kameralardan daima izlensin."

*****

Arabasına bindi.

Çalıştırmadan önce derin bir nefes aldı.

Eren gergindi.

Levi Ackerman sağolsun Eren kendini izleniyormuş gibi hissediyordu.

Arka koltuğu kontrol etti. Yetmedi, arabadan inip bagajı kontrol etti.

Sonra tekrar arabaya binip eve sürmeye başladı.

Eve girer girmez kapıyı defalarca kilitledi. Tüm camları kapadı, perdeleri çekti. Balkon kapılarını kilitledi.

Levi yüzünden paranoyaklaşmıştı.

"Hay sikeyim." Üstündekileri çıkardı ve (yatağın altını da kontrol edip) kendini yatağa bıraktı.

Uyumaya, çok uzun süre uyumaya ihtiyacı vardı.

*****

(Gece, saat 3.48)

Levi aynada boş boş kendine bakıyordu.

Doktor gitti.

Gitti.

Öylece...

Senin yüzünden.

Levi gözlerini açıp kapadı. Aynadaki Farlan'a baktı.

"Yalnız kalmalıyım."

Kalıp ne yapacaksın sanki? Zavallı, doktorcuğu onun ne bok olduğunu anlayınca depresyona girdi. Yazııık.

"Sus Farlan."

Farlan güldü.

Sussam ne yazar Levi. Boka batmışsın, acınasısın. Seninleyken  nasıl yaşayabildim anlamıyorum.

Biz yaşamalıydık. Sen ölmeliydin. Beni anlıyorsun, değil mi?

Birden Levi zihninde bir sürü ses duydu. Binlerce kişinin saçma sapan şeyler hakkında konuşan sesi zihninde yankılanıyor, kendi sesini duymasını engelliyordu.

"YETER! KESİN SESİNİZİ"

Sesler kesildiğinde, Levi kendine gelip gözlerini açtığında ayna paramparçaydı.

Kanayan yumruğuna bakıp güldü. Yüksek sesle, ilk defa gülüyormuş gibi güldü.

Yere oturdu. Gülerken eline aynanın kırıklarından birini alıp kolunu uzattı.

Kontrolsüzce gülüyordu.

İlk kesiği attı.

"Doktor. Bak. Ölüyorum. Bir şey yap. Hani kurtaracaktın? ŞİMDİ NE BOK YİYORSUN! GERİ GELSENE. DURDUR BENİ!"

Çok derin olmayan üç kesik daha açıp yine güldü.

"Al Farlan. Bak. Mutlu musun? Hadi İsabel'i de çağır. O da izlesin bari."

Elindeki camı dirsek hizasının 6 parmak kadar altına sapladı acıyla çığlık atarken.

Bilinci kapanıyordu. Ağlamaya başladı. Hüngür hüngür ağlıyordu.

"Ben... Özür dilerim... Eren..."