KALP ATIŞI

K. A. 7. Bölüm "Geri Gel"

(DÜZENLENDİ... )

İYİ OKUMALAR ...

ŞARKIYI AÇIN

Geçmedi be doktor. Geçmedi . O uyanana kadar da geçmeyecek . Böyle sol taraflara doğru bir yer varya çok acıyor . Korkuyorum da beni bırakıp gitmesinden korkuyorum . Beni bırakıp gitmez deme? Beni bırakıp hiçbir yere gitmez. Beni acılarım ile baş başa bırakmaz ki . Benim tek mutluluk kaynağım da giderse ben yaşayamam ki . Tekrar aramıza gel . Ben senin yerine acı çekmeye de ölmeye de hazırım . Ama sen yeter ki gel Almila. Beni benliğim ile yalnız bırakma....

❤ ❤

Sabah hastanenin koltuklarında gözlerimi açtım . Her yerim ağrıyordu. Ama bu umurumda bile değildi. Hemen yerimden fırlayıp yoğun bakım odasına doğru gittim . Hala gözleri kapalı bir şekilde orda duruyordu . Açmıyordu o güzelim gözlerini . Açmıyordu o aşığı olduğum gözlerini. Lanet ettim kendime .Onu oraya götürdüğüme, uyuduğuma...

Çok yavaş atıyordu benim yanımda hızlı atan kalbi . Yavaş atıyordu aşığı olduğum kalbi.Etrafı kontrol edip yasak olmasına rağmen yoğun bakım odasına girdim . Yavaş bir şekilde yanına gittim. Hiç hareket etmeden öylece yüzüne baktım. Solmuş olan, bitik bir halde olan yüzüne...

Yanına yaklaştım, ellerini tuttum. Öpüp bol bol kokladım güzel kokusunu.

Sanki daha çok acı çekmemi istermiş gibi kalp atış çizgisi düz olmuştu . NE ? DÜZ MÜ OLDU? Kalbi atmıyordu . Hemen odadan çıktım ve avazım çıktığı kadar bağırdım...

" Doktor , hemşire hangi cehennemdesiniz lan çıkın sevdiğim kızın kalbi atmıyor canımın kalbi atmıyor lan beni duyan yok mu " kimse yoktu yere yığıldım dizlerimin üstüne çöktüm ağlıyordum . Ağlamanın bir çare olmadığını anlayıp hemen yoğun bakım odasına girdim kalp masajı yaptım , olmuyordu, atmıyordu o güzelim kalbi . Atmıyordu aşığı olduğum kalbi. Birden içeri bir hemşire girdi . Yere yıkılmıştım. Öylece boş boş bakıyordum. Hemşire bir şeyler yaptı, sonra da üstünü örttü . Öldü muamelesi yapıyordular ona . Neden öyle yapıyorlardı? Ölmemişti ki o, yaşıyordu benim güzelim. Hem o karanlıktan korkar ki, yüzünü kapatmamaları lazım...

Hemşire yanıma gelip omzuma iki kere vurdu

"Başın sağ olsun hastayı kaybettik " dedi ve ben o sözlerden sonra kendimi kaybettim. Hemşireyi bir kenara ittim. Sevdiğimin yanına gittim boynuna sarıldım , ağladım. Hemşire bir şey demedi. Dese bile umurumda olmayacaktı ki...

"Dön Almila, dön... Beni bırakma geri dön... O güzel gözlerini, aşığı olduğum kalbini al geri gel bana... Geri gel Almila... Geri gel..."

Hemşire beni çekerek Almiladan uzaklaştırdı.

"Üzgünüm beyefendi ama hastayı kaybettik... Lütfen işimizi zorlaştırmayın..." Ne diyorlardı ya....

Ben burada can çekişirken bana ne diyorlardı...

İşimizi zorlaştırmayın diyorlardı...

Üzgünüm diyorlardı...

Pes ediyorlardı...

Almilayı geri getirmiyorlardı bana...

Sevdiğimi geri getirmek için uğraşmıyorlardı...

Eğer o öldüyse, beni bırakıp gittiyse, benim burada yaşamamın bir anlamı yoktu artık.

Hastaneden koşar adım çıktım. Önüme ilk gelen taksiyi durdurup uçuruma sürmesini söyledim. Uzun süren yolculuğun ardından taksi uçurumun kenarında durdu. Arabadan inip ücreti ödedim ve uçurum kenarına doğru usulca yürüdüm.

Uçurumun kenarına gelince yavaşça oturdum . Gözlerimi kapattım ve düşündüm.(vote ve yorum gelirse yeni bölümde o kadar erken gelir...)

Düşündüm...

Düşündüm...

Ve gene düşündüm...

Hep aynı sonuca vardım. Beni nasıl bırakıp gidebilirdi? Anlamıyordum. Anlayamıyordum.

Daha fazla dayanacağımı anlayıp kendimi uçurumdan aşağı bıraktım.

Düşüyordum...

Düşüyordum...

Düşüyordum... Ama hâlâ yere çakılmamıştım.

Elimde hissettiğim dokunuş ile kendime gelmeye çalıştım. Gözlerimi yavaşça açtım ve gözlerime inanamadım...

BİLİYORUM ÇOK KISA OLDU AMA BU BÖLÜMÜ DAHA FAZLA UZATAMAZDIM Kİ...

ÜZGÜNÜM...

EĞER FAZLACA VOTE VE YORUM GELİRSE YENİ BÖLÜMDE O KADAR ERKEN GELEBİLİR...