When I Was Your Man ु jeongcheol

ⓣⓗⓡⓔⓔ [4]

[!] Flashbacks/Past Events are intended in this chapter.
_______________________________

3rd Person's

Isang linggo na ang lumipas pagkatapos ng pangyayari na iyon. Hindi na nagpapansinan si Seungcheol at Jeonghan. Oo nagkikita sila, dahil nasa isang classroom lang sila but, both of them are doing everything by themselves as much as possible, para hindi sila makapagusap.

Every time na magtatama ang mga mata nila, sabay silang umiiwas, avoiding the eye contact.

Minsan pa nga kung magkakasalubong sila sa hallway, para bang mga estudyante sila na hindi magkakilala, hindi talaga sila nagpapansinan.

At ang dating nakaugalian nilang sabay na paguwi ay nawala na rin, Both of their parents are asking what happened, pero ang tanging sagot nila ay wala naman. Everytime na magtatanong si Hanji kay Jeonghan kung bakit hindi na siya hinahatid ni Seungcheol pauwi, irarason na lamang ni Jeonghan na may practice pa ito ng basketball at pinauna na siya. If Seungmi's asking the same thing with Seungcheol, same answer is given too, dahil may practice pa din daw si Jeonghan. Both parents know there is something wrong between the two, pero hindi na sila nagatubiling magtanong.

The whole one week that passed ay halos hindi patulugin si Seungcheol dahil sa nagawa niya kay Jeonghan. Laging nagfaflashback sa utak niya ang umiiyak na mukha ni Jeonghan.

Seungcheol decided na sa araw na ito, he will apologize to Jeonghan and going to explain everything.

Kaya kanina pa niya hinahanap si Jeonghan sa mga lugar na alam niyang pwede nitong puntahan pagvacant hour at gusto nitong mapagisa, and his last hope is rooftop.

Umakyat na siya sa hagdan at pagkarating niya ay binuksan niya agad ang pinto. Hindi nga siya nagkamali, Jeonghan's there.

Nakaupo lang sa may gilid sa may pader habang nakapikit at niraramdam ang simoy ng hangin.

Seungcheol could stay there just staring at the sight, pero naalala niyang may pakay at kailangang gawin pala siya.

Dahan-dahan siyang lumapit kay Jeonghan at saka umupo sa tabi nito. Agad naman na naramdaman ni Jeonghan na may tumabi sakanya kaya agad itong napamulat. At ng makita niyang si Seungcheol yun ay agad siyang napatayo.

"Anong.. A-anong ginagawa mo dito?" mahinang tanong ni Jeonghan habang nakayuko avoiding eye contact with Seungcheol.

"Han..." Seungcheol said at akmang hahawakan sana ang kamay ni Jeonghan pero agad itong lumayo sakanya.

"Tatambay ka ba dito? S-sige aalis na ako." Jeonghan said at tatalikod na sana para buksan ang pinto pababa sa rooftop, pero agad siyang hinila ni Seungcheol paharap, Seungcheol grabbed him by his wrist kaya napaangat siya ng ulo at napatingin dito.

"Seungcheol..." Mahinang sabi na lamang ni Jeonghan at rinig mo sa boses nito na parang takot ito ganun rin sa mga mata nito habang tinitingnan ni Seungcheol.

Seungchel looked directly at Jeonghan's eyes bago nagsalita "Please, let me talk to you."

Jeonghan just looked at him pagkatapos ay yumuko uli ito at tinanggal ang pagkakahawak ni Seungcheol sa wrist niya saka nagsalita "Ayoko..." Sabi nito at tatalikod na uli sana ng tinawag uli siya ni Seungcheol.

"Han, please, I need to talk to you, please let me." paguulit ni Seungcheol.

Hindi lang siya pinansin ni Jeonghan at desidido na talaga sanang umalis ng rooftop, he was about to open the door pero hinawakan siya ni Seungcheol sa dalawang balikat niya at hinarap sakanya.

"Han, please naman kausapin mo ako." Seungcheol said with a pleading tone habang hawak hawak ang balikat ni Jeonghan at tiningnan ang mga mata nito.

"Ayoko nga sabi! Ayoko!" Sigaw ni Jeonghan, kaya nagulat siya. nakita niyang may luha nanaman na tumulo galing sa mga mata nito. Napayuko si Jeonghan at narinig ni Seungcheol ang mahihinang hikbi galing kay Jeonghan.