Bilim kurgu #46
Bilim kurgu #72
KURGUMA GÜVENİYORUM, ŞANS VERMEYE NE DERSİN?
Özgür olmak yolunda attığım adımlar, önüme engel olarak çıkmaya devam ediyordu. Kafamı kaldırıp etraftaki uğultulu melodiyi dinledim. Ruhumun derinliklerinde bir ses burada...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kız basık koridorlarda ilerlerken, gördüğü imge aklına geldi. Sanki kızın yaşadıklarını yaşıyor gibi hissetmişti.
12-E yazan tabelayı görünce yönünü o tarafa çevirdi. Sınıfa girerken siyah saçlı genç ile çarpışıp göz göze gelince beyni çatlıyormuş gibi ağrımaya başladı. Ardında başka bir imge göründü.
"Neden böyle yapıyorsun Helin, eğer yakalanırsak askeri hapishaneleri boylarız. Hayır yapmamalıyız. Tanrı aşkına o çipler yüksek korumadalar. Yakınına dahi yaklaşamayız." oğlan endişeliydi.
Kız önce gözlerini devirdi sonra oğlana yaklaştı.
"Baha, burada sadece sana güveniyorum. Sen benim tek sırdaşım, tek arkadaşımsın lütfen bana inan. Burada bir şeyler dönüyor ve bunlar iyi şeyler değil.Bunu çözmeliyiz, bir çok insanın hayatı buna bağlı olabilir." dedi Eliz'e benzeyen kız -Helin- .
"Dedektif değiliz biz Helin."
"Sen olsan da olmasan da ben bu işi çözeceğim. Şimdi bana tek bir şey söyle var mısın yok musun?"
"Lanet olsun Helin! Varım... Sen tam bir baş belasısın."
İmgenin karamasıyla kız yere çakıldı. Az önce adını öğrendiği yakın arkadaşı Baha telaşlanarak Eliz'i yere kaldırdı.
"Helin iyi misin? Ne oldu?" dedi kızın yeşil gözlerine bakarak.
"İ-iyiyim bir an gözlerim karardı."
"Emin misin? Neler dönüyor? Sabah dolapların orada da aynısı oldu. Hemen revire gidiyorsun.!"
Helin Baha'ya güveniyordu. Ona anlatsaydı sırrına inanır mıydı?
Doğru kararın bu olduğunu düşündü.
"Sana bir şey anlatmam lazım. Bana inanmayacaksın ve çok saçma gelecek biliyorum ama bana inanmalısın."
Baha bir şeylerin döndüğünü zaten hissetmişti. Kaşlarını çattı, kızı tahta sıraya oturttu ve karşısına geçti.
Eliz derin bir nefes aldı. Hala tereddütteydi fakat başka da çaresi yoktu.
"Ben... aslında Helin değilim." dedi kız.
Baha'nın gülmesini beklerken tam tersi şekilde ciddiyetini bozmadan dinlemeye devam etti.
"Dün gece kendi yatağıma yattım. Sabah uyandığımda burada uyandım. Takvime baktım. 2002 yazıyordu Baha, delirecektim. Herkes bana Helin diyor ben ise kimseyi tanımıyorum. 3038 yılından geliyorum ben. Neden buradayım hiç bir fikrim yok."
